Θαυμάζω και υποκλίνομαι σε αυτούς τους ευεργέτες
τους σημερινούς και γράφω για αυτούς γιατί για τους παλαιούς έχει χυθεί πολύ
μελάνι και δικαίως.
Η βρυσομάνα Ήπειρος που τους προίκισε με το
χάρισμα της αλληλεγγύης και της προσφοράς που ίσως από εμάς πολλοί θα θέλαμε να
προσφέρουμε στον τόπο μας. Άλλωστε πολλοί Ηπειρώτες το όνειρό τους είναι
να δουλέψουν να καζαντίσουν και να προσφέρουν στον τόπο τους.
Περπατώντας στους δρόμους των Δραμεσιών Δωδώνης
βλέπω μια πλατέα και έγραφε πλατεία Περικλή Δημητρίου. Ρωτώντας έμαθα ότι
ο Δημητρίου ήταν ο δάσκαλος του χωριού και κάθε πασχαλιά αγόραζε παπούτσια για
τα παιδιά και τα απάλλαξε από τις γαλότσες. Σταυροκοπήθηκα και είπα ένα μεγάλο
μπράβο στον δάσκαλο [εδώ και αν δεν είναι το χάρισμα της προσφοράς].
Αν θα κάνετε μια βόλτα στο Ελληνικό Ιωαννίνων [ Λουζέτσι ] στα Κατσανοχώρια βλέπουμε στην είσοδο του χωριού τα γλυπτά του Θόδωρου Παπαγιάννη, που ο καλλιτέχνης αυτός απεικονίζει με την φαντασία του την ζωή του κτηνοτρόφου, του γεωργού, το ψωμί του εργάτη. Για να κάνει την Ήπειρο μεγάλη και να την εκθειάσει στα πέρατα του κόσμου.
Θα αναφερθώ στον Φώτη τον Ραμπακούση τον οποίον
γνώρισα από το βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου [Πικρό Γάλα ]. Ο Φώτης
λοιπόν, ένα ορφανό παιδί από πατέρα από τα μέρη της Κόνιτσας, μην έχοντας στον
ήλιο μοίρα αναγκάστηκε η μάνα να τον στείλει στην παιδόπολη στο Ζηρό και
ύστερα στο Ληξούρι. Μετά την περίοδο του εθνικού διχασμού και χωρίς να
έχουν εξαφανιστεί τα υπολείμματά του, ο Φώτης λοιπόν το κόκκινο πανί, ο
ασυμβίβαστος μικρός, του κλώτσου και του μπάτσου μετά από καιρό βρέθηκε
αυτοδημιούργητος και τότε λοιπόν του μπήκε το σαράκι να προσφέρει.
Εμπνευσμένος από την ιστορία του τόπου του συλλέγει ότι πιο χρήσιμο
υπάρχει και φτιάχνει ένα μουσείο στο νησάκι των Ιωαννίνων, προσφορά στην
πατρίδα του.
Στο Μπιζάνι λίγο έξω από το χωριό βρίσκουμε το
μουσείο του Παύλου Βρέλλη σε μια έκταση δέκα επτά στρεμμάτων ο μεγάλος
πατριώτης και καλλιτέχνης έχτισε το μουσείο με τα κέρινα ομοιώματα, ένα έργο
τέχνης, για πολλούς καλύτερο από της Μαντάμ Τυσσώ. Αλήθεια δεν αισθάνεσαι
δέος και ανατριχίλα όταν βλέπεις το κέρινο ομοίωμα του Διονυσίου του Φιλοσόφου
ή την σφαγή του Αλή Πασά; Ο Βρέλλης αφού πήρε το εφάπαξ [ήταν καθηγητής και στο
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων] αγόρασε αυτόν τόπο και έφτιαξε αυτό το έργο με την
βαθιά ηπειρώτικη αρχιτεκτονική. Δυστυχώς η πολιτεία ήταν απούσα, μια κολόνα
χρειάστηκε για το ρεύμα και με χίλια ζόρια του τη βάλανε. Όλοι ξέρουμε τι
προσφέρει στον τόπο του και πόση ιστορία μπορεί να μάθει κανείς μόνο με μια
επίσκεψη και σύμφωνα με τα λόγια τα δικά του [πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει
χρήματα αλλά αυτός που προσφέρει]. Για να μην αδικώ κανένα επί υπουργίας
Μελίνας Μερκούρη και του Ηπειρώτη υπουργού οικονομικών Αλέκου Παπαδόπουλου
δόθηκε κάποια βοήθεια.
Τέλος, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την
προσφορά τους.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου