...το χάσαμε το πλοίο της γραμμής

Η Αλίκη δεν είχε λόγο να ξυπνήσει νωρίς, δεν είχε να πάει στη δουλειά, όπως άλλωστε δεν έχει να πάει στη δουλειά κάθε πρωί τον τελευταίο χρόνο, οπότε ξημερώθηκε ψάχνοντας αγγελίες, στέλνοντας βιογραφικά και χαλώντας τη διάθεσή της.

Το χτύπημα του τηλεφώνου στις 9 το πρωί δεν ήταν το καλύτερο που μπορούσε να της συμβεί. Κατέβασε μερικά καντήλια, καθώς ευχόταν να μην είναι από εισπρακτική. Σταμάτησε αμέσως, σκεπτόμενη πως ίσως τα βιογραφικά να πιάσανε τόπο. Εκεί ξύπνησε και σχεδόν χαμογέλασε. Μετά, έπιασε το τηλέφωνο και είδε ποιος καλούσε. Η ξαδέλφη Μίνα. Πρωί-πρωί και μες στη μοίρλα. Χώρισε με τον Παύλο.

«Άντε, ετοιμάσου να πάμε μια βόλτα στα μαγαζιά, να πάμε για καφέ, για φαγητό, δεν μπορώ άλλο κλεισμένη μέσα. Πνίγομαι».

«Κι εγώ δεν μπορώ έξω. Δεν έχω μία».

Δεν υπήρχε πρόβλημα. Η Μίνα θα κερνούσε τα πάντα. Είχε να της πει και για τον Παύλο. Άλλωστε αυτή είχε το ζόρι (όχι πως το ζόρι της Αλίκης δεν είναι υπολογίσιμο) αυτή πήρε την πρωτοβουλία, αυτή την ξύπνησε... ε, εντάξει, δεν είναι και τόσο πρωί, σε μισή ώρα που θα περάσει να την πάρει, να έχει βγει έξω, γιατί δε λέει να ψάχνει να παρκάρει.

Η Αλίκη έσυρε το κουρασμένο της κορμί στο μπάνιο, το ξύπνησε με νερό και ετοιμάστηκε, χωρίς να έχει και τα τρελά τα κέφια για βόλτες. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε για τις δύσκολες στιγμές. Δε θα την άφηνε έτσι.

Σε μισή ώρα βρισκόταν στο αυτοκίνητο με τέρμα τον Χατζηγιάννη να κλαψουρίζει για κάποια χαμένη του αγάπη. Σε μία ώρα βρισκόταν έξω από ένα δοκιμαστήριο όπου η Μίνα από μέσα δοκίμαζε το μισό εμπόρευμα του καταστήματος. Δεν τα πήρε όλα, αλλά πήρε αρκετά. Κι από κει κι από δυο μαγαζιά ακόμη. Από το τελευταίο πήρε κι ένα μπλουζάκι για την Αλίκη. Δεν ήταν αχάριστη. Τόσην ώρα τη συνόδευε χωρίς να το απολαμβάνει. Της το έδωσε όταν κάθισαν επιτέλους για καφέ. Εκεί άρχισε και η διήγηση περί της λήξεως της σχέσεως που είχε διαρκέσει δύο ολόκληρα χρόνια. Δυο χρόνια που όλα ήταν ρόδινα, δεν υπήρχε ούτε ένα συννεφάκι. Δύο χρόνια που όλα κυλούσαν ομαλά και οι δυο τους περνούσαν τέλεια. Δυο χρόνια γεμάτα κοινές φωτογραφίες στο φέισμπουκ κι από κάτω καρδούλες και σχόλια φίλων για το πόσο ταιριαστό ζευγάρι είναι, που τώρα θα πρέπει να σβήσει. Δυο χρόνια χαμένα. Αν ήξερε ότι θα αποτύχει, δε θα ξόδευε αυτά τα δύο πολύτιμα χρόνια από τη ζωή της. Θα έψαχνε να βρει κάποιον να της δώσει όσα χρειάζεται μια γυναίκα: Ασφάλεια και σιγουριά, δώρο καμιά τσάντα ή κάνα παπούτσι πού και πού (εντάξει, πιο συχνά από πού και πού), ένα συνοδό για τις σαββατιάτικες εξόδους, έναν πατέρα για τα παιδιά της στην τελική, βρε αδερφέ! Τριαντάρισε πια. Ενώ τώρα αφιέρωσε δυο χρόνια σε μια σχέση στάσιμη, που δεν οδήγησε πουθενά. Η Αλίκη αυτά τα άκουγε βερεσέ και προσπάθησε να της εξηγήσει.

«Άσε τον πατέρα των παιδιών σου στην άκρη. Αλλού είναι το θέμα της στασιμότητας: Μέχρι πού σε πήγε αυτή η σχέση;» τη ρώτησε, νομίζοντας ότι θα τη βάλει στη διαδικασία να σκεφτεί εσωτερικές διαδρομές, συναισθηματικές εξάρσεις, πνευματικά σκιρτήματα και τέτοια.

«Εντάξει, δε με πήγε και στην άκρη του κόσμου. Αλλά δεν έχω παράπονο. Και πού δε γυρίσαμε. Με πήγαινε κάθε Σάββατο απ' το Γκάζι στο Μπουρνάζι κι από το Κολωνάκι στην Πανόρμου. Τις Κυριακές πηγαίναμε παραλία. Με πήγε πέρυσι διακοπές στην Πάρο -περάσαμε τέλεια- κι ένα τριήμερο στο εξοχικό του στη Νέα Μάκρη για πιο χαλαρή κατάσταση. Καλά περάσαμε, δεν μπορώ να πω. Να μην ξεχάσω και την εκδρομή στα Κιούρκα. Αχ, ωραία περάσαμε και στα Κιούρκα».

«Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ άμα σε πήγε ένα βήμα παραπέρα».

«Παραπέρα, πού; Στο Σχηματάρι;»

«Ξέχνα την Αττικοβοιωτία. Εγώ σου μιλάω για ταξίδι στα Κύθηρα».

«Στα Κύθηρα δε σκέφτηκα ποτέ να πάω. Είναι για κουλ φάση ή για ξεσάλωμα;»

Η Αλίκη είχε μεγάλο ταξίδι μπροστά της, με τη συζήτηση που άνοιξε. Έπρεπε να της το πάει από την αρχή. Να της εξηγήσει ότι ο σκοπός μιας σχέσης (μιας οποιασδήποτε σχέσης) είναι να μας ταξιδέψει με τρόπο διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι, σαν χαρακτήρες, σαν προσωπικότητες, να εμπνευστούμε, να δημιουργήσουμε, να συγκρουστούμε, να διαλύσουμε για να στήσουμε κάτι καλύτερο, να ταραχτούμε, να ηρεμήσουμε, να νιώσουμε γεμάτοι αγγίζοντας ο ένας τον άλλον, να δώσουμε και να πάρουμε ενέργεια, αγάπη και στοργή. Εντάξει, και σεξ. Και μέσα από όλα αυτά, να γίνουμε καλύτεροι. Τη Μίνα πόσο καλύτερη την έκανε αυτή η σχέση; Μάλλον πέρασε από δίπλα της και δεν την ακούμπησε, οπότε καλύτερα που τελείωσε. Μάλλον το ίδιο συνέβη και με τον Παύλο. Δεν παίρνουμε όρκο πως τη χώρισε επειδή δεν το κατάλαβε. Μάλλον αποφάσισε να περάσει φάση ελεύθερο πουλί και «περιπέτειες» (είναι η λέξη που χρησιμοποιούν αυτοί που δε φαντάζονται ότι μπορούν να ζήσουν με τον άνθρωπό τους την πιο συναρπαστική περιπέτεια) ή ήρθε η ώρα να πάρει την εκλεκτή της μαμάς του. Ε, ως εκεί φτάνουν οι απαιτήσεις του από τη ζωή.

Αυτό με τις περιπέτειες και με την εκλεκτή της μαμάς του, προκάλεσαν μια αναστάτωση στη Μίνα και ξέχασε όλα τα δυσνόητα περί Κυθήρων.

«Πάμε. Θα αγοράσω τελικά εκείνες τις γόβες που είδαμε, θα τις φωτογραφίσω και θα τις ανεβάσω στο φέισμπουκ. Να δει αυτός ποιος ζει τις περιπέτειες».

Η Αλίκη ίσα που πρόλαβε να κατεβάσει άλλη μια ρουφηξιά από τον καφέ της, καθώς την τραβολογούσε. Προσπάθησε να της εξηγήσει πώς είναι η πραγματική περιπέτεια. Της θύμισε πώς πρόσεχε ο παππούς τους τη γιαγιά τους όταν έσπασε το πόδι της κι ήταν ένα μήνα τέζα. Το ότι δεν άφηνε κανέναν άλλο να τη φροντίσει, γιατί μόνο αυτός ήξερε. Τα λουλούδια που της έφερνε όταν έβγαινε από το σπίτι. Τις σοκολάτες που έκρυβε κάτω από το μαξιλάρι. Τις ατέλειωτες ώρες που περνούσε κοντά της προσπαθώντας να κάνει τη ζωή της πιο όμορφη, να την κάνει να νιώσει πως δε βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, αλλά πως ταξιδεύει.

«Λοιπόν, το κατάλαβα. Για να μη χάσω χρόνο και με τον επόμενο και να έχει η σχέση ευτυχή κατάληξη, θα πρέπει να οργανώσω ταξίδι» είπε κάπως σκεπτική η Μίνα.

«Να το προσέξεις. Μπορείς να κάνεις στάσεις σε σταθμούς και να εξερευνήσεις ό,τι καινούργιο συναντάς, αλλά άμα υπάρχει κατάληξη, έστω και ευτυχής, το ταξίδι τελειώνει. Και αυτό είναι που αξίζει. Αν σε πάει μακριά, μείνε. Αν μένεις στάσιμη, μη χάνεις χρόνο. Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρείτε, το χάσατε το πλοίο της γραμμής».

«Θα το προσέξω αυτό με το ταξίδι και το χαμένο χρόνο. Κι εδώ που τα λέμε, την εκδρομή στα Κιούρκα δεν τη λες και ταξίδι. Στον επόμενο θα είμαι απαιτητική. Τα Κύθηρα θα είναι το πιο κοντινό ταξίδι που θα δεχτώ να με πάει».

www.kats-woman.gr