Του πνεύματος. (Το όραμα που έγινε παρόραμα).

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Ο ένας για μένα ισοδυναμεί με μυρίους, αν είναι άριστος είχε πεί πριν αιώνες ο Ηράκλειτος. «Εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι.». Οι μύριοι που είναι μια άμορφη μάζα που παρασύρεται από τους αιδούς, αυτούς που θωπεύουν τ΄ αυτιά και το νου, κοιμίζουν τη σκέψη και την ψυχή, προκαλούν τη σύγχυση και την πλάνη οδηγούν σε δρόμους αντίθετους από το φώς και την αλήθεια. Μη δε ζούμε και σήμερα τέτοιες εποχές; Θωπείας και πλάνης, άγνοιας που βαφτίζεται με την απόχρωση του λαϊκισμού και μοντερνισμού σε δρόμους ημιμάθειας και άγνοιας , νεποτισμού και ιστορικής δυσμορφίας; Αυθαίρετα που με χρηματισμό έγιναν νόμιμα, μπάζα που έγιναν κτήρια, θαυμασμός που έγινε φθόνος, αγάπη που έγινε μίσος και φιλότιμο που έγινε χαμέρπεια ,πίστη που μετατράπηκε σε απιστία, βλακεία που βαφτίστηκε σοφία και το όραμα που έγινε παρόραμα;

Εμείς , το έθνος των ανάδελφον δεν καταφέραμε ποτέ να δούμε και να υπερασπιστούμε τον πλούτο μας, είτε αυτός ήταν πολιτισμός, είτε ήταν παιδεία, είτε τέχνη, είτε γλώσσα...είτε πόσα ακόμη. Σα σήμερα πεθαίνει ο Ιόλας και δεν υπήρξε μεγαλύτερη λεηλασία και αποκαθήλωση και για τα έργα του, τη μεγάλη του μοναδική συλλογή, και για τη ζωή του, ντροπή για τη δική μας συμπεριφορά.

Ποτέ δεν καταφέραμε τελικά να επεξεργαστούμε οποιαδήποτε διαφορετικότητά μας ως έθνος ή λαός ως πρόσωπο ή πολίτες γιατί βιαζόμασταν να χωθούμε κάτω από την ομπρέλα των μυρίων ώστε να κάνουμε την σκληρή απρόσωπη κριτική μας στον δίπλα τον απέναντι τον γύρω, τον ίδιο μας τον εαυτό- γιατί τελικά σ΄αυτόν στοχεύσαμε γιατί αυτός ήταν ο στόχος. Η γύμνια και η ανυπαρξία μας που μας έκανε τόσο ευάλωτους και τόσο αδιάκριτους και κακούς, κακόβουλους, κακόπιστους και αγενείς.Και ας γεννήθηκε το πνεύμα στον τόπο μας.

Γαυγίζουμε για να καλύψουμε το άδικό μας ή την άγνοιά μας στο πρόσωπο του άλλου .Και αν λειτουργεί κάτι που να έχει επιβιώσει,είναι από θαύμα ή από την ύπαρξη του ενός αγαθού που ευτυχώς κατ΄ εξαίρεσιν κάπου βρίσκεται κι αυτός και συγκρατεί το χάος και φωτίζει και εκπέμπει. Δειλός μοιραίος και άβουλος κατάντησε ο ένας αλλά και οι πολλοί και γι΄αυτό φωνακλάδες για να καλύπτουν με τους ήχους το κενό.

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ξαναλέει ο Ηράκλειτος με σοφία. Τίποτα δε μπορούμε να σταματήσουμε και περισσότερο την ίδια τη ζωή, την ιστορία, την πορεία των μυρίων και το χρέος του ενός, με τις εναλλαγές του και τις επιπτώσεις του αντίστοιχα επάνω στο μύθο αλλά και τον λόγο. Μακάρι ο λόγος να πάρει υπόσταση και η πνευματικότητα να γίνει για μας λύση και όχι παρά-λυση και το παρόραμα να μεταραπεί σε όραμα και πάλι. Αλήθεια έχουμε όραμα ή στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά περπατάμε και χωρίς να είμαστε ήρωες; Διαδρομές του πνεύματος...

Κατερίνα Σχισμένου