Γράφει ο Αθανάσιος Δημ. Στράτης.
Χαράς ευαγγέλια για τους Πρεβεζιάνους και γενικότερα τους Ηπειρώτες. Οσονούπω θα σφυρίξει το τραίνο στην Πρέβεζα και σιμά-κοντά είναι και τα Γιάννενα και τα άλλα μέρη της Ηπείρου. Η πολυπόθητη Σύμβασις υπεγράφη και κασμάδες, φτυάρια, μηχανήματα και χιλιάδες εργάτες αναλαμβάνουν την κατασκευή. Η Σύμβαση προβλέπει τα πάντα και τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει το έργο της Κυβερνήσεως. Μάλιστα δημοσιεύθηκε και στον ημερήσιο τύπο ως ακολούθως:
«Εφ. ΑΙΩΝ, 28/5/1873.
Κατά τας δύο συμβάσεις, περί σιδηροδρόμων, ών η κύρωσις εζητήθη από της Βουλής, του μεν ενός την άδειαν και το προνόμιον της κατασκευής αναλαμβάνει ο κ. Ανδρέας Συγγρός, εκπροσωπών την Τράπεζαν της Κ/πόλεως και την συσταθείσαν προς κατασκευήν του σιδηροδρόμου τούτου ομάδα κεφαλαιούχων, του δε ετέρου ο κ. Ευαγγέλης Βαλταζής, δι’ ευατόν, και ως αντιπρόσωπος της ομάδος αυτού.
Ο παρά του κ. Συγγρού αναλαμβανόμενος σιδηρόδρομος άρχεται από του Πειραιώς και απολήγει δια των επαρχιών Αττικής, Θηβών, Λεβαδείας και Λοκρίδος εις την μεθόριον γραμμήν, παρά την Λαμίαν. Το προνόμιον αυτού ορίζεται εις 99 έτη……. Τη Εταιρία παραχωρούνται παρά της Κυβερνήσεως δωρεάν πάσαι αι αναγκαίαι δια την κατασκευήν και την σύστασιν της οδού, περιλαμβανομένων των τάφρων και των κλιτύων, εθνικαί, δημοτικαί και ιδιωτικαί γαίαι, ορίζεται δε το πλάτος της οδού μέχρι 12 μέτρων, ως και αι υπό σύστασιν σταθμών και φυλακίων Εθνικαί γγαίαι. Επίσης παραχωρείται τη Εταιρία το δικαίωμα μεταλλεύσεως των μεταλλείων γαιανθράκων, άτινα, κατά την έναρξιν της κατασκευής της οδού ήθελεν ανακαλύψη αύτη, επί αποστάσεως πέντε χιλιομέτρων εκατέρωθεν της οδού, εάν αιτήση αυτά, κατά τον περί μεταλλείων νόμον. Εάν η Εταιρία κρίνη εύλογον, προς ευκολίαν της εις τον σιδηρόδρομον μετακομίσεως των προϊόντων του Τόπου, να κατασκευάση αμαξιτάς οδούς, η Κυβέρνησις παραχωρεί αυτή το δικαίωμα του εισπράττειν διόδια επί των οδών τούτων, μη υπερβαίνοντα τον εν τω περί της οδοποιϊας Νόμω του 1867 οριζόμενον ανώτατον όριον. Επί του παρόντος η οδός θέλει έχει μίαν μόνον γραμμήν, αλλ’ εις τα μέρη των διασταυρώσεων των αμαξοστοιχειών η οδός έσεται διπλή. Κατά το άρθρον δε 31 «η δια της Συμβάσεως γενομένη παραχώρησις θεωρείται οριστική, μόνον μετά την δια Νόμον έγκρισιν αυτής. Η δε έγκρισις πρέπει να γίνη εντός προθεσμίας τεσσάρων μηνών από την υπογραφήν αυτής. Ταύτης δε μη επελθούσης, εάν ο κ. Συγγρός δεν δηλώση την συναίνεσίν του περί παρατάσεως της προθεσμίας, αμφότερα τα μέρη εισίν ελεύθερα πάσης εκ της Συμβάσεως υποχρεώσεως, η δε καταβληθείσα εγγύησις επιστρέφεται». Η Σύμβασις υπεγράφη την 31Ιανουαρίου 1873.
Ο έτερος εις τον κ. Βαλταζήν εκχωρηθείς σιδηρόδρομος, αρχόμενος από το Πόρτο Ράφτι (Πρασσιάς) της Αττικής και διερχόμενος δια των Αθηνών, της Ελευσίνος, των Μεγάρων, του Καλαμακίου, της Κορίνθου, του Αγίου, θα απολήγη εις Πάτρας, είτα δε από του Ρίου εις Αντίρριον, δια διαπορθμεύσεως αμαξοστοιχίας και ατμοκινήτου ή απλώς δια ατμοπλοίου επί τούτω, και εντεύθεν δια του Ευήνου ποταμού εις Μεσολόγγιον και δια του Αχελώου μέχρι Βονίτζης, θα απολήγει εις την αντικρύ της Πρεβέζης ακτήν. Το προνόμιον και του σιδηροδρόμου τούτου είναι 99 ετών, την δε κατασκευήν αυτού οφείλη ο εργολάβος να αρχίση, εντός έξ μηνών από της υπό της Βουλής κυρώσεως της Συμβάσεως, και να αποπερατώση εντός τριών ετών, υποχρεούμενος συγχρόνως εντός του έτους να αρχίση και τας δύο γραμμάς, την από Πόρτο Ράφτι μέχρι Πατρών και την από Αντιρρίου μέχρι Βονίτσης.
Το τραίνο περνάει στο Αντίρριο.
Η Κυβέρνησις εγγυάται τη Εταιρία τόκον 6% , εάν το καθαρόν ετήσιον εισόδημα του σιδηροδρόμου δεν ήθελεν αναλογεί επί κεφαλαίου 36.000.000 φράγκων εν όλω, είτε επί δαπάνης φράγκων 120.000 κατά χιλιόμετρον. Η εγγύησις άρχεται από του πρώτου έτους των εργασιών του όλου σιδηροδρόμου. Απόκειται όμως εις την της Κυβερνήσεως, αντί της εγγυήσεως, να πληρώση τη Εταιρία 18.000.000 φράγκων άπαξ δια παντός και ουδέν πλέον, ότε θέλει λαμβάνει εκ των κερδών της Εταιρίας έως 2 ½ % επί των 18.000.000, όταν και εφόσον τα καθαρά ταύτα κέρδη υπερβώσι το 1.800.000 φράγκων κατ’ έτος, του περισσεύοντος ανήκοντος τη Εταιρία. Εντός δε μηνών τριών από της αποπερατώσεως του από Πόρτο Ράφτι μέχρι Πατρών σιδηροδρόμου και της παραδόσεως αυτού εις χρήσιν τω κοινώ, οφείλει να αποφανθή η Κυβέρνησις, αν προτιμά το σύστημα της εγγυήσεως του τόκου ή της άπαξ επιχορηγήσεως. Ως προς τα άλλα ισχύουσιν αι διατάξεις της μετά του κ. Συγγρού Συμβάσεως. Η Σύμβασις αύτη υπεγράφη την 17 Μαϊου. Άμα δε τη υπογραφή αυτής, υπεχρεώθη ο κ. Βαλταζής εις την κατάθεσιν εις το κεντρικόν ταμείον εγγυήσεως 300.000 φράγκων εις χρήματα ή εις χρεώγραφα της Κυβερνήσεως των μετά το 1862……».
Σήμερον, εν έτει 2021, οι τετρασέγγονοι απόγονοι των Ηπειρωτών του 1873, αγναντεύουν από τις κορυφές των Τζουμέρκων, του Ζαλόγγου και από το Μπαλντενέζι ακόμα, προς το μέρος της Πρεβέζης, να ιδούν τον πρώτο καπνό από το φουγάρο του τραίνου. Στέκονται εδώ, κληρονόμοι των θέσεων αγναντέματος των προγόνων τους, όπως αγνάντευαν και εκείνοι τον ερχομό, κι ας πέρασαν μόλις 148 χρόνια.
Και τούτοι, οι σημερινοί, είναι αποφασισμένοι να αφήσουν την ιερή αυτή κληρονομιά, ποιος ξέρει σε πόσες γενιές ακόμη.
Αλί και τρισαλί!!!!!
(Μιά Κυβέρνηση μπορεί να δώσει τέλος σε τούτη την αναμονή. Η Κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιός ξέρει με τι όρους και προνόμια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου