Οδοιπορικό από τον Κακόλακκο Πωγωνίου στο όρος Νεμέρτσικα στην ψηλότερη κορυφή του το Στρακαβέτσι ή Παπίγκι

Το όρος Νεμέρτσικα (ή Δούσκος) βρίσκεται στα όρια μεταξύ του Ελληνικού και του Αλβανικού κράτους, είναι χωρισμένο στα δυο με τη ψηλότερη κορυφή του το Στρακαβέτσι ή Παπίγκι (υψόμετρο 2486 μ.) να βρίσκεται στην Αλβανική μεριά.

Στο ελληνικό έδαφος βρίσκεται η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού που το ύψος της αγγίζει τα 2200 μέτρα περίπου (υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για το αν είναι 2198 ή 2209 μέτρα).

Τη κορυφή αυτή επισκεφτήκαμε ακολουθώντας μια ορειβατική διαδρομή 3 περίπου ωρών που άρχισε από το χωριό Κακόλακκος Πωγωνίου. Η πορεία μας ξεκίνησε από την πλατεία του χωριού (970 μ.) που φέρει το όνομα του Σουλιώτη οπλαρχηγού Μάρκου Μπότσαρη, ο οποίος την περίοδο 1815-20 έδρασε στη περιοχή, όπως αναφέρει η στήλη του μνημείου που έχει στηθεί στον χώρο.

Ακριβώς δίπλα από το μνημείο αρχίζει ο τσιμεντόδρομος που ανηφορίζει προς τη πάνω πλευρά του χωριού και τον οποίο, για λίγα μέτρα ακολουθούμε. Ύστερα από το πρώτο «ζικ ζακ» του δρόμου, στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο μονοπάτι που οδηγεί προς τη δεξαμενή του χωριού η οποία βρίσκεται μόλις 500 μέτρα πιο πάνω από το σημείο της εκκίνησης μας.

Από τη δεξαμενή ξεκινάει ένα ευδιάκριτο αλλά χωρίς σήμανση μονοπάτι που κινείται μέσα στη λακκιά της περιοχής. Το πέρασμα αυτό χρησιμοποιείται για να περνούν και για να ελέγχονται οι σωλήνες που φέρνουν το νερό στο χωριό.

Το μονοπάτι έχει μήκος περίπου 1400 μέτρων με τα 2/3 του να είναι ιδιαίτερα ανηφορικά και κάπως δύσβατα αφού κινούμαστε σ' ένα έδαφος αρκετά σκληρό που σε σημεία γίνεται ολισθηρό εξαιτίας των χαλικιών της περιοχής.

Όταν φτάσουμε σε υψόμετρο 1400 μέτρων το μονοπάτι μας συναντά έναν χωματόδρομο, τον οποίο και ακολουθούμε για το επόμενο ενάμισι χιλιόμετρο. Μόλις περάσουμε τις πηγές και αφού έχουμε φτάσει σε υψόμετρο 1600 μέτρων βγαίνουμε από τον δρόμο μας.

Βρισκόμαστε ακριβώς κάτω από τη κορυφή και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς τα πάνω. Το τελευταίο αυτό στάδιο της ανάβασης μας είναι και το πιο δύσκολο αφού δεν υπάρχει κάποιο ευδιάκριτο μονοπάτι για να το ακολουθήσουμε.

Κάποια περάσματα που κατά διαστήματα διακρίνονται, γρήγορα χάνονται. Έτσι είναι στη κρίση του κάθε επισκέπτη της περιοχής να διαλέξει το σημείο από το οποίο θα προσεγγίσει πιο εύκολα τη κορυφή. Εμείς διαλέξαμε να κάνουμε ένα «Γ» και όχι να πάμε κατευθείαν προς τα πάνω.

Κινηθήκαμε αρχικά προς την αριστερή πλευρά της πλαγιάς και στη συνέχεια ανηφορίσαμε λοξός προς τα πάνω.

Δείτε τα video

www.apeirosgaia.wordpress.com