Η μείωση του χρέους στην Ελλάδα είναι απαραίτητη για
να αλλάξει η Ελλάδα.
Οι προσπάθειες της νέας ελληνικής κυβέρνησης να διαγράψει ένα μέρος του χρέους της περιγράφεται από τους ισχυρούς ευρωπαϊκούς φορείς χάραξης πολιτικής ως μια προσπάθεια για "άφεση χρέους". Αλλά η όλη ιδέα της "συγχώρεσης" υπονοεί ότι υπάρχει ένας μεγαλόψυχος πιστωτής και ένας σπάταλος δανειολήπτης κι αυτό δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα έχει τώρα περισσότερο χρέος από ό, τι μπορεί ποτέ να αποπληρώσει και οι δανειστές μοιράζονται μέρος της ευθύνης γι 'αυτό.
Στη γερμανική αφήγηση, ιδίως, η Ελλάδα είπε ψέματα
σχετικά με τη δημοσιονομική κατάσταση της προκειμένου να αναλάβει υπερβολικό
χρέος και πρέπει να τιμωρηθεί με βαριά λιτότητα.
Επιπλέον,
αποκαλώντας τη μείωση του χρέους "συγχώρεση" ενισχύεται το είδος της ηθικολογίας
που έχει μπλοκάρει μια λογική λύση στην κρίση της ευρωζώνης από τότε που
ξεκίνησε το 2010. Στη γερμανική αφήγηση, ιδίως, η Ελλάδα είπε ψέματα
σχετικά με τη δημοσιονομική κατάσταση της προκειμένου να αναλάβει υπερβολικό
χρέος και πρέπει να τιμωρηθεί με βαριά λιτότητα.
Όμως η απερισκεψία δανειστών
και πιστωτών πήγαιναν χέρι-χέρι στα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης του ευρώ.
Έλληνες αξιωματούχοι χρησιμοποίησαν όντως οικονομικά κόλπα - που αναπτύχθηκαν
στην Wall Street - για να καλύψουν το μέγεθος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Παρόλα αυτά, ακόμη και πριν η Ελλάδα ενταχθεί στην Ευρωζώνη, ήταν σαφές ότι
ζούσε πολύ πέραν των δυνατοτήτων της. Διεθνείς δανειστές γνώριζαν ή όφειλαν να
το γνωρίζουν αυτό. Δεν εξαπατήθηκαν τόσο πολύ όσο υπήρξαν εσκεμμένα τυφλοί
απέναντι στα ελλείμματα, αλλά και την ανικανότητα ή την απροθυμία στην Ελλάδα να
συλλέξει τους φόρους.
Έτσι, το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδα σαφώς δεν ήταν μια
διάσωση της χώρας, αλλά μάλλον μια διάσωση των δανειστών, οι οποίοι θα μπορούσαν
να είχαν καταστραφεί στην περίπτωση χρεοκοπίας. Ο Μάρτιν Γουλφ, επικεφαλής του
οικονομικού ρεπορτάζ των Financial Times, ανέφερε πρόσφατα ότι από τις
εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε δάνεια διάσωσης που δόθηκαν στην Ελλάδα από
την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μόνο το 11 % πήγε στην
χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων της ελληνικής κυβέρνησης. Δεκαέξι τοις εκατό
πήγε σε πληρωμές τόκων, ενώ το υπόλοιπο διοχετεύεται μέσω Ελλάδας αλλού.
Η μείωση του χρέους - που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα
χρωστάει λιγότερα και οι πιστωτές της θα λάβουν λιγότερα - θα ήταν ο πιο
ειλικρινής, ηθικός τρόπος για να προχωρήσουμε.
Θα ήταν πιο διαφανές
να είχαν διασωθεί απευθείας οι δανειστές της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν θα ταίριαζε
στο σενάριο που θέλει την Ελλάδα να φέρει όλη την ευθύνη.
Ήρθε η ώρα
για ένα νέο σενάριο. Η κοινή ευθύνη απαιτεί μια κοινή λύση. Η μείωση του χρέους
- που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα χρωστάει λιγότερα και οι πιστωτές της θα λάβουν
λιγότερα - θα ήταν ο πιο ειλικρινής, ηθικός τρόπος για να προχωρήσουμε. Κάθε
πλευρά θα αναγνώριζε τουλάχιστον σιωπηρώς, τον ρόλο της στην κρίση και θα
αποδεχόταν ότι η μείωση των μελλοντικών απωλειών είναι ο καλύτερος τρόπος για να
διασωθούν περιουσιακά στοιχεία και να διατηρηθούν σχέσεις που διαφορετικά θα
μπορούσαν να καταστραφούν.
Η μείωση του χρέους στην Ελλάδα είναι
επίσης ο μόνος πρακτικός τρόπος για να επιβληθούν πολιτικές και οικονομικές
μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν σε αντάλλαγμα, γιατί η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο
ξεκίνημα προκειμένου να αλλάξει.
Της
Τερέζας Τριτς
Η Τερέζα Τριτς είναι αρθρογράφος και υπέυθυνη οικονομικών
θεμάτων στη συντακτική επιτροπή των New York
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου