Γράφει ο Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Χρυσόστομος Πατούλας
Γενάρης 2022, ημέρα Σάββατο απόγευμα και πήγαινα στο Δήμο Αλίμου να καλύψω δημοσιογραφικά μια φιλανθρωπική εκδήλωση. Ήμουν χαρούμενος, γιατί μου δίνονταν η ευκαιρία να γράψω για μια εκδήλωση που θα βοηθούσε την κοινωνία στο να μετρά με υπολογισμό τα βήματά της και τον άνθρωπο να σκύψει μέσα του για να γνωρίσει τον προορισμό της φύσης του. Η εκδήλωση σημείωσε επιτυχία και γύριζα σπίτι με σκέψεις γεμάτες από όμορφα συναισθήματα.
Οδηγούσα στην οδό Αμφιθέας κανονικά
και με προφυλάξεις και πριν φθάσω στη λεωφόρο
Συγγρού έγινα μάρτυρας μιας τρομερής μετωπικής σύγκρουσης δύο
αυτοκινήτων. Κατέβηκα σοκαρισμένος,
πλησίασα… τα αυτοκίνητα άμορφη μάζα σιδερικών,
και λαμαρίνες σκορπισμένες στην άσφαλτο, ποτισμένες
με αίμα, έκοβαν την ανάσα. Ο θάνατος, που παραμόνευε, χαμογέλασε…
Στο ένα αυτοκίνητο, η νεαρή οδηγός, σκοτώθηκε
επί τόπου, ενώ στο άλλο αυτοκίνητο, ο νεαρός οδηγός,
βογκούσε απελπισμένα… Σε λίγο έφθασε η άμεση
δράση, το ανακριτικό και το πρώτο βοηθειών. Ο
γιατρός με τον αστυνομικό διαπίστωσαν πως
η νεαρή κοπέλα έτρεχε με ιλιγγιώδη
ταχύτητα και υπό την επήρεια μέθης… Ο νέος, δύσκολα θα την γλιτώσει. Έκανε μορφασμούς
πόνου και ψιθύριζε λόγια που δύσκολα ακούγονταν.
Έσκυψα να ακούσω τα ξεψυχισμένα λόγια… Γιατί
πατέρα να είμαι ξαπλωμένος στην άσφαλτο, χωρίς
να φταίω;… γιατί η νεαρή οδηγός να οδηγεί
μεθυσμένη; Το σώμα μου έγινε κομμάτια,
το αίμα μου ποτίζει την άσφαλτο κι’ εγώ υποφέρω…
κάποιος έπρεπε να της πει να μην πίνει αλκοόλ
όταν οδηγεί… αυτή αποφάσισε να πιεί
κι’ εγώ πεθαίνω. Γιατί πατέρα; Εγώ είμαι
περήφανος για μένα που άκουσα τη σωστή συμβουλή
σου: ποτέ ποτό όταν οδηγείς! Αυτή η νεαρή, άλλοι νέοι, άλλοι άνθρωποι, γιατί
το κάνουν αυτό. Ο πόνος πατέρα μεγαλώνει και
η καρδιά μου αδειάζει από αίμα. Οι λαμαρίνες
δίκοπα μαχαίρια με κάρφωσαν με απονιά. Σβήνω
πατέρα και σ’ ευχαριστώ.
Πες στη μητέρα
να μην πενθήσει βαριά και στην αδελφή μου Σόφη
να είναι πάντα προσεκτική και δυνατή και συ
πατέρα σφίξε την καρδιά σου, μη λυγίσεις στον
άδικο χαμό. Έκανες το χρέος σου και μακάρι να
έκαναν το ίδιο και οι γονείς της νέας γυναίκας.
Σβήνω πατέρα… σ’ αγαπώ και σε σέβομαι… αντίο…
Το
δυστύχημα αυτό με χαράκωσε μέσα μου, άνοιξε
πληγές, που προσπαθώ να τις κλείσω. Έγραψα στην
εφημερίδα, για το δυστύχημα, αλλά δεν ησύχασα,
γυροφέρνει μέσα μου η άδικη και επιπόλαια αιτία με καρφιτσωμένο το γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου