Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος
Άντε, μέσα στην κατάκατάθλιψη που προωθεί -θέλουμε δε θέλουμε- η εβδομάδα των Παθών, μού ανέκυψε, καλά να πάθω, και ο προβληματισμός του γιορτασμού των εκατό χρόνων από της ιδρύσεως της Ομοσπονδίας Τζουμερκιωτών. Θα μού πει κάποιος. «Σαν πολύ δεν τον σήκωσες τον αμανέ; Εσύ μόνο ασχολείσαι και πονάς τα Τζουμέρκα;». Δεν ξέρω, αν θα έχει δίκιο, ξέρω μόνο πως, να, κάποτε εγώ, ο Λαναράς και κάνα δυο άλλοι «ματώσαμε» για να επαναλειτουργήσουμε την Ομοσπονδία, μαζί με τον μακαρίτη τον Βαγγέλη το Λένη. Πονάει γι’ αυτό.
Αυτή είναι και η απάντησή μου, σε μέλος ή όχι -αδιάφορο- του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας που «εσχάτως ενεφανίσθη» και δεν ξέρω καταπού ήταν τόσα χρόνια κουρνιασμένος και τώρα διατύπωσε και τέτοιες απορίες, λες και τα γραψίματά μου βλάπτουν την υπόθεση των Τζουμέρκων και ως εκ τούτου «απορεί και εξίσταται… κλπ».
Ίδιον των καιρών. Τα είπε τόσα χρόνια πριν ο Ροΐδης. «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας». Η εξέλιξη προσέθεσε και τους εσχάτως εμφανισθέντες που έχουν το Τζουμερκόμετρο και κόβουν και μετρούν τον καθένα, ανάλογα μ’ ό,τι κατεβάσει το τσερβέλο τους.
Η Ομοσπονδία λειτουργεί και με νέο Διοικητικό Συμβούλιο όπου συμφύρεται η παλιά με τη νέα γενιά, η διάθεση με την πείρα. Ασφαλώς κάτι καλό θα βγει.
Έλεγα πως πρέπει να γιορταστούν τα εκατό χρόνια λειτουργίας της Ομοσπονδίας με λαμπρότητα. Και όταν μιλάω για λαμπρότητα, ασφαλώς και δεν εννοώ τους μεγαλοϊδεατισμούς, σε επίσημα ή πολυτελείας κτήρια, όπου ενυπάρχει ο κίνδυνος εκδήλωσης όχι αντάξιας της Τζουμερκιώτικης ιστορίας. Και εξηγούμαι. Δεν είχαν οι Τζουμερκιώτες ούτε αίθουσες, ούτε μεγάφωνα, ούτε πολυτέλειες και φαντασμαγορικούς πολυελαίους. Εκ των ενόντων δημιούργησαν και υπηρέτησαν πολιτισμό ο οποίος διακρίνεται από την απλότητα και την καθαρότητα της παράδοσής τους. Επομένως, εκεί πρέπει να στρέψει η Ομοσπονδία τη δραστηριοποίησή της.
Η Ομοσπονδία δεν είναι και δεν πρέπει να λειτουργεί ως μεσάζων. Δεν έχει κανένα λόγο να μετακαλεί φίρμες ή όχι. Αυτό ονομάζεται εμπορική πράξη και όχι παράδοση. Σιγά μην υφάνθηκε η τζουμερκιώτικη παράδοση στα σαλόνια και στα «Μέγαρα». Η Τζουμερκιώτικη παράδοση ταυτίστηκε με τον καημό του Ηπειρώτη για την απελευθέρωση της πατρίδας και τον πλανταγμό του για την ξενιτιά. Έτοιμα σχήματα, με μάνατζερ και αυτοκαλούμενους ή αυτοδιορισθέντες «υπηρέτες της παράδοσης», δεν χρειάζεται η Ομοσπονδία. Καλό θα είναι να μην επαναληφθούν τα περσινά της Πλάκας. Και μουσείο μας έταξε ο διαμεσολαβητής…
Προσωπικά εγώ προτείνω το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας να ασχοληθεί με την καταγραφή και την έκδοση των πεπραγμένων της Ομοσπονδίας, όλα αυτά τα χρόνια. Εκατό χρόνια. Τα υπόλοιπα είναι δεύτερα. Η Τζουμερκιώτικη παράδοση θριαμβεύει, χωρίς Μέγαρα και εισιτήρια… Την ιστορία της πρέπει να μάθει η νέα γενιά. Για να ακολουθήσει. Αλλιώς «σιούρα τα Ρίνα μ’, σιούρατα κατά το Καρπενήσι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου