Με την Ελλάδα... εσωτερικού θα ασχοληθεί κανείς;

Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα ασφαλώς δεν μπορεί παρά να βρεθεί μέσα από διεθνείς συσχετισμούς και συμμαχίες. Μόνη της καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς μαραθώνιους διαβουλεύσεων με τα διεθνή κέντρα αποφάσεων κάθε μικρή χώρα απομονώνεται.

Ως εκ τούτου είναι απολύτως κατανοητό η νέα ελληνική κυβέρνηση να ξεκινά περιοδείες σε όλο τον κόσμο, να προσπαθεί να πείσει για τα δίκαια της Ελλάδας, να αναζητά συμμάχους και να πολεμά με νύχια και με δόντια για να μη διαλυθεί η χώρα. Και μακάρι αυτή η κυβέρνηση να πετύχει όσα οι άλλοι δεν μπόρεσαν.

Όμως, απέχει παρασάγγας η λογική των συνεργασιών κι ενός αδιάκοπου αγώνα σε όλες τις ευρωπαϊκές κι όχι μόνο πρωτεύουσες, με την απόλυτη ανάγκη μιας χώρας να αλλάξει. Να ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια μέσα από εσωτερικές διεργασίες, μέσα από μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Μια λέξη η οποία έχει συκοφαντηθεί βάναυσα για πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει σε μια παγίδα εθνικής πλάνης. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού περιμένει τη σωτηρία από το εξωτερικό και ξεχνά ότι ζει σε ένα κράτος διαλυμένο, που αν δεν αλλάξει θα βουλιάξει.

Τη μία λένε θα μας σώσουν οι Κινέζοι που θα αγοράσουν το ελληνικό χρέος. Την άλλη, μένουμε εντυπωσιασμένοι από την απλόχερη στήριξη που μας παρέχει η Ρωσία και περιμένουμε πότε το «ξανθό γένος» θα έρθει να μας γλιτώσει από τους κακούς Δυτικούς. Και την επόμενη, μόλις ο Μπ. Ομπάμα κάνει δηλώσεις στήριξης της Ελλάδας, ξαφνικά γινόμαστε όλοι «αμερικανόφιλοι». Ζούμε σε ένα εθνικό... βέρτιγκο και σε λίγο οι πολίτες θα φιλονικούν για το ποιος είναι ο καλύτερος σωτήρας. Αδιαφορώντας ότι οι διεθνείς συσχετισμοί και η γεωπολιτική στρατηγική δεν είναι επικοινωνιακό παιχνιδάκι για να παίζουν τα κόμματα.

Περιμένοντας λοιπόν τους «προστάτες», εκ Δύσης ή εξ Ανατολών, μήπως πρέπει να σκεφτούμε να φτιάξουμε και το κράτος; Πλήρης σιωπή για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να γλιτώσουμε από τα χρέη και τα ελλείμματα.

Η προηγούμενη κυβέρνηση εγκλωβίστηκε στην αδυναμία της να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν ανεξαρτήτως μνημονίων. Και η νέα κυβέρνηση (αν και είναι πολύ νωρίς για να κριθεί) δείχνει να εγκλωβίζεται στα προεκλογικά της συνθήματα και τις δεσμεύσεις με τις οποίες εξελέγη.

Πότε θα μιλήσουμε πραγματικά για τις μεταρρυθμίσεις στη φορολογία; Για την πάταξη της φοροδιαφυγής; Για τις αλλαγές στην Παιδεία, την Υγεία και τον κρατικό μηχανισμό; Πότε θα μπουν στο τραπέζι οι «καυτές» ατζέντες της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων ή της περικοπής αλόγιστων δαπανών για μετακλητούς υπαλλήλους, συμβούλους, εταιρείες επικοινωνιών;

Πότε θα μπει πραγματικό «μαχαίρι» σε χρεοκοπημένες κρατικές εταιρείες που απομυζούν τον προϋπολογισμό; Και το κυριότερο: Πότε θα πάψει να λειτουργεί αυτή η χώρα με βάση έναν ανεξέλεγκτο κρατισμό που ευνοεί τη σπατάλη, το «μαύρο» χρήμα, την παρανομία και που έχει οδηγήσει πολλούς να χαρακτηρίζουν την Ελλάδα «Κολομβία των Βαλκανίων»;

Καλές, λοιπόν, οι επαφές στο εξωτερικό και οι συμμαχίες. Καλές και οι δηλώσεις στήριξης, έστω κι αν κρύβουν γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Όμως, είναι καιρός η Ελλάδα να αλλάξει στο εσωτερικό της, να επανιδρυθεί, γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα μέλλον.

Η προηγούμενη κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς επειδή δεν τόλμησε να μεταρρυθμίσει το κράτος, ίσως και λόγω αδυναμίας των πολιτών να αντιληφθούν τη σημασία της αλλαγής που έπρεπε να γίνει. Ας μην πέσει στην παγίδα και η νέα κυβέρνηση που εξελέγη με σύνθημα «η ελπίδα έρχεται».

www.imerisia.gr