Η μερκελική Γερμανία δεν σέβεται τις δημοκρατικές
διαδικασίες της Ευρώπης, ή μάλλον μεταφράζει την ευρωπαϊκή δημοκρατία όπως
πιστεύει η ίδια, Πόσο ιδεαλιστές είμαστε να απαιτούμε να γίνει σεβαστή η
ετυμηγορία των Ελλήνων;
Να αποδεχθούμε ότι η Ελλάδα έχει δεσμεύσεις και
πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις. Να αποδεχθούμε ότι συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις
δεν γίνονται στην Ελλάδα γιατί δεν είναι προς το συμφέρον των λίγων. Να
αποδεχθούμε ότι εκλογές σημαίνει αλλαγή κυβέρνησης και όχι κράτους. Να
αποδεχθούμε ότι το μερκελικό Βερολίνο κωφεύει στο ζήτημα της κωλυσιεργίας στις
ιδιωτικοποιήσεις, διότι ξέρει ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις ρωσικές και
κινεζικές επενδύσεις και προτιμά μειώσεις μισθών και συντάξεων για να πάρει τα
χρήματά του.
Πόσο γενναίοι είμαστε, όμως, να είμαστε μάρτυρες της εν ψυχρώ
δολοφονίας του ευρωπαϊκού ονείρου;
Η τωρινή γερμανική κυβέρνηση έχει δείξει
εδώ και καιρό τις «φιλοδημοκρατικές» της τάσεις. Αρχικά λίγο πριν τις
Ευρωεκλογές. Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν η πρώτη που αμφισβήτησε την ίδια τη Συνθήκη
της Λισαβόνας, όταν είπε ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση του αποτελέσματος των
Ευρωεκλογών με τον επόμενο Πρόεδρο της Κομισιόν. Το Άρθρο 17 έλεγε ξεκάθαρα ότι
ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού κόμματος που θα είχε την πλειοψηφία θα έπαιρνε και
την Προεδρία της Κομισιόν. Στην εν λόγω περίπτωση, ο Γιούνκερ βγήκε πρώτος, αλλά
δεν ήταν αρεστός στο Βερολίνο. Τι σημασία έχουν άλλωστε οι Ευρωεκλογές, εάν το
Βερολίνο αποφασίσει διαφορετικά; Σημείωση, ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος της
Κομισιόν, Αλέξης Τσίπρας, το κόμμα του οποίου καταψήφισε τη Συνθήκη της
Λισαβόνας, είχε πει ότι η δημοκρατία πρέπει να γίνει σεβαστή και πως θα ήταν
αντίθετος στο να μην αναλάβει τα ηνία της Κομισιόν ο Γιούνκερ, και ας διαφωνεί
πολιτικά μαζί του.
Αλήθεια, τι να γίνεται άραγε με τη δημοκρατική απόφαση
του Eurogroup τον Νοέμβριο 2012; Αν θυμάμαι καλά, είχαν εγγυηθεί στην Ελλάδα,
και μάλιστα στον άνθρωπο της δικής τους πολιτικής οικογένειας Αντώνη Σαμαρά, ότι
εάν κατάφερνε πρωτογενές πλεόνασμα, θα ξεκινούσε η συζήτηση για ελάφρυνση του
χρέους. Ο Σαμαράς πήρε μέτρα με πολιτικό κόστος, εξασφάλισε πρωτογενές πλεόνασμα
και η συζήτηση για το χρέος δεν έγινε ποτέ. Σε κάθε σχετική ερώτηση κωφεύει το
Βερολίνο.
Με θαυμασμό βλέπω, επίσης, και την ηχηρή σιωπή του Βερολίνου στα
τεκταινόμενα στη «δημοκρατική Ουγγαρία». Ο δεξιός, ομοϊδεάτης τους, Πρωθυπουργός
Βίκτορ Όρμπαν, έχει φθάσει τα επίπεδα δημοκρατίας στη χώρα σε ιστορικό χαμηλό, η
κοινωνία των πολιτών υποφέρει και τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες
ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Σε κάθε ευκαιρία μάλιστα η ουγγρική κυβέρνηση δε
λησμονεί να επαινεί τη μητέρα Ρωσία και την πολιτική Πούτιν. Φυσικά το Βερολίνο
κωφεύει και περιορίζεται να σχολιάζει την ελληνική στάση απέναντι στη
Μόσχα.
Η Γερμανίδα υπουργός άμυνας Φον Ντερ Λάιεν, είχε πει πρόσφατα ότι
«παρόλες τις διαφωνίες για οικονομικά και κοινωνικά θέματα, η Ελλάδα δεν
επιτρέπεται να διακινδυνεύσει την εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία της σε ό,τι αφορά
τα θέματα ασφάλειας, η οποία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια δεκαετιών». Σιωπή στην
Ουγγαρία, κουνάει το δάχτυλο στην Ελλάδα.
Ο κύριος Σόιμπλε είπε πρόσφατα ότι
«λυπάται για τους ανεύθυνους Έλληνες». Πόσο πιο λυπηρό είναι να κλείνουμε τα
μάτια ή, ακόμη χειρότερα, να μην μπορούμε να δούμε ένα ανεύθυνο Βερολίνο να
βάζει τέλος στην ιδέα, χάρη στην οποία δόθηκε ελπίδα ξανά στην Ευρώπη! Μήπως
τελικά η ουγγρική δημοκρατία είναι το πρότυπο που θέλει να επιβάλει η μερκελική
Γερμανία;
Του Σαράντη Μιχαλόπουλου
Ο Σαράντης Μιχαλόπουλος
είναι δημοσιογράφος στο EurActiv.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου