Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Ο Κούλης στα Τζουμέρκα. Θα σε βαρέσω με τη σκάρπα στο κεφάλ' . Η απειλή της θεια Ρίνας


Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

«Άμα αρπάξω καμιά σκάρπα, θα σ’ φουλτακιάσω τα κωλομέρια.» Αυτά είπε στον εγγονό της η θεια Ρίνα, όταν πήγε να την πάρει για να την πάει εκεί όπου θα «ξεπεζέψει» ο πρωθυπουργός. Κι αυτή αμπουριασμένη για τα καλά απάντησε: «Φεύγα, θα πάρω τη σκάρπα και θα σε φουλτακιάσω». Και συνέχισε…«Ου, πέρασαν από δω αητοί και σταυραετοί, ετούτ’ θα μας κοροϊδέψουν; Α, ρε σκάρπα που χρειάζεται.» Το ξέρουμε καλά πως όταν αμπουριάζει η θεια Ρίνα, «φωτιά που έκαψε όλους».

Την έμαθαν για τα καλά όλοι τη θεια Ρίνα. Τη θυμούνται όλοι, όσοι, λίγο ή πολύ καιρό, «παραθερίζουν» το καλοκαίρι στα Τζουμέρκα. Στα Τζουμέρκα όπου οπωσδήποτε ο επισκέπτης στέκεται με δέος και κοιτά τον έρημο τόπο λες και τον εγκατέλειψαν θεοί και άνθρωποι. Εκεί, όπου η αρμονία χρωμάτων από τη μοναδική βλάστηση συνυπάρχουν με την ομορφιά και την εγκατάλειψη, έτσι για να θυμίζουν προηγούμενη ζωή και να τονίζουν το μέγεθος της εγκατάλειψης. Και από κει και πέρα οι «επίσημοι» επισκέπτες που «διδάσκουν» την ανάπτυξη και «συμπονούν» τους μόνιμους κατοίκους και τους «ενημερώνουν» ότι «οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος στην αυλή/ (Τζουμέρκο)/και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.» (Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται σκάρπα).

Και ποιος/α δεν συμφωνεί με τη θεια Ρίνα;. Ποιος δεν θυμάται αυτές τις λεβέντισσες, ολόιδιες λιόντισσες, που δεν υπέκυψαν σε ζυγό και δεν αποκάρωσαν από τα βάσανα, τη φτώχια και την ξενιτιά. Έστησαν  με αξιοπρέπεια το σπιτικό τους και με τον τρόπο ζωής δίδαξαν:

«ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε/γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ/ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ/ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι».
Τάσος Λειβαδίτης

Τη σεβόμαστε και την παραδεχόμαστε τη θεια Ρίνα, γιατί τα Τζουμέρκα «τέλειωσαν», η προσμονή «ε, δεν πάει άλλο», τα όνειρα καταβυθίστηκαν στην λούμπρ’ της μοναξιάς και της ερήμωσης και εκείνες οι ψυχούλες που στην ουσία έμειναν εκεί, περιμένουν το Σαββατοκύριακο τα παιδιά που θα ‘ρθουν να τους δουν. Γι’ αυτό φτάσαμαν στα Τζουμέρκα « σε κάθε κούτσουρο να ξύνεσαι, και σε κάθε τούφα να τσερλίζεσαι» και να μη σε παίρνει κανένας χαμπάρ’. Το έλεγε η θεια Ρίνα και τόσες άλλες, αλλά δεν το έκαναν. Έπρεπε να είχε φουλτακιάσ’ από παλιά τα κωλομέρια πολλών…

Πώς να μην τη παραδέχεται κάποιος που έτυχε να γεννηθεί στα Τζουμέρκα, εκεί μεγάλωσε και εκεί έμεινε. Φεύγει συνεχώς απ’ το χωριό του και σ’ αυτό ξαναγυρίζει…

Τη θυμήθηκα και φέτος με τις υψηλές αφίξεις. «Τα είπαμε, τα συζητήσαμε, τα συμφωνήσαμε, τα γομώσαμε με τη στάχτ’. Τώρα τ’ χρόν’ με τις παχιές τις μύγες. Πάμε για τα τσίπρα». Τα τσίπουρα όμως μόνο ευθυμία παράγουν και προσωρινή, ας το πούμε ευτυχία. Δεν παράγουν έργο, προοπτική και πολιτική. Κουδούνια γινόμαστε και κύπρια μας βαράνε.

Τα είπαν θειάκου, τα είπαν… Ανερυθρίαστα. Ίτς κρίσ’ από κάτω. Και μη μού πεις ότι τη σκάρπα τη θέλω εγώ στο κορμί μου.

-Πώς το είπες αυτό; Έλλειψη πολιτικής συνείδησης; Δεν απάντησα.

«Έλα τώρα δεν πα να μην αρέσεις./Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα». Οδυσσέας Ελύτης.

Κάπου κάπου κάποιος ψιθυρίζει:

«Σου είπαν ψέματα πολλά,/ψέματα σήμερα σου λένε ξανά/κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,/ψέματα σου λένε οι εχθροί σου/μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια./…Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες/μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,/πού πας με ψεύτικα όνειρα;/πού πας με ψεύτικα όνειρα;/…Καιρός να σταματήσεις,/καιρός να τραγουδήσεις,/καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,/καιρός να δεις.»
(Στίχοι – μουσική Μίκης Θεοδωράκης)

Βγάζουνε πολλές, μα πολλές φωτογραφίες -κορδωμένοι- για τα δίκτυα δικτύωσης, όπως τα λέμε σήμερα, για να βλέπουν οι κουτσομπόλες, όπως θα έλεγες εσύ γιαγιούλα μου, ζέχνει ο αέρας αμούρες, φιστούρες και ψέματα… και περιμένουν οι Τζουμερκιώτες… Περιμένουν να διαβάσουν τις αποφάσεις; Περιμένουν… Προς το παρόν ο ΕΝΦΙΑ τους ήρθε και τους αλάλιασε. Γι’ αυτό η απάντηση είναι μία: «Μη μου σ’κών’ς καπνούρα στο κεφάλ’.» Κάπως αλλιώς πιο ευγενικά το λένε οι Τζουμερκιώτες που «είναι γενναίοι, όμως κλαίνε/πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά’.»

Μήπως αυτή την πίστη τους εκμεταλλεύονται μέχρι τώρα; Πάρε το στούμπο θεια Ρίνα. Μην χασομεράς…



Χρήστος Α. Τούμπουρος

Δεν υπάρχουν σχόλια: