Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά... Δεν είσαι ρε φίλε αυτό που φοράς σε κάθε περίπτωση

Πέρα και πάνω από το «η αισθητική λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το εξώφυλλο του Down Town είναι τόσο ύπουλα ρατσιστικό όσο και οι φράχτες του Ορμπάν. Διαχειρίζεται το δράμα των ανθρώπων με όρους φτηνιάρικου λάιφ στάιλ

H αισθητική, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, διαμορφώνεται από τις καταβολές, το περιβάλλον, την εκπαίδευσή  μας. Κανένα από αυτά, ούτε καν η εκπαίδευση, είναι θέμα επιλογής. Ούτε συνείδησης. Με αυτήν τη λογική το πόσο κακόγουστο, κιτσάτο, αντιαισθητικό είναι το viral, πλέον, εξώφυλλο του Down Town αφορά αποκλειστικά αυτούς που το πραγματοποίησαν. Ισως και τον Μπαουμγκάρτεν, τον γερμανό φιλόσοφο που συνέδεσε την αισθητική με την ηθική. Σε απλά ελληνικά, μ' άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Το θέμα όμως είναι η απλοϊκότητα των συνειρμών πάνω στους οποίους στήθηκε το συγκεκριμένο concept. Και επειδή αυτό έχει να κάνει με την επικοινωνία της ποπ κουλτούρας πρέπει να αφορά όλους μας. Τι σημαίνει «ντύθηκα πρόσφυγας»; Οπως λέμε «ντύθηκα βασίλισσα της νύχτας»; Ο πρόσφυγας είναι κάτι σαν αποκριάτικο κουστούμι; Πείτε μου ότι στο καρναβάλι της Πάτρας αύριο θα δούμε και λιλιπούτειους καρναβαλιστές ντυμένους προσφυγάκια!

Ή μήπως υπάρχει προσφυγικό dress code; Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Διότι λειτουργεί και αντίστροφα. Να τσοντάρουμε όλοι, να αγοράσουμε τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χιλιάδες outfit να ντύσουμε τους πρόσφυγες δικηγόρους, γιατρούς, χιπστερς, γραμματείς και Φαρισσαίους και να λύσουμε το προσφυγικό στο πιτς φιτίλι.

Για να σοβαρευτούμε. Πέρα και πάνω από το «η αισθητική λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το εξώφυλλο του περιοδικού είναι τόσο ύπουλα ρατσιστικό όσο και οι φράχτες του Ορμπάν. Διαχειρίζεται το δράμα των ανθρώπων με όρους φτηνιάρικου λάιφ στάιλ και το ταυτίζει με αυθαίρετα ενδυματολογικά χαρακτηριστικά. Το περιορίζει, γελοιοποιώντας το, σε ένα τσεμπέρι, ένα σωσίβιο, μια τζιν φόρμα (που παραπέμπει σε αμερικανό αγρότη του Στάινμπεκ). Το παραδίδει στην ευτέλεια μιας εικόνας κατασκευασμένης με όρους editorial μόδας της δεκαετίας του 1990.

Δεν είσαι ρε φίλε αυτό που φοράς, σε καμία περίπτωση. Και αν στα χρόνια του μεγάλου πάρτι το να νομίζεις ότι είσαι σύζυγος μεγιστάνα ή golden boy επειδή ντυνόσουν σαν σύζυγος μεγιστάνα ή σαν golden boy είχε πλάκα, το να κόβεις και να ράβεις σήμερα αυτήν τη νοοτροπία στα μέτρα του Προσφυγικού έχει την ανηθικότητα της προχειρότητας. Οι τελευταίοι σπασμοί μιας νοοτροπίας που εξέθρεψε χρυσοπληρωμένες αυταπάτες δημιουργούν τέτοιου είδους ρατσιστικά εκτρώματα. Aπό το dress to success στο dress to kill.

www.protagon.com