Ένας αιώνας ανασκαφών συμπληρώνεται φέτος για την Αρχαία Νικόπολη και με αφορμή το γεγονός αυτό, θα πραγματοποιηθούν μέσα στο Νοέμβριο, εκδηλώσεις από την Επιστημονική Επιτροπή της Νικόπολης!

Το σπουδαίο Ηπειρωτικό κέντρο, θέατρο μιας πολύ ταραγμένης αρχαιότητας...

Είναι η πόλη που η ίδρυση της συνδέθηκε όχι με μια τυχαία νίκη και σίγουρα όχι με έναν οποιονδήποτε βασιλιά. Η Νικόπολη χτίστηκε μετά τη νίκη του πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης, του Οκταβιανού Αύγουστου, στη Ναυμαχία του Ακτίου κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, το 31 π.Χ. Είναι η πόλη σύνορο του τέλους της ελληνιστικής εποχής και της αρχής της ρωμαϊκής κυριαρχίας, στην οποία μέσα στους δέκα αιώνες της ακμής και της σημασίας της διαδραματίστηκαν γεωπολιτικές συγκρούσεις και γεγονότα που άλλαξαν τους χάρτες. 

Σε αυτόν τον στενό λαιμό του Αμβρακικού Κόλπου αναμετρήθηκαν η Ρώμη και το Βυζάντιο, ο παγανισμός με τον χριστιανισμό, οι Γότθοι με τους Ρωμαίους, οι Φράγκοι με τους Βούλγαρους.

Ένας αιώνας ανασκαφών συμπληρώνεται φέτος για την Αρχαία Νικόπολη και με αφορμή το γεγονός αυτό θα πραγματοποιηθούν μέσα στο Νοέμβριο εκδηλώσεις από την Επιστημονική Επιτροπή της Νικόπολης. Η κεντρική εκδήλωση περιλαμβάνει φωτογραφική έκθεση η οποία θα αποτυπώνει την πορεία των εργασιών στον χώρο με παλιές και νέες φωτογραφίες καθώς και συνάντηση με ομιλίες που θα πραγματοποιηθούν από τους αρμόδιους για την προστασία και ανάδειξη της Νικόπολης φορείς όπως οι Εφορείες Αρχαιοτήτων ,το Υπουργείο Πολιτισμού, η επιστημονική επιτροπή για την Νικόπολη, η Περιφερειακή Ενότητα, ο Δήμος Πρέβεζας , η Μητρόπολη κλπ.

Aρχαία Νικόπολις. Ρωμαϊκή περίοδος

Η Αρχαία Νικόπολη ήταν πόλη της Ηπείρου που ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους στη νοτιοδυτική Ήπειρο κοντά στην σημερινή Πρέβεζα. Ο αρχαιολογικός της χώρος αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη σε έκταση αρχαία πόλη της Ελλάδας (Χ.Γκούβας, 2009). Η Αρχαία Νικόπολη βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην ομώνυμη κοινότητα Νικόπολη στο πιο στενό σημείο του ισθμού της χερσονήσου της Πρέβεζας, επαρκώς προστατευμένη νομοθετικά από τη δόμηση, με αρχαιολογικό νόμο, και είναι επισκέψιμη. Εργασίες αναστήλωσης και ανάδειξης είναι συνεχώς σε εξέλιξη σε διάφορα σημεία του αρχαιολογικού χώρου. Την τελευταία δεκαετία καθαρίστηκαν και αναδείχθηκαν τα Τείχη, το Στάδιο και οι δύο Βασιλικές Αλκίσονος και Δουμετίου. Το 2006-2009 ανασκάφηκε και αναδείχθηκε το Μνημείο Αυγούστου. Το έτος 2012-2013 ανακατασκευάζεται η ανατολική Κεντρική Πύλη των παλαιοχριστιανικών Τειχών και καθαρίζεται το Θέατρο Οκταβιανού, με πρωτοβουλία του συλλόγου "ΔΙΑΖΩΜΑ" κλπ. Η Νικόπολη πληθυσμιακά σύμφωνα με νεότερες μελέτες του Κωνσταντίνου Ζάχου υπολογίζεται να είχε πληθυσμό περί τις 150.000 άτομα, και προήλθε από την βίαιη πληθυσμιακή μετοίκηση άλλων Ηπειρωτικών πόλεων της Θεσπρωτίας, της Πρέβεζας, της Άρτας και της Ακαρνανίας. Αυτές ήταν οι εξής (με σημερινή γεωγραφική ταξινόμηση):

• Νομός Θεσπρωτίας: Αρχαία Ελέα Θεσπρωτίας, Αρχαία Γίτανα, Αρχαία Ελίνα (Δυμόκαστρο), Αρχαία Φανοτή (Ντόλιανη),
• Νομός Πρέβεζας: Αρχαία Εφύρα, Αρχαίο Όρραον, Αρχαία Κασσώπη, Αρχαία Πανδοσία, Αρχαίο Βουχέτιο, Αρχαίες Βατίες
• Νομός Αιτωλοακαρνανίας: Αρχαία Καλυδών, Αμφιλοχικόν Άργος, Αρχαίο Ανακτόριον, Αρχαία Κεκροπία, Αρχαία Αλυζία,
• Νομός Άρτας: Αμβρακία,κλπ.

Ίδρυση της πόλης

Η Νικόπολη (πόλη της νίκης), χτίστηκε κατ’ εντολήν του αυτοκράτορα Αύγουστου Οκταβιανού (ή Οκτάβιου), πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης, για να τιμήσει τους θεούς, κυρίως τον «Άκτιο Απόλλωνα» ή, όπως λένε άλλοι, τον Ποσειδώνα (θεός της θάλασσας) και τον Άρη (θεός του πολέμου) για τη νίκη που του έδωσαν κατά του Μάρκου Αντωνίου και της Κλεοπάτρας στη μεγάλη Ναυμαχία του Ακτίου, το 31 π.Χ. (The Naval Battle of Actium). Μετά την Ναυμαχία του Ακτίου και την αυτοκτονία του Μάρκου Αντωνίου και της ερωμένης του Κλεοπάτρας Ζ', τελευταίας βασίλισσας των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, επήλθε το τέλος της Ελληνιστικής Εποχής και η αρχή της Ρωμαϊκής περιόδου και φυσικά η πλήρης επικράτηση του Αυγούστου Οκταβιανού. Για να συνοικίσει τη Νικόπολη ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος Οκταβιανός, μετέφερε από παντού (προφανώς διά της βίας) κατοίκους παλιών πόλων κατεστραμμένων ή και άλλων που εξακολουθούσαν να υπάρχουν: Αρχαία Εφύρα, Αρχαία Καλυδών, Αμφιλοχικόν Άργος, Αμβρακία, Ανακτόριον, Κεκροπία, Αλυζία, Όρραον, Κασσώπη, Πανδοσία, Βουχέτιο, από Κόρινθο, αλλά και Ιταλία ακόμα, κλπ. Είναι γνωστό ότι ο Ρωμαίος στρατηγός, Αιμίλιος Παύλος – ως αντίποινα για τις επιθέσεις του Ηπειρώτη Βασιλιά Πύρρου - το 168 π.Χ. είχε καταστρέψει εβδομήντα πόλεις της Ηπείρου, των οποίων οι κάτοικοι διέφυγαν στα ορεινά ως περιφερόμενοι νομάδες. Απ' όλες λοιπόν τις πόλεις, κατεστραμμένες ή όχι ήρθαν να στεγασθούν στην καινούργια πόλη, στην οποία ο Αύγουστος Οκταβιανός είχε χορηγήσει ένα σωρό προνόμια, φορολογική ατέλεια και ισοπολιτεία με τους Ρωμαίους πολίτες. Η θέση όπου ιδρύθηκε η Νικόπολη συγκέντρωσε αξιόλογα πλεονεκτήματα ως προς την οικονομία το εμπόριο και τη στρατηγική σημασία της. Παρόλο που στην Νικόπολη τα τείχη κρίνονταν ως περιττή πολυτέλεια κάτω από την ασπίδα της PAX ROMANA, κατασκευάστηκαν για ψυχολογικούς λόγους κυρίως.Η ίδρυση της Νικόπολης δεν υπαγορεύτηκε μόνο από την ανάμνηση της νίκης του Οκταβιανού, αλλά αποσκοπούσε κατά κύριο λόγο στο στρατιωτικό έλεγχο της δυτικής Ελλάδας από τους Ρωμαίους, καθώς και στην οικονομική ενίσχυση της περιοχής η οποία είχε περιέλθει σε κατάσταση πλήρους ερήμωσης μετά την καταστροφή από το Αιμίλιο Παύλο. Η Νικόπολη είχε δικό της νομισματοκοπείο το οποίο παρήγαγε εξαίρετης ποιότητας χαλκά νομίσματα (για την εσωτερική αγορά) από τους χρόνους του Αυγούστου έως τους χρόνους του αυτοκράτορα Γαλληνού

Παλαιοχριστιανικά Τείχη Νικόπολης

Η σήραγγα του Ρωμαϊκού Υδραγωγείου 

Νικόπολης

Αρχαία Νικόπολη, χάρτης

Το Ρωμαϊκό Στάδιο της Νικόπολης

Η Νικόπολη, άκμασε πολύ σύντομα και σύμφωνα με κάποιες απόψεις ιστορικών έφθασε να έχει πληθυσμό 300.000 κατοίκους, στο έτος 293 μ.Χ., όταν ήταν πρωτεύουσα της Ηπείρου. “Πόλις ευανδρούσα, λαμβάνουσα καθ ημέραν επίδοσιν”, γράφει ο Στράβων αναφερόμενος στην Νικόπολη. Οι σημερινές απόψεις των αρχαιολόγων είναι διαφορετικές. Συγκλίνουν σε πληθυσμό 60.000-100.000 κατοίκων, όπως προκύπτει από τη μελέτη της χαρτογραφίας του πολεοδομικού σχεδίου της πόλης. Η Νικόπολη πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε πλούσια, πολυάνθρωπη, μεγάλη πόλη και πρωτεύουσα της Ηπείρου, η μεγαλύτερη πόλη όλης ίσως της χερσονήσου του Αίμου.

Μεγάλα Δημόσια έργα στη Νικόπολη (29-27 π.Χ.)

Λόγω της ιστορικής της σημασίας, η Νικόπολη ήταν μια «πόλις αίγλη» για τους Ρωμαίους. Γι αυτό και κατασκεύασαν εκεί σημαντικότατα δημόσια έργα. Ρωμαϊκά τείχη με αμυντικούς πύργους, Βουλευτήριο, Εμπορικά Κτίρια, Αμφιθέατρο, Λουτρά (Θέρμες), Μνημείο Αυγούστου Οκταβιανού με ενσωματωμένα 36 έμβολα πλοίων της Κλεοπάτρας, Θέατρο Αυγούστου Οκταβιανού (2.000 θέσεων), Ρωμαϊκό Στάδιο (10.000 θέσεων), Ρωμαϊκό Ωδείο (800 θέσεων), αλλά το κυριότερο τεχνικό έργο είναι το Ρωμαϊκό υδραγωγείο μήκους 50 Km με το οποίο έφερναν πόσιμο νερό από τις πηγές του Αγίου Γεωργίου - πιό πάνω από τη Φιλιππιάδα - στη Νικόπολη.

Για να γίνει αυτό το γιγαντιαίο έργο ύδρευσης προφανώς πέρασαν κάποιες δεκαετίας, λέγεται δε ότι εργάσθηκαν δεκάδες χιλιάδες δούλοι. Το αρχικό του τμήμα περιλαμβάνει τοξωτό εναέριο σύστημα μεταφοράς (γέφυρα) για να παρακαμφθεί η χαράδρα Λούρου (επισκέψιμο), στη συνέχεια υπάρχει σκαφτή σήραγγα στο λόφο απέναντι (σώζεται και είναι επισκέψιμη), και το έργο συνεχίζει μέχρι το χωριό Αρχάγγελος όπου υπάρχει επίσης εναέρια τοξωτή γέφυρα μεταφοράς (επισκέψιμο) και στη συνέχεια μέσα από τους λόφους της Νέας Σαμψούντας και του Καναλίου Πρέβεζας το νερό έφτανε στο Νυμφαίον Νικοπόλεως, ένα κομψοτέχνημα Υδραγωγείου – Ναού, που ευτυχώς σώζεται σε καλή κατάσταση σήμερα (επισκέψιμο). Ο γεωγράφος Στράβων πραγματοποίησε ταξίδι εξ Ανατολής προς την Ιταλία το καλοκαίρι του έτους 29 π.Χ.. Από τα συμφραζόμενα στό βιβλίο του συμπεραίνεται ότι μάλλον διήλθεν της Νικοπόλεως, και αναφέρει το λιμένα Κόμαρος και Ανακτορίου. Γράφει επακριβώς ο Στράβων, 7, 324: «Μετά δε γλυκύν λιμένα εφεξής εισί δύο άλλοι λιμένες ο μέν εγγυτέρω και ελάττων Κόμαρας ισθμόν ποιών εξήκοντα σταδίων προς τον Αμβρακικόν Κόλπον και το του Σεβαστού Καίσαρος κτίσμα την Νικόπολιν…». Αποκαλεί όμως τον Οκταβιανό «Σεβαστόν Καίσαρα», πράγμα που σημαίνει ότι το βιβλίο του γράφηκε μετά το 27 π.Χ., διότι τότε έλαβε ο Οκταβιανός αυτό τον τίτλο. Όσο για τον δεύτερο λιμένα μάλλον εννοεί το Βαθύ στη Μαργαρώνα, του οποίου αγνοούσε το όνομα (Πέτρος Φουρίκης, 1930). Μετά τη Ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) ο Αύγουστος έδωσε εντολή να κτισθεί η Νικόπολις (Nicopolis, Nikopolis, Πόλη της Νίκης). Οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες υπό τον στρατηγό Ακίνιο (Anikius), καταλαμβάνουν όλη την Ήπειρο και εξαναγκάζουν τους κατοίκους των πόλεων πλησίον του Ακτίου να συνοικίσουν τη νέα πόλη Νικόπολις. Πολλά δημόσια έργα αρχίζουν να δημιουργούνται στη Ρωμαϊκή Νικόπολη όπως τα ρωμαϊκά Τείχη (σώζονται), το ρωμαϊκό Ωδείο (με αρχική χωρητικότητα 1500 θεατών, σήμερα 700, σώζεται), το Θέατρο Οκταβιανού στολισμένο με τουλάχιστον 30 αγάλματα (5000 θέσεις θεατών, σώζεται σήμερα, μη λειτουργικό), το Μνημείο Αυγούστου (Augustus Monument, σώζονται τα θεμέλια), το ρωμαϊκό Στάδιο (5000 θέσεις θεατών, σώζεται), το Βουλευτήριο», το ρωμαϊκό Υδραγωγείο (μήκος 60 χιλιόμετρα, σώζονται τμήματα), το Νυμφαίον (αποθήκες ύδατος με μορφή ιερού των Νυμφών», σώζεται), οι ρωμαϊκές Θέρμες (σώζονται δύο συγκροτήματα), πολλά Μαυσωλεία (σώζονται), κ.λπ. Στο ρωμαϊκό Στάδιο τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια αγώνες ισάξιοι των Ολυμπιακών, τα Άκτια, αγώνες αθλημάτων στίβου, αρματοδρομίες, αλλά και αγώνες λόγου και τέχνης. Λέγεται ότι αργότερα έλαβε μέρος εδώ σε αρματοδρομίες, ο αυτοκράτωρ «Νέρων».

Ο γεωγράφος Στράβων περιγράφει ορισμένα από τα έργα αυτά ως εξής: «…Η μέν ούν Νικόπολις ευανδρεί και λαμβάνει καθ’ ημέραν επίδοσιν, χώραν τε έχουσα πολλήν και τον των λαφύρων κόσμον, το τε κατασκευασθέν τέμενος εν των προαστείω το μέν εις τον αγώνα τον πεντετηρικόν εν άλσει έχοντι γυμνάσιον τε και στάδιον, το δ’ εν τω υπερκειμένω του άλσους ιερώ λόφω του Απόλλωνος» (Στράβων 7,325). Στον επίλογο του βιβλίου «Νικόπολις Πρέβεζα» ο Πέτρος Φουρίκης (1930) τελειώνει με το εξής συμπέρασμα για την Νικόπολη: «… Και περί μεν του έτους του συνοικισμού δύναται να λεχθεί ότι τούτο στρέφεται περί το 29 π.Χ., περί δε του χρόνου της βαθμιαίας καταστροφής αυτής, ότι ούτος κείται εντός του δεκάτου αιώνος». Η Νικόπολη είχε επίσης δικό της νομισματοκοπείο, το οποίο ‘’έκοβε’’ νομίσματα από την εποχή του Αυγούστου έως την εποχή του αυτοκράτορα Γαλληϊνού (253-268 μ.Χ.). Πολλά από αυτά τα νομίσματα σώζονται και ήδη εκτίθενται στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικοπόλεως, εντός της Πρέβεζας. Ορισμένα από αυτά εκτίθενται στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών.

Αναβίωση και μεταφορά των Ακτίων στη Νικόπολη (28 π.Χ.)

Οι αθλητικοί αγώνες Άκτια γίνονταν στο στάδιο του Ακτίου, δίπλα στο ναό του Ακτίου Απόλλωνος κάθε δύο χρόνια. Δεν είναι ακριβώς γνωστό αν και πότε σταμάτησαν, γιατί το Ανακτόριον υπήρχε ως πόλη το έτος 31 π.Χ. που έγινε η Ναυμαχία του Ακτίου. Πάντως, με απόφαση του Οκταβιανού Αυγούστου τα Άκτια μεταφέρονται πλέον στο στάδιο Νικοπόλεως και ορίζεται να γίνονται κάθε 2α Σεπτεμβρίου, με έναρξη το έτος 28 π.Χ.. Τα Άκτια αυτά περιλάμβαναν αθλήματα στίβου, μουσικούς αγώνες, αρματοδρομίες, λεμβοδρομίες στη θάλασσα, μικρές ναυμαχίες, κλπ, ορίσθηκε δε να τελούνται κάθε πέντε χρόνια και η χρονική περίοδος αυτή απεκαλείτο Ακτιάς. Το έπαθλο των νικητών ήταν ένα στεφάνι από λεπτά καλάμια που αφθονούσαν στην περιοχή. Η φήμη των Ακτίων ξεπέρασε τα ελλαδικά σύνορα και οι νικητές αποκαλούνταν ακτιονίκες κατά το ολυμπιονίκες. Είναι ενδιαφέρον, ότι ο Αύγουστος Οκταβιανός ανέθεσε τη διοργάνωση των Ακτίων στους Λακεδαιμόνιους, γιατί όλοι οι Έλληνες είχαν προσχωρήσει στον Μάρκο Αντώνιο, και μόνο οι Σπαρτιάτες σε αυτόν. Αργότερα οι Ρωμαίοι αλλοίωσαν τον Ελληνικό χαρακτήρα των Ακτίων, και προσέθεσαν θηριομαχίες, μονομαχίες και άλλα αιματηρά αγωνίσματα που έτερπαν το φιλοθεάμον ρωμαϊκό κοινό. Τελικά τα Άκτια παρήκμασαν από το έτος 391-395 μ.Χ., οπότε και καταργήθηκαν με το διάταγμα απαγόρευσης των Ολυμπιακών αγώνων και των Ακτίων, κλπ του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α. Σύμφωνα όμως με έρευνες νεωτέρων βυζαντινολόγων (Howell, Robinson, κλπ), δεν απαγόρευσε ο Μέγας Θεοδόσιος τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά απλώς απαγόρευσε τις θυσίες κατά την διάρκειά τους. Μάλιστα, οι Αγώνες συνεχίστηκαν για περίπου 30 χρόνια ακόμη και ο λόγος που έσβησαν, όχι διεκόπησαν, οι συγκεκριμένοι ιστορικοί ομιλούν για φθορά και σβήσιμο, ήταν η έλλειψη χρημάτων (χορηγών) και κάποιες φυσικές καταστροφές, όπως η πυρκαγιά στον ναό στης Ολυμπίας. Στην Πρέβεζα τα Άκτια αναβιώνουν ξανά το έτος 1949.

Ο Νίκων και ο Ευτύχιος

Είναι γνωστό ότι το 168 π.Χ. ο Ρωμαίος Αιμίλιος Παύλος (Aemilius Paulus) είχε επιτεθεί την Ήπειρο και τις γύρω πόλεις τις οποίες κατάστρεψε, συνέλαβε δε 150.000 ομήρους πού οδήγησε ως δούλους στη Νότια Ιταλία. Έτσι εξηγείται ο Ελληνόφωνος και Ελληνοφέρνων πολιτιστικός χαρακτήρας των περιοχών της Νότιας Ιταλίας. Είναι απόγονοι Ηπειρωτών και Ακαρνάνων αιχμαλώτων του Αιμίλιου Παύλου. Όμως πολλοί κάτοικοι των πόλεων πού κατάστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος γλύτωσαν φεύγοντας στα βουνά – ως συνήθως – και επέστρεψαν αργότερα και κατοίκησαν πάλι τις πόλεις. Το Ανακτόριον και η Βερενίκη είναι δύο από αυτές τις πόλεις πού κατοικήθηκαν πάλι και προφανώς εκατοικούντο κατά την περίοδο της Ναυμαχίας του Ακτίου. Στον Πλούταρχο  υπάρχει και το εξής χαρακτηριστικό εδάφιο: Κατά τη διάρκεια της στρατοπέδευσης του Οκταβιανού στο λόφο της Σμυρτούλας Πρέβεζας, ένας γεωργός – προφανώς κάτοικος της διπλανής πόλης Βερενίκη - πέρασε κοντά στον μετέπειτα Αυτοκράτορα Οκταβιανό ο οποίος τον ρώτησε - «Πώς λέγεσαι;». - «Νίκων» απαντά ο γεωργός. - «Και ο γάιδαρος;» - «Ευτύχιος». Αυτές οι απαντήσεις θεωρήθηκαν αίσιος οιωνός για τον Γάιο Οκταβιανό και μετά την ‘’ευτυχή’’ κατάληξη με ‘’νίκη’’ της Ναυμαχίας και προς τιμήν τους, διέταξε και κατασκευάσθηκαν τα δύο ορειχάλκινα (μπρούτζινα) αγάλματα του «Νίκωνα» (γεωργός) και του «Ευτύχιου» (γάϊδαρος) τα οποία τοποθετήθηκαν σε βάθρα στο Μνημείο Αυγούστου. Είναι βεβαιότατο ότι υπήρξαν αυτά τα ορειχάλκινα αγάλματα, τα οποία όμως αργότερα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, και τοποθετήθηκαν στο στάδιο της πόλης, όπου και καταστράφηκαν κατά τη «Στάση του Νίκα».

Η Νικόπολη πρωτεύουσα Ρωμαϊκής Επαρχίας (22-19 π.Χ.)

Το έτος 22 π.Χ. ο Οκταβιανός Αύγουστος δείχνων το μεγάλο του ενδιαφέρον για το κτίσμα του, υπογράφει διάταγμα με το οποίο εισάγει νέο σύστημα επαρχιακής διοίκησης και «καθιστά την Νικόπολη οιονεί πρωτεύουσαν και μητρόπολιν της Νοτίου Ηπείρου και Ακαρνανίας». Επίσης είναι σημαντικό ότι ο ιστορικός Πλίνιος αποκαλεί το Άκτιον αποικίαν του Αυγούστου, ενώ την Νικόπολη την αποκαλεί ελευθέραν Νικοπολιτανήν Πολιτείαν, ή στα λατινικά «Civitate Libera Nicopolitana».

Ο Γερμανικός στη Νικόπολη (17 π.Χ.)

Τον αυτοκράτορα Αύγουστο Οκταβιανό τον διαδέχθηκε ως γνωστόν ο Τιβέριος. Ο γιος του Τιβέριου λεγόταν Γερμανικός και το έτος 17 π.Χ. επισκέφθηκε την Νικόπολη. Ο Λατίνος ιστορικός Τάκιτος μας αναφέρει επακριβώς σε μετάφραση «Ο γενναίος και γλυκύς Γερμανικός, ότε το δεύτερον εξελέγη ύπατος, ευρίσκετο παρά την Νικόπολιν και παρ αυτήν περιεβλήθη την υπατικήν τήβεννον».

Γότθοι στη Νικόπολη (30 μ.Χ.)

Η πρώτη επιδρομή Γότθων πολεμιστών κατά της Νικόπολης, αποκρούεται επιτυχώς από δυνάμεις των Ρωμαίων

Επέκταση της Νικόπολης (50 μ.Χ.)

Η Νικόπολη επεκτείνεται εκτός του πολεοδομικού της ιστού και εκτός των Ρωμαϊκών τοιχών. Ρωμαϊκές Επαύλεις αξιωματούχων κατασκευάζονται στο νησί «Κέφαλος» και «Γάιδαρος» του Αμβρακικού Κόλπου. Ρωμαϊκός οικισμός, με Ρωμαϊκή έπαυλη, Ρωμαϊκά Λουτρά, Ρωμαϊκό τοξωτό λίθινο γεφύρι και Ρωμαϊκό Ελαιοτριβείο έχουν ανακαλυφθεί στο χωριό Στρογγυλή του Δήμου Φιλοθέης Αρτας. Είναι επισκέψιμα.

Πιθανή επίσκεψη του Απόστολου Παύλου στη Νικόπολη (65 μ.Χ.)

Τριάντα χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού από την Ναζαρέτ ο Χριστιανισμός εξαπλώνεται σιωπηρά στην Ελλάδα. Ο Απόστολος Παύλος γεννήθηκε το 5-15 μ.Χ., και θανατώθηκε με αποκεφαλισμό το 66-68 μ.Χ. Το έτος 64 μ.Χ. στέλνει επιστολή στον φίλο του Τίτο σχετικά με επικείμενη επίσκεψή του στη Νικόπολη. Η επιστολή διασώθηκε. Το ακριβές κείμενο στα Ελληνικά γράφει: «Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν• ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι». Μετάφραση: «Όταν σου στείλω τον Αρτεμά ή τον Τυχικό, έλα γρήγορα να με βρείς στη Νικόπολη. Εκεί θα ξεχειμωνιάσω».. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι πρόκειται για την Νικόπολη της Ηπείρου. Ιστορικές αποδείξεις για την επίσκεψη αυτή του Απόστολου Παύλου δεν διασώθηκαν. Στο 2ο Διεθνές Συμπόσιο για τη Νικόπολη που έγινε 11-14 Σεπτεμβρίου 2002, ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιος, πραγματοποίησε διάλεξη με θέμα «Η επίσκεψη και παραμονή του Αποστόλου Παύλου στη Νικόπολη», πράγμα που υποδηλώνει ότι η επίσημη εκκλησία θεωρεί ως «πραγματοποιηθείσα» την επίσκεψη αυτή. Ο αξιόπιστος σε γενικές γραμμές Πέτρος Φουρίκης γράφει χαρακτηριστικά: «Εκ του χωρίου τούτου της επιστολής προς Τίτον μανθάνομεν ότι ο Παύλος είχεν αποφασίσει να μεταβή εις την Νικόπολιν και να παραχειμάσει εκεί. Αν όμως τω όντι μετέβη και διεχείμασεν, ως προυτίθετο, ουδαμόθεν μανθάνομεν. Επομένως τα περί της θρησκευτικής καταστάσεως της Νικοπόλεως προ της εκεί αφίξεως του Παύλου και περί της εν αυτή διδασκαλίας αυτού, ως και τα περί της εν αυτή ιδρύσεως της πρώτης εκκλησίας, δε δύνανται να θεωρηθώσιν ως βάσιμα». Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας που έγινε το έτος 325 μ.Χ. δεν υπάρχει σαφώς αναφερόμενος αντιπρόσωπος της εκκλησίας Νικοπόλεως, ενώ επρόκειτο για σημαντική πόλη, αναφέρεται απλώς από τον Ευσέβιο «…αλλά και Θράκες και Μακεδόνες, Αχαιοί τε και Ηπειρώται…». Όμως, μετά από 22 χρόνια, το έτος 347 μ.Χ. στην εν Σαρδική Σύνοδο, συμμετείχε ο εκ Νικοπόλεως επίσκοπος Ηλιόδωρος. Για τη χρονική περίοδο της πιθανής επισκέψεως του απ. Παύλου στην Νικόπολη δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Η αλληλουχία των γεγονότων της επισκέψεως του απ. Παύλου στην Νικόπολη πρέπει να είναι η παρακάτω μετά την πρώτη φυλάκισή του στην Ρώμη. Ο Καίσαρ Νέρων κήρυξε τον Απόστολο αθώο και τον άφησε ελεύθερο την άνοιξη του 64 μ.Χ.. Αμέσως ο Απόστολος Παύλος ξεκίνησε τη Δ περιοδεία ξεκινώντας από την Ισπανία. Στη συνέχεια πήγε στην Κρήτη, το έτος 64 μ.Χ. (Καλοκαίρι) και 65 μ.Χ. (Χειμώνας). Μετά από την Κρήτη πήγε στην Έφεσο (65 μ.Χ.) και από την περιοχή της Ασίας έστειλε την πρώτη επιστολή στον Τιμόθεο όπου του λέει «πορευόμενος εις Μακεδονίαν, παρακάλεσά σε προσμείναι εν Εφέσω» (Α Τιμ. 1:3). Πηγαίνοντας στην Μακεδονία πρώτα πέρασε από την Μίλητο όπου και άφησε τον Τρόφιμο «ασθενούντα» (Β Τιμοθέου 4:20) και μετά από τη Κόρινθο όπου έμεινε ο Έραστος (Β Τιμοθέου 4:20). Έπειτα πήρε τον δρόμο για την Μακεδονία, πιθανώς το καλοκαίρι του 65 μ.Χ.. Τότε είναι που γράφει και στον Τίτο ότι σκοπεύει να ξεχειμωνιάσει στη Νικόπολη το χειμώνα του 65-66 μ.Χ..^{[2][19][20][21][22][23]}

Ενας νικητής στα Άκτια (68 μ.Χ.)

Το έτος 1988-1991 βρέθηκαν στην περιοχή του σταδίου Νικοπόλεως δύο επιγραφικές στήλες με αθλητικές πληροφορίες. Η μία αφορά τα Άκτια και γράφει σε κεφαλαία γράμματα «Η Πόλις η Νικοπόλει, τον Νικομήδην Νικομήδου, Νικήσαντα Άκτια τα Μεγάλα, Παίδας Σταδίου Ακτιάδι ΙΘ», που σημαίνει ότι η στήλη αφιερώνεται στον Νικομήδη του Νικομήδου, που νίκησε στα Μεγάλα Άκτια, στον αγώνα δρόμου σταδίου, κατά την 19η Ακτιάδα. Επειδή τα Άκτια γίνονταν κάθε 5 χρόνια εύκολα υπολογίζουμε το έτος 19Χ5=95 χρόνια, αφαιρούμε 27 π.Χ. το χρόνο έναρξης και έχουμε το έτος 95-27=68 μ.Χ.. Επίσης σημειώνεται ότι στάδιο είναι το 1/10 του ναυτικού μιλίου, δηλαδή περίπου 185,20m.

Ο φιλόσοφος Επίκτητος στη Νικόπολη (90-94 μ.Χ.)

Ο Ελληνας φιλόσοφος Επίκτητος (55-135 μ.Χ., ή 50-138 μ.Χ.) γεννήθηκε στην Ιεράπολη της Φρυγίας στη σημερινή Τουρκία (Hierapolis, Phrygia). Αρχικά υπήρξε σκλάβος στη Ρώμη στον Επαφρόδιτο, που ήταν απελεύθερος του Νέρωνα, από το 75 μ.Χ. μέχρι το 90 μ.Χ.. Αυτό δεν τον εμπόδισε να μελετήσει τις φιλοσοφικές αρχές του Στωϊκισμού και όταν απέκτησε την ελευθερία του (=απελεύθερος), ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Δομιτιανός (Domitian) φοβούμενος τα αποτελέσματα της φιλοσοφίας των Στωϊκών, εξόρισε τον «Επίκτητο» και ορισμένους άλλους φιλοσόφους εκτός Ρώμης. Ο Ελληνας φιλόσοφος εγκαταστάθηκε τότε μόνιμα στην Αρχαία Νικόπολη, όπου ίδρυσε φιλοσοφική Σχολή κατά το έτος μεταξύ 90-94 μ.Χ.. Λέγεται ότι ο Επίκτητος είχε φιλική σχέση με τον Αδριανό. Οι βάσεις της φιλοσοφίας του Επίκτητου η οποία ονομάσθηκε Στωικισμός (Stoicism, Stoics, στωϊκοί φιλόσοφοι) δίνουν έμφαση στην ελευθερία, την ηθική και τον ανθρωπισμό. Οι πληροφορίες λένε ότι ο «Επίκτητος» είχε κάποια σωματική αναπηρία πιθανώς από τραυματισμό του κατά την περίοδο της δουλείας του. Γραπτά έργα του δεν άφησε ο ίδιος, αλλά διεσώθησαν οι απόψεις του από τις σημειώσεις των μαθητών του και κυρίως του μετέπειτα διάσημου ιστορικού και φιλόσοφου Φλάβιου Αρριανού. Ο Αρριανός μας άφησε τα βιβλία Εγχειρίδιον (Encheiridion) πού διασώθηκε πλήρως και το Διαλέξεις του Επίκτητου (Discourses of Epictetus) αποτελούμενο από οκτώ βιβλία, εκ των οποίων διεσώθησαν τα τέσσερα.

Η Έπαυλη του Μάνιου Αντωνίνου (100 μ.Χ. - 200 μ.Χ.)

Ψηφιδωτό Έπαυλης Μάνιου Αντωνίνου, 

Το οικιστικό συγκρότημα που βρίσκεται δυτικά των παλαιοχριστιανικών τειχών και βόρεια 20m της Κεντρικής Πύλης («αραπόπορτα») στη Νικόπολη, ονομάσθηκε Έπαυλη του Μάνιου Αντωνίνου, μετά την ανεύρεση αφιερωματικής επιγραφής με το όνομα αυτό. Η κατασκευή της Ρωμαϊκής Επαύλεως του Μάνιου Αντωνίνου (Manius Antoninus, Roman Villa) στη Νικόπολη χρονολογείται στον 2ο αιώνα μ.Χ.. Ανασκάφηκε το έτος 2003-2006 από την ΙΒ Εφορεία Αρχαιοτήτων (Καθηγητής Δρ. Κωνσταντίνος Ζάχος), έχει πολλά δωμάτια, κουζίνα, αίθριον, φανταστικά ψηφιδωτά και ένα άρτιο και εντυπωσιακό υδρευτικό και αποχετευτικό σύστημα. Ένα νόμισμα με τον Μάνιο Αντωνίνο τον εμφανίζει καθιστό με ένα σκύλο και με φόντο ένα καράβι (φωτογραφία διαθέσιμη). Πιθανολογείται, ότι ο Μάνιος Αντωνίνος είναι ο Κυβερνήτης (έπαρχος) της Νικοπόλεως. Υπενθυμίζεται ότι ο συνώνυμος Αντωνίνος Ευσεβής διετέλεσε αυτοκράτωρ στη Ρώμη τα έτη 138-161 μ.Χ., και συνεπώς η χρονολόγηση της επαύλεως συμβαδίζει με την εποχή αυτή. 

Ο Φλάβιος Αρριανός (95 μ.Χ. - 175 μ.Χ.) στη Νικόπολη (115 μ.Χ.)

O Φλάβιος Αρριανός (Flavian Arrian, ή Flavius Arrianus) είναι Ελληνας ιστορικός γεννημένος στη Νικομήδεια της Βιθυνίας (Nicomedia Bithynia), τη σημερινή πόλη Izmit της Τουρκίας, κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη νεανική του ηλικία (20 ετών) περί το 115 μ.Χ. εγκαταστάθηκε για σπουδές στη Νικόπολη της Ηπείρου (σημερινή Πρέβεζα), όπου σπούδασε ως μαθητής του Στωϊκού φιλόσοφου Επίκτητου (Epictetus). Αργότερα διετέλεσε Κυβερνήτης της Καππαδοκίας (131-137 μ.Χ.) και αργότερα διετέλεσε Άρχων (Archon) στην Αθήνα (το 148 μ.Χ.). Τα έργα του Αρριανού είναι επηρεασμένα από εκείνα του Ξενοφώντος (Xenophon). Πέθανε το 175 μ.Χ. στην Αθήνα. Ο Αρριανός μας άφησε τα βιβλία «Εγχειρίδιον» (Encheiridion) που διασώθηκε πλήρως και το «Διαλέξεις του Επίκτητου» (Discourses of Epictetus) αποτελούμενο από οκτώ βιβλία, εκ των οποίων διεσώθησαν τα τέσσερα. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται η «Αλεξάνδρου Ανάβασις» μια αυθεντική βιογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και το έργο «Ινδική» όπου περιγράφει το ταξίδι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στις Ινδίες.^[

Θάνατος Επίκτητου (135-138 μ.Χ.)

Ο στωϊκός φιλόσοφος Επίκτητος (55-135 μ.Χ., ή 50-138 μ.Χ.) πεθαίνει στη Νικόπολη, σε μεγάλη ηλικία, περίπου 80-88 ετών.

Επιδρομή Ερούλων κατά της Νικόπολης (267 μ.Χ.)

Οι Έρουλοι ήταν αρχαίος βαρβαρικός λαός, μερικά βιβλία ιστορίας τους αποκαλούν «γερμανικό φύλο». Κατά μία εκδοχή, ήταν αρχικά κλάδος των Γότθων της νοτιοδυτικής περιοχής της Σκανδιναβίας. Η επιδρομή τους στην Ελλάδα (267 μ.Χ.) ήταν τρομακτική. Η Αθήνα πυρπολήθηκε ολόκληρη. Μόνο η Ακρόπολη σώθηκε από τον αφανισμό και μεμονωμένα οικοδομήματα. Μετά την Αθήνα, οι Έρουλοι συνέχισαν τις επιδρομές τους και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπως η αρχαία Κόρινθος, η αρχαία Ολυμπία και η αρχαία Νικόπολις. Το 268 μ.Χ. ο ρωμαϊκός στρατός αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη κοντά στον ποταμό Νέστο και στη μάχη που διεξήχθη οι Ερούλοι όχι απλώς ηττήθηκαν αλλά ο αρχηγός τους Ναουλομπάτους (Naulobatus) παραδόθηκε στους Ρωμαίους.

www.romiazirou.blogspot.gr