Να ληφθούν μέτρα ασφαλείας στο μονοπάτι της χαράδρας του Βίκου

Mπορεί το ύψος στη χαράδρα του Βίκου να προκαλεί… ίλιγγο, όμως το εντυπωσιακό αυτό μνημείο της φύσης που ανήκει και στον κατάλογο της UNESCO, προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, οι οποίοι, περνώντας από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι, διασχίζουν το μονοπάτι του φαραγγιού απολαμβάνοντας μια θέα που κόβει την ανάσα.

Ωστόσο, μετά από μία μικρή κατολίσθηση βράχου, τοποθετήθηκαν πινακίδες που αποτρέπουν τους επισκέπτες από το να περπατήσουν στο μονοπάτι. Αυτό όμως, όπως εύστοχα επισημαίνει σε επιστολή του προς τον «Π.Λ.», ο νοσηλευτής στην Κλινική Θώρακος – Καρδιάς του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων και ιδρυτής της έκθεσης φωτογραφίας «Ματιές μέσα στο Ζαγόρι»  στον Μανασσή Στέφανος Χριστογούλας, πλήττει τουριστικά την περιοχή. Ο ίδιος δε, προτείνει, αντί προειδοποιήσεων, να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα προστασίας των περιπατητών που επιθυμούν να διασχίσουν τη χαράδρα μέσω του μονοπατιού.

Η επιστολή

Στην επιστολή του για το θέμα του μονοπατιού στο φαράγγι του Βίκου ο Στέφανος Χριστογούλας αναφέρει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

«Το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι του Ζαγοριού μας, αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών ανεξαρτήτως της θρησκείας που ασπάζονται. Ναι, για τους απανταχού Χριστιανούς Ορθόδοξους είναι ένα κατανυκτικό και όμορφο μοναστήρι, αλλά για όλους τους υπολοίπους και μάλιστα πολλές χιλιάδες από αυτούς, τους «τραβά» το φυσικό μνημείο που ονομάζεται Χαράδρα του Βίκου. 

Στο πρόσφατο παρελθόν ολόκληρη η περιοχή του Βίκου εντάχθηκε στην προστασία της UNESCO για τα Φυσικά Μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς μας. Τα τελευταία περίπου πενήντα (50) χρόνια που ο κόσμος άρχισε να ξεφεύγει από τις εστίες του και να επισκέπτεται ελεύθερα τόπους άλλους, άρχισαν να εισρέουν στο χώρο του μοναστηριού για να πλησιάσουν και να δουν, να νιώσουν την συγκίνηση, να ριγήσουν, σαν βγουν κάπου στο μέσον της χαράδρας. Με πάνω τους πολλά μέτρα βράχου και κάτω από τα πόδια τους αμέτρητο ύψος ως την κοίτη. Ριγεί κανείς και με την σκέψη... Και φυσικά το μοναστήρι κατέχει την δυναμική του, αφού είναι προσκολλημένο εκεί πάνω, στο μονοπάτι αυτό, χτισμένο σε ένα τόπο – καταφύγιο λίγο πριν την καταστροφή της Βυζαντινής και απαρχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1412). 

Πρόσφατα, λοιπόν, μια πτώση ενός τμήματος βράχου μεταξύ του μοναστηριού και του μονοπατιού (φωτό), οδήγησε κάποιους στην λήψη της απόφασης για απαγόρευση της πρόσβασης για τις «Σπηλιές & τις Πολεμίστρες». Αν δει κανείς από κοντά, η ζημιά που προέκυψε είναι πολύ μικρότερη από τον «μεγάλο φόβο» κάποιων που ίσως ΠΟΤΕ δεν πάτησαν το πόδι τους έως εδώ, αλλά κατέχουν τη «δύναμη» της υπογραφής.

Τοποθετήθηκε λοιπόν ένας φράχτης με την ένδειξη «ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ» (μόνο Ελληνιστί δηλαδή, μάλλον δεν είναι κίνδυνος για όσους δεν γνωρίζουν ελληνικά) και λίγο πιο πέρα στο προστατευμένο πέτρινο μπαλκόνι τοποθετήθηκε μια πινακίδα (ευτυχώς τώρα) δίγλωσση, όπου ενημερώνονται ΟΛΟΙ ότι το πέρασμα γίνεται με ατομική ευθύνη του καθενός (και φυσικά... πάνε όλοι).

Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα, γιατί απαγορεύεται η πρόσβαση; Γιατί είναι απλή και η απάντηση. Κάποιοι δεν θέλουν να προβούν σε μέτρα προστασίας (με το ανάλογο έξοδο φυσικά) όλων των επισκεπτών, ενώ παράλληλα προσδοκούν σε εισροή εσόδων από τον τουρισμό (και η Χαράδρα του Βίκου είναι τουριστικός προορισμός).

Άκουσα ότι το πρόβλημα προσκρούει σε κάποια υπηρεσία που ονομάζεται Αρχαιολογία. Μήπως είναι η ίδια με αυτή που έχει στην επίβλεψή της τα παραδοσιακά πέτρινα γεφύρια μας και τα βλέπουμε να έχουν ζημιές ή και να πέφτουν «προστατευμένα»; 

Αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι κάποια σπατάλη ή να το πω ευπρεπέστερα, κάποια δαπάνη που θα γίνει για την προστασία του γενικού συνόλου επισκεπτών, δεν πρέπει να αποβλέπει άμεσα στα έσοδα. Στο εν λόγω μονοπάτι λοιπόν που οδηγεί στις σπηλιές της χαράδρας, βαθιά μέσα της, σύμφωνα με πολλούς, μπορεί να γίνει τοποθέτηση ενός συρματόσκοινου στην εσωτερική πλευρά του βράχου με μηδαμινή πρόκληση καταστροφής (ιδέ Αρχαιολογία) του χώρου, ώστε να «κρατιούνται» οι επισκέπτες. Εξάλλου είναι γνωστό «τοις πάσι» ότι όποιος/α πάσχει από κάποια νόσο ύψους (υψοφοβία ή ίλιγγο) αποφεύγει εξ ορισμού αυτά τα σημεία. Όλοι οι υπόλοιποι όμως, με βάση την απαγόρευση, εξαναγκάζονται να παρανομήσουν πηγαίνοντας εκεί όπου κάποιοι πήγαιναν όταν τα μέτρα προστασίας ήταν ανύπαρκτα για να αποφύγουν το γιαταγάνι, μην υπολογίζοντας το κατακόρυφο βάθος. 

Προτείνω (και πιστεύω πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου):

- Να αρθεί η απαγόρευση. 

- Να τηρηθούν οι όροι ασφάλειας που θα ορισθούν αφού υπάρξουν συνομιλίες αρμόδιων υπηρεσιών με φορείς που ασχολούνται με ορειβασίες και πεζοπορίες σε τέτοια σημεία, 

- Nα υπάρχουν –ΝΑΙ, επιτακτικά– ενημερωτικές πινακίδες (δίγλωσσες) αλλά ΟΧΙ απαγορευτικές. 

Και όφελος θα υπάρξει για όλους (τουρισμός) και θα συνεχίσουν να διαφημίζουν την Χαράδρα μας και φυσικά το Ζαγόρι μας»!

www.proinoslogos.gr