Ο χορός του Ζαλόγγου

Τι κάνει κάποιον με θηλιά στο λαιμό να προσπαθεί να ρίξει μόνος του την καρέκλα;

Αγνοία ή αγνόηση κινδύνου; Τι είναι αυτό που κάνει την κυβέρνηση να φέρνει τον εαυτό της -και τη χώρα- σε όλο και πιο δύσκολη θέση;

Ακόμη και μετά τις συνομιλίες του Πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο η αφασία συνεχίζεται. Αυτή τη φορά στη νέα συνάντηση της ελληνικής αντιπροσωπείας με τους «θεσμούς» στις Βρυξέλλες.

Μέχρι στιγμής αποτελέσματα δεν υπάρχουν και αυτό δεν είναι καλό, καθώς πρόκειται για θέματα που έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί εδώ και εβδομάδες. Αντί γι αυτό παρακολουθούμε επανάληψη του ίδιου έργου: Ο ίδιος Βαρουφάκης -με την παράξενη κουστωδία του- φέρνει το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα.

Συνεπώς ή τα μηνύματα του Τσίπρα δεν περνούν στην κυβέρνησή του ή όλα γίνονται για τα μάτια και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ ετοιμάζονται για το χορό του Ζαλόγγου. Μόνο που δεν θα πέσουν μόνο οι ίδιοι στο γκρεμό τραγουδώντας εθνικά άσματα σε μουσική διεύθυνση Καμένου. Ο Τσίπρας οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο με τον Παπανδρέου και τους Σαμαρά -Βενιζέλο -από άλλο δρόμο- μόνο που θα είναι το τελευταίο.

Εκεί που φάνηκε ότι η κυβέρνησή του άρχισε να προσγειώνεται στην πραγματικότητα, επανεμφανίζονται στο εσωτερικό της τάσεις να ρίξει το αεροπλάνο στο βουνό. Τη στιγμή που ξύνει τον πάτο των βαρελιών στις περιφέρειες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τον ΟΑΕΔ και όπου αλλού υπάρχουν υπόλοιπα ρευστού, για να πληρώσει τους μισθούς, από τους κόλπους της άρχισαν πάλι οι θεωρίες για ρήξεις. Ισως γιατί μερικοί δεν πρόκειται να νιώσουν προσωπικά το κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης.

Κάποιοι αεροβάμονες, αλλά και κάποιοι σαλταρισμένοι, νομίζουν ότι η διακυβέρνηση ασκείται με φανφάρες. Με παλικαρισμούς εναντίον όσων μπορούν να συνδράμουν, ως εταίροι και δανειστές. Με ερασιτεχνικά, πλην επικίνδυνα, ανοίγματα σε έξω-ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δίκην προθέσεων για αλλαγή του στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας.

Νομίζουν ότι κυβερνούν μια περίκλειστη χώρα στην οποία μπορούν να κάνουν ότι τους κατεβάζει το άδειο, ή το ξυρισμένο κεφάλι τους -χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας και τις συνέπειες της παραβίασής τους. Παραβλέπουν ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης , με δικαιώματα αλλά και με υποχρεώσεις. Δεν κατανοούν ότι είναι μια χώρα στα πρόθυρα του κραχ και κάνουν ότι μπορούν για να το επιταχύνουν με την ακατανόητη συμπεριφορά τους.

Τα εθνικιστικά φούμαρα και οι παρακμιακές αριστερολογίες -που συμπίπτουν παραδόξως- ίσως ακούγονται ωραία σε κάποια αυτιά, αλλά δεν συνιστούν πολιτική αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα. Οι ερασιτεχνισμοί στο Ευρωπαϊκό πεδίο ισοδυναμούν με τυχοδιωκτισμούς -όταν δεν είναι σαν την προσπάθεια κάποιου που έχει τη θηλιά στο λαιμό του να ρίξει μόνος του την καρέκλα.

Δεν πρέπει να βάλει ένα τέλος σ' αυτό ο Αλέξης Τσίπρας; Αυτόν εμπιστεύθηκαν οι πολίτες -όχι τον κάθε άσχετο που νομίζει ότι έχει την εξουσία να διαχειρίζεται τις υποθέσεις της χώρας, με βάση την πετριά που κουβαλάει.

Γιατί δεν επιβάλει σιωπητήριο στους αρλουμπολόγους και δεν απομακρύνει τους αντιευρωπαίους από την κυβέρνησή του, ή όσους αμφισβητούν ακόμη και τις τοποθετήσεις του; Η Πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός. Ο Πρωθυπουργός διευθύνει την ορχήστρα και δεν διευθύνεται από αυτήν.

Ο Παν. Λαφαζάνης θα έπρεπε να τεθεί εκτός κυβέρνησης μετά την τελευταία συνέντευξή του, αφού βρίσκεται σε άλλη γραμμή από τον Πρωθυπουργό. Από πότε οι υπουργοί κάνουν δημόσιες υποδείξεις στον πολιτικό τους προϊστάμενο; Αν θέλουν να έχουν την άποψη τους να την έχουν, αλλά χωρίς χαρτοφυλάκιο. Πώς μπορεί ο Δραγασάκης να αναγγέλλει κυβερνητικές αποφάσεις στο Πεκίνο και ο Δρίτσας να λέει ότι δεν ισχύουν και να παραμένει στη θέση του;

Πότε θα εξηγήσει ο Πρωθυπουργός στον άνθρωπο στον οποίο ανέθεσε αβασάνιστα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ότι σε επίπεδο δυο κομμάτων συγκυβερνούν -δυστυχώς για κάθε ιερό και όσιο της Αριστεράς- αλλά σε επίπεδο δυο ανδρών είναι υφιστάμενος του: οι κανόνες λειτουργίας του Υπουργικού Συμβουλίου δεν αίρονται ούτε και στις ετερόκλητες συμμαχίες. Βρίσκεται στην κυβέρνηση μόνο επειδή έχει την εμπιστοσύνη του και συνεπώς ό,τι λέει κι ό,τι κάνει πρέπει να έχουν την έγκριση του -εκτός και αν την έχουν.

Μέχρι πότε ο Βαρουφάκης και ο βοηθός του θα νομίζουν ότι οι μικρομεγαλισμοί συνιστούν πολιτική για μια χώρα στην κατάσταση της Ελλάδας; Μπορεί να διαχειρίζεται κάποιος τόσο σοβαρά προβλήματα όταν το μόνο που έχει κάνει ως τώρα είναι να προσφέρει θέαμα προς τέρψη του κάθε πικραμένου διεθνώς;

Μέχρι πότε θα συνεχίζεται από σχετικούς και άσχετους με την κυβέρνηση, η καραμέλα της «λαϊκής εντολής για ρήξη» με την Ευρώπη που δεν υπήρξε ποτέ, καθώς λέει ο σοβαρός ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Χρυσόγονος; Τι είδους καλαμπούρι είναι αυτό να νομίζουν κάποιοι ότι στις εκλογές τους ανατέθηκε να επανιδρύσουν την Ελλάδα με βάση τις ψευδαισθήσεις, τις ουτοπίες -και για μερικούς τις παλαβομάρες τους; Αυτό δεν είναι εικόνα κυβέρνησης που μπορεί να εμπιστευθεί κάποιος.

Το νόημα της κυβερνητικής εντολής που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν να γίνουμε μπίλιες με την Ευρώπη και να χαθούν και τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης προς τη χώρα. Ούτε να επιδεινωθεί η θέση της -με τις ανοησίες και την ανικανότητα του ενός και του άλλου. Δεν ήταν εντολή που αφήνει στον οποιονδήποτε το περιθώριο να παίζει με τη χώρα, αλά Παπανδρέου το 2009-10. Πολύ περισσότερο δεν ήταν εντολή που για τον οποιοδήποτε λόγο θα έφερνε τη χρεοκοπία πιο κοντά από κάθε άλλη φορά -και οι δικαιολογίες γι' αυτό είναι περιττές .

Ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας μπορεί να είχε -και να έχει ακόμη- όποιες κοσμοθεωρίες νομίζει. Μπορεί να θέλει να αλλάξει τον κόσμο να επηρεάσει την Ευρώπη, να στρέψει αλλού τη ροή της Ιστορίας. Αλλά ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει άλλη δουλειά: να βγάλει τη χώρα από την κρίση, χωρίς να τη βγάλει από τις ευρωπαϊκές ράγες της. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει και ήδη τα περιθώρια εξαντλούνται.

Χρέος του αυτή την περίοδο είναι να σώσει την παρτίδα με τον μόνο τρόπο που σώζεται: τη συνεργασία με την Ευρώπη. Αυτό του ανέθεσαν οι πολίτες. Και αυτό δεν γίνεται με υπουργούς να πειραματίζονται με ιδεοληπτικά σενάρια συγκρούσεων, ούτε με κυβέρνηση που δοκιμάζει απερίσκεπτα τις αντοχές των άλλων.

Όσο ο Πρωθυπουργός επιτρέπει στους φευγάτους και τους ακραίους να αλωνίζουν, περιορίζει το κύρος του και τελικά αναλαμβάνει την ευθύνη να του μείνει η χώρα στα χέρια. Και όποιος του λέει ότι η γεωπολιτική της θέση μπορεί να μπει σε λοταρία, ή ότι η απομάκρυνσή της από την Ευρωζώνη θα βλάψει και τους. Ευρωπαίους, άρα μπορούμε να γράφουμε κανονικά κανόνες και συμφωνίες, είναι για τα σίδερα -αν δεν είναι ύποπτος.

www.thetoc.gr