Έπειτα από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα αναπτύσσεται
εξελικτικά ένας «βιόκοσμος» μηνυμάτων και συναισθημάτων. Συνήθως το ένα τρέφει
το άλλο και στο τέλος, επέρχεται η καλλιέργεια νέων εντυπώσεων που καταλήγουν
πάντα, στο ίδιο αποτέλεσμα: τη συνήθεια!
Η αναζήτηση ευθυνών ποικίλει ανάλογα
με την κουλτούρα του κάθε
σχολιαστή και σχετίζεται με το πώς φαντάζεται ότι θα ήθελε να είναι ο κόσμος γύρω του. Φταίει το Ισλάμ, οι φανατικοί, οι υποκριτές δυτικοί, οι εταιρίες όπλων, ο καπιταλισμός; Tελικά, μάλλον φταίνε οι πάντες, γιατί η κατασκευή της πραγματικότητας δεν μπορεί να ανήκει μόνο σε έναν παράγοντα.
σχολιαστή και σχετίζεται με το πώς φαντάζεται ότι θα ήθελε να είναι ο κόσμος γύρω του. Φταίει το Ισλάμ, οι φανατικοί, οι υποκριτές δυτικοί, οι εταιρίες όπλων, ο καπιταλισμός; Tελικά, μάλλον φταίνε οι πάντες, γιατί η κατασκευή της πραγματικότητας δεν μπορεί να ανήκει μόνο σε έναν παράγοντα.
Ομως
το ζήτημα βρίσκεται αλλού: κάθε μορφή βίας και βαρβαρότητας προϋποθέτει μία ή
πολλές τερατογενέσεις. Σημαίνει ότι κάποιο κοινωνικό ή πολιτικό «εργαστήριο»
εξέθρεψε τα τέρατα που θέλουν να ασκήσουν βία ή να προκαλέσουν τον όλεθρο. Θα
πρέπει λοιπόν, να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας πως δημιουργείται η βία στα ελληνικά
γήπεδα, οι συμμορίες των πιτσιρικάδων στις φαβέλες της Βραζιλίας, πώς
πολλαπλασιάζονται οι αντιεξουσιαστές που καίνε τις πόλεις και πώς δημιουργήθηκε
το ISIS που απειλεί να καταργήσει την ασφάλεια στον δυτικό κόσμο.
Ολες οι
περιπτώσεις έχουν κοινό χώρο «παρασκευής» της βαναυσότητας : το «εργαστήριο»! Οι
«ινδιάνοι» των γηπέδων εξυπηρετούν τις «παράγκες», οι φαβέλες του εμπόρους
ναρκωτικών, οι αντιεξουσιαστές πολιτικά κόμματα και το ΙSIS σίγουρα όχι τους
καθυστερημένους μαχητές του Αλλάχ. Πάντα κάποιος βρίσκεται πίσω από μια
τερατόμορφη παθογένεια η οποία στην αρχή νόμιζε ότι την ελέγχει με τη ιδεολογία
αλλά στη συνέχεια, αυτονομείται και του ξεφεύγει.
Ο θαυμασμός προς την
βαναυσότητα είναι ήδη μέρος και της δικής μας ζωής. Ζητάμε εκδίκηση από πολλούς:
από τον διαιτητή, από το κόμμα που μας πούλησε, από τους άλλους που ποτέ δεν
έγιναν σαν κι εμάς
Πόση σημασία έχει πια να γράψουμε «ποιήματα», να σηκώσουμε
σημαίες πένθους και να πούμε μεγάλα λόγια; Θα συνηθίσουμε και δεν θα μας
απασχολεί. Θα μάθουμε να ζούμε με τους τζιχαντιστές, όπως μάθαμε με τους δικούς
μας τρομοκράτες. Θα μάθουμε να ζούμε με τον τρόμο και την ανασφάλεια σε άλλα
μεγαλύτερα μεγέθη, αδιαφορώντας για το αν πέθαναν δέκα τριάντα, εκατό άνθρωποι
σε κάποια άλλη πόλη ή στην δική μας.
Ο θαυμασμός προς την
βαναυσότητα είναι ήδη μέρος και της δικής μας ζωής. Ζητάμε εκδίκηση από πολλούς:
από τον διαιτητή, από το κόμμα που μας πούλησε, από τους άλλους που ποτέ δεν
έγιναν σαν κι εμάς. Τα τέρατα του Ισλάμ που γιγαντώθηκαν και στηρίζουν στρατούς
θα πρέπει να μας απασχολήσει αν γεννήθηκαν σε δικά μας «εργαστήρια» και μαζί με
τα υπόλοιπα (ιδεοληπτικά, φασιστοειδή κτλ) αλώσουν κάποτε την φιλελεύθερη
κοινωνία που με πολλούς κόπους, φτιάξαμε μετά τον Διαφωτισμό.
Είναι εύκολο να
λέμε ότι το Ισλάμ είναι θρησκεία μίσους και δηλητηριάζει συνειδήσεις. Δεν είναι
όμως παρά μία διάσταση του κακού. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αδυναμία ελέγχου
αυτών που επενδύουν στα «εργαστήρια».
Αυτούς θα πρέπει να μαζέψουμε είτε
είναι οι δικοί μας «ψιλικατζήδες» είτε πρόκειται για τους άλλους που παίζουν με
κοινωνίες βαρβάρων χωρίς να σκέπτονται τις συνέπειες του παιχνιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου