Η ευτυχία μας είναι τα παιδιά μας

Ναι, είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έχουμε τα παιδιά μας.

“Αχ πότε θα μεγαλώσουν;” κάτι που συχνά διερωτόμασταν όσο τα παιδιά μας ήταν μικρά και οι πιο μεγάλοι μας απαντούσαν “ Να τους χαίρεστε τώρα που είναι μικροί και τους έχετε κοντά σας, γιατί αύριο θα φύγουν και θα τους ψάχνετε.”

Ξαφνικά αδειάζει το σπίτι...το ξαφνικά όμως, είναι κάτι χρόνια, από τότε που τα παιδιά ήταν μικρά. Από τότε που έπαιζαν, φώναζαν, τσακώνονταν με την ανεμελιά που χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία.

Πόσο δίκαιο είχαν...μεγάλωσαν άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν στους δικούς τους ουρανούς...και η φωλιά άδειασε.

Σχολεία, φροντιστήρια, διαβάσματα, από το πρωί στο τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα. Αυτό το πήγαινε-έλα, μας κούραζε αλλά ήταν ευχάριστο και τώρα που το νοσταλγώ ήταν μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα μας. Με το πήγαινε-έλα από το σπίτι, στο σχολείο, στα φροντιστήρια, στις ψυχαγωγικές μας βόλτες, κάναμε τις πιο ωραίες συζητήσεις και λέγαμε τα νέα της ημέρας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι καβγάδες μας, για το ποιος θα μιλήσει πρώτος, ενώ φτάνοντας σπίτι πεινασμένοι, το θέμα μας ήταν ποιος θα σερβιριστεί πρώτος. Σ' όλα αυτά είχε βρεθεί μια φόρμουλα για να κυλούν όλα ομαλά.

Πόσα βράδια ξενυχτήσαμε γιατί ήταν άρρωστα και πόση λαχτάρα παίρναμε όταν ανέβαζαν πυρετό; Πώς να κλείσεις μάτι όταν το παιδί σου ψήνεται στο πυρετό και πνίγεται στο βήχα;

Το σπίτι ήταν γεμάτο και η λέξη μαμά διαπερνούσε την κάθε γωνιά του σπιτιού.

Υπήρχαν και οι στιγμές που ερχόταν η κούραση και λέγαμε “ δεν αντέχω άλλο”, όμως ήταν η αγάπη, αυτή η ανιδιοτελής, αληθινή αγάπη που μας έδινε την δύναμη να προχωράμε. Όλα γι' αυτές τις αθώες ψυχούλες, που τώρα πια έγιναν άνδρες, έγιναν γυναίκες.

Σπουδάζουν, δουλεύουν, ερωτεύονται, παντρεύονται...πόσο άδειο και βουβό είναι τώρα το μικρό μας σπιτάκι; Ο καθένας τους πήρε το δρόμο του και παλεύει για να φτιάξει το μέλλον του.

Ποιο να σκεπάσω τις νύχτες του χειμώνα για να μην κρυώνει;. Αυτή η αποστολή έχει πια τελειώσει. Η αγωνία του πυρετού έχει τελειώσει . Τώρα έχουν πάρει σειρά άλλα. Να προσέχουν που οδηγούν στους δρόμους, να πάρουν το πτυχίο,να βρουν μια δουλειά...κι' έπειτα να κάνουν ένα καλό γάμο...κι' έπειτα τα εγγονάκια...Κάποιοι άλλοι από μας , όμως, ζουν στην αγωνία των ναρκωτικών, του ποτού, του τζόγου, του εγκλήματος.

Πολλές είναι οι φορές, που κάθομαι στο άδειο μου πλέον σπίτι και οι θύμισες μου ζωντανεύουν όλες εκείνες τις γλυκιές στιγμές, που δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ. Μπαινόβγαιναν από την μια πόρτα του σπιτιού στην άλλη και ήταν ευτυχισμένα γιατί δεν είχαν ακόμα καταλάβει τι γινόταν εκεί έξω, γιατί όπως όλα τα παιδιά του κόσμου τους χαρακτήριζε η αγνότητα, η αθωότητα. Μια αγνότητα και μια αθωότητα που την ζούσαμε, έστω και στο ελάχιστο μαζί τους.

Εκεί που αναπολώ την κάθε μου μέρα του τότε, σκάω χαμόγελο και νοιώθω ευλογημένη που ένοιωσα όλα εκείνα τα συναισθήματα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου. Μεγαλώνουν, τους καμαρώνουμε και τελικά ζούμε γι' αυτά. Αν όχι για όλους, για τους περισσότερους από εμάς είναι η απόλυτη ευτυχία. Γεγονός είναι άλλωστε που όταν μας ρωτάνε τι είναι για μας η ευτυχία ή αν είμαστε ευτυχισμένοι, η απάντηση μας είναι “ Ναι, είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έχουμε τα παιδιά μας. Η ευτυχία μας είναι τα παιδιά μας.”

Χαρούλα Τσαβαρτσίδη

http://www.tampouloukia.gr