Τα χωριά και οι Αδελφότητές τους, ανάχωμα στην παγκοσμιοποίηση!

  Το παρόν γράφεται με αφορμή την καθιερωμένη από το 1926 ετήσια αποκριάτικη ή πρωτοχρονιάτικη συνεστίαση και τον παραδοσιακό χορό της Αδελφότητας Ποντικατιωτών στην Αθήνα.

Μας αξίωσε και εφέτος ο Θεός να ανταμώσουμε, να δει ο ένας τον άλλο, να θυμηθούμε τα παλιά και να συγκινηθούμε, να γνωρίσουμε τη νεώτερη γενεά, να συσφίξουμε τις σχέσεις μας και να αλληλοπροβληματιστούμε πάνω σε θέματα εθνικής μας επιβίωσης και παραδοσιακής συνέχειας. Τα δραστήρια μέλη του Δ.Σ. της Αδελφότητας (στην πλειοψηφία τους νέοι και στην ηλικία και στο συμβούλιο) υπό την προεδρία τού επίσης δυναμικού, ενθουσιώδους και δραστήριου Νικ. Ι. Πάτση, είχαν φροντίσει για ό,τι καλύτερο όσον αφορά «την βρώσιν και την πόσιν» αλλά και την αυθεντική, παλιοτική, παραδοσιακή μουσική που απέδωσαν θαυμάσια και υπέροχα γνήσιοι βορειοηπειρώτες λαϊκοί οργανοπαίκτες (οικογένεια Μαγκλάρα, πατέρας με τα τρία παιδιά του). Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε όλους και από τη θέση αυτή για την προσφερθείσα πανδαισία˙ την απόλαυση που επήγασε από την αφθονία και ποικιλία αισθητικών και πνευματικών ερεθισμάτων (μουσική κ.λπ.). 

Τον υπογράφοντα το σημείωμα τούτο εκάλεσε ο πρόεδρος (ίσως επειδή συνέγραψα την ιστορία, τη λαογραφία και τον πολιτισμό του χωριού μου και διετέλεσα πρόεδρος 1992-1998) να απευθύνει σύντομο χαιρετισμό. Παρότι με κατέλαβε εξαπίνης (δηλ. χωρίς να το περιμένω), ανταποκρίθηκα βγάζοντας από την πνευματική μου φαρέτρα και από το βάθος της ψυχής μας τούτα τα λόγια, που ίσως αποτελέσουν ένα μήνυμα και για όλες τις άλλες Αδελφότητες ή τους πολιτιστικούς συλλόγους των χωριών μας. Είπα, λοιπόν, τα εξής:

Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Και δεν είναι μόνο η οικονομική δυσχέρεια και στενότητα που μας κατατρύχει. Ούτε, όμως, και αγνοεί κανένας ότι έχουμε «στριμωχτεί» υπέρμετρα σχεδόν όλοι μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς ή να ανταποκριθούμε στις αναγκαίες αλλά και αναγκαστικές υποχρεώσεις μας. Περισσότερο μας «καίει» η συρρίκνωση του ελληνισμού, η προσπάθεια όσων «σερβίρουν» την παγκοσμιοποίηση και «πολτοποιούν» τους λαούς, -προεχόντως εμάς τους Έλληνες, που τους είμαστε «κάρφος» στα μάτια τους και εμπόδιο στα «σκοτεινά» έργα τους-, η αποκοπή από τις πατροπαράδοτες ρίζες  μας και τον πολιτισμό μας (γλώσσα, ιστορία, θρησκεία και οικογένεια), και με τελικό στόχο τον αφανισμό μας. Γνωρίζουν ότι «σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε κι ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον», όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε ο Γ. Σεφέρης. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο λόγος του πανεπιστημιακού κ. Ιωάννη Δ. Καραντζή που επισημαίνει πως «ένας λαός που αποκόπτεται σταδιακά από τις ρίζες του παρακμάζει».

Αλλοτριώνοντας, λοιπόν, και αλλοιώνοντας την ελληνορθόδοξη ζωή μας, άρα την ταυτότητά μας, γινόμαστε πιο ευάλωτοι, ανίσχυροι και αθύρματα στα χέρια των κακοπροαίρετων και κακόβουλων κρατούντων ανά τον κόσμο. Σου διασκορπίζουν και εξαφανίζουν τα υλικά του παρελθόντος, για να μην οικοδομείς σωστά την κοινωνία σου, να μη χτίζεις το μέλλον σου και να μη συμβάλλεις στη διαιώνιση της εθνικής σου αυτοσυνειδησίας. Γιατί, όπως διαπίστωνε πριν από μερικά χρόνια και ο διάσημος άγγλος ποιητής Τόμας Έλιοτ: «με τα υλικά του παρελθόντος χτίζουμε το μέλλον».

Πολλοί υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας και αγωνίζονται ενάντια στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης (πιο ορθά: πολτοποίησης και κιμαδοποίησης των λαών). Ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και διανοούμενοι, μέχρι τον τελευταίο χωρικό, που στο ρημαγμένο πλέον χωριό του «φυλάττει Θερμοπύλες».

«Το χωριό και οι γυναίκες πρώτα – πρώτα μπορούν να σου δείξουν καθαρότερα από κάθε άλλον το μονοπάτι για να ανηφορίσεις κατά τις ρίζες σου», έγραφε ο διπλωμάτης, πολιτικός, λογοτέχνης και αγωνιστής για την απελευθέρωση της Μακεδονίας Ίων Δραγούμης, και συμπληρώνει: «Στο χωριό βρίσκεις τη βάση της φυλής σου … Όσο για τις όποιες γυναίκες του χωριού και της πολιτείας …, αυτές φυλάγουν πιστότερα την παράδοση από τους άνδρες, που την παραμορφώνουν από εξωτερικές επιρροές και από λογική».

Η καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ κ. Μαρία Μαντούβαλου (σε πρόσφατη συζήτηση στο TV Attica) είπε τούτα τα βαρυσήμαντα και αξιοπρόσεκτα: Οι πολιτιστικοί σύλλογοι με τα υπέροχα και αξιόλογα περιοδικά ή τις εφημερίδες που εκδίδουν με πολιτιστικό, παραδοσιακό και λαογραφικό περιεχόμενο, αποτελούν σήμερα «το ανάχωμα» απέναντι στη Νέα Τάξη πραγμάτων, στην παγκοσμιοποίηση.

Είναι, λοιπόν, «ανάχωμα» και προπύργια του ελληνισμού και της ορθόδοξης παράδοσης. Γι’ αυτό πρέπει όχι μόνο να συγχαίρουμε ειλικρινά τα εκάστοτε Διοικητικά Συμβούλια των Αδελφοτήτων/Συλλόγων για ό,τι πράττουν, αλλά και να τα στηρίζουμε συμμετέχοντας ενεργά στις δραστηριότητές τους. Κάθε αρνητική στάση ισοδυναμεί με το «πριόνισμα» του κλαδιού στο οποίο καθόμαστε. 

Ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας: Η ύπαρξη του χωριού και των Αδελφοτήτων/Πολιτιστικών Συλλόγων συνιστούν εθνικό κεφάλαιο και ελεύθερη ζωή. Διαφορετικά θα ισχύσει αυτό που είπε ο Κυριάκος Σιμόπουλος: «Χάνοντας ένας λαός τους πολιτιστικούς θησαυρούς του, χάνει την ταυτότητά του, αλλοτριώνεται και υποδηλώνεται». Αλλά οι Έλληνες έχουν τον καλύτερο σύμμαχό τους που είναι η Παράδοσή τους, «που δεν διδάσκει ποτέ παράδοση. Πάντα αντίσταση».

Του Παύλου Αθ. Παλούκα, επίτ. Σχολικού Συμβούλου Δ.Ε.

www.romiazirou.blogspot.gr