Tο κείμενο της ''Κίνησης των 75''' που εκφράζεται το λεγόμενο Κοινωνικό ΠΑΣΟΚ και το κείμενο της ''Πρωτοβουλίας των 50'', που εκφράζει το μανδαρινικό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, με ολίγη ΔΗΜΑΡ αντι-Κουβελική και μπόλικους σημιτικούς.

Για να έχουν οι αναγνώστες  όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα για τα τεκταινόμενα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, σας παραθέτουμε ένα τολμηρό, είναι η αλήθεια, κείμενο της νεοπαγούς τάσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, της Κίνησης των 75, που μπορεί να μην το υπογράφουν οι 50 προσωπικότητες βιτρίνα της Ελιάς, αλλά οι 800 υπογραφές στελεχών του λεγόμενου Κοινωνικού ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αφού προηγηθεί το ρεπορτάζ, θα σχολιάσουμε, ως οφείλουμε από πλευράς δεοντολογίας, σε αδρές γραμμές το κείμενο και το ρόλο που εκείνο μπορεί να διαδραμματίσει.

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, οι υπογράφοντες χαρακτηρίζουν ως αναγκαία την παρέμβαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, σημειώνοντας πάντως πως αντιμετώπισης χρήζουν και οι λόγοι που οδήγησαν στην εμφάνιση και ανάπτυξη του φαινομένου στην χώρα. Η κοινωνία τείνει σε οριακές καταστάσεις και μοιάζει όλο και περισσότερο με «καζάνι» έτοιμο να εκραγεί. Πολλές κοινωνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων τα δυόμιση εκατομμύρια νεόπτωχοι, οι 1,5 εκατ. άνεργοι και οι σχεδόν 1 εκατ. νέοι που δεν έχουν μπει ακόμη στην αγορά εργασίας, βρίσκονται στο κόκκινο λίγο πριν την μεγάλη «έκρηξη», σημειώνουν, παρατηρώντας το 'παράδοξο', να μιλούν όλοι για καταπολέμηση της ανεργίας και ταυτόχρονα να γίνονται οριζόντιες απολύσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Δημόσιο.

Με την παρέμβασή τους, θέτουν ως άμεσες προτεραιότητες, το εθνικό σχέδιο για την κοινωνική συνοχή, την εθνική στρατηγική που θα δώσει προοπτική και την αλλαγή πολιτικής με ξεκάθαρα προοδευτικό πρόσημο.

Ειδικότερα, ζητούν άμεσα ένα σχέδιο για την αξιοπρεπή σίτιση και στέγαση των νεόπτωχων, επέκταση του επιδόματος ανεργίας και στους μακροχρόνια άνεργους, «άμεση ενεργοποίηση του προγράμματος για 400.000 θέσεις εργασίας, καθώς και προγράμματα ενίσχυσης, με 3 δισ. μέσω ΕΣΠΑ, των νέων που είναι άνεργοι για να ξεκινήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις με μικρές και μεσαίες επιδοτήσεις» και έλεγχο των τιμών με αποφασιστικό χτύπημα των καρτέλ.

Όσο για την Εθνική Στρατηγική, ζητούν αυτή να αναπτυχθεί σε τρεις άξονες : την αναδιανομή πόρων και φόρων, την απονομή δικαιοσύνης και τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.

Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, σημειώνουν ότι η στρατηγική του δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το «ποιους υπηρετούμε και με ποιους συγκρουόμαστε». Ζητούν λοιπόν σύγκρουση με τραπεζικά, οικονομικά κατεστημένα και συστήματα μέσα στη Δικαιοσύνη και το Δημόσιο, στον βαθμό που αυτά θα «συνεχίσουν πρακτικές του παρελθόντος και δεν σταθούν στο ύψος του πατριωτικού καθήκοντος που επιβάλλει η συγκυρία». Σημειώνουν δε, ότι «δεν ήταν μονόδρομος η πλήρης ένταξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και η πλήρης συμπόρευση με την Ν.Δ.», καθώς όπως λένε «υπήρχαν εναλλακτικές, που αποκλείστηκαν». Μεταξύ αυτών αναφέρουν την οικουμενική κυβέρνηση ή την παροχή μόνο ψήφου εμπιστοσύνης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ και υπό συγκεκριμένους όρους και εγγυήσεις βάζοντας «διαφανείς, πράσινες γραμμές προγραμματικής συνεργασίας». Θέτουν δε, θέμα «ιδεολογικού και πολιτικού προσήμου διαφοροποίησης από τη Δεξιά», στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ενώ σημειώνουν πως η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς δεν προκύπτει με αποκλεισμούς και δεν εξαντλείται σε επιλεκτικές συγκολλήσεις κορυφής. «Η αναγέννηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης θα προκύψει κυρίως με συγκλίσεις μέσα στην κοινωνία. Με λαϊκή ενότητα πάνω σε ένα προοδευτικό πλαίσιο πολιτικών αλλαγών», λένε, ζητώντας να μην κοπούν οι γέφυρες με την Αριστερά.

Ζητώντας αλλαγή πολιτικής με προοδευτικό πρόσωπο, θέτουν θέμα νέου πλαισίου λειτουργίας του κράτους και των αγορών, όπου η Πολιτεία θα διασφαλίζει τα αναγκαία κοινωνικά αγαθά, χωρίς μονοπωλιακές αντιλήψεις. Εκφράζουν την αντίθεση τους με την ιδιωτικοποίηση του νερού, των λιμανιών και των σιδηρόδρομων, που εκτιμούν πως προωθεί η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά, αναφερόμενοι στη διεθνή εμπειρία επί του θέματος και επισημαίνοντας ότι αρνούνται την λογική της ιδιωτικοποίησης των πάντων από την μία ή των κρατικών μονοπωλίων από την άλλη.

Προτείνουν Μέτωπο Εθνικής Συνευθύνης και Συνεννόησης από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού φάσματος, με στόχο το οριστικό τέλος των μνημονίων το 2014 και τον αποκλεισμό κάθε ενδεχόμενου νέων μνημονίων ή νέων μέτρων. «Με αντίληψη εθνικής συναινένεσης και όχι με διχαστικές λογικές, μπορεί να υπάρξει οριστική έξοδος από τη μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική και προσπάθεια να ανοίξουμε ένα διαφορετικό δρόμο για τη χώρα και την κοινωνία», λένε, προσθέτοντας πως αυτό θα συμβεί, όχι μόνο με την επίτευξη πραγματικών πρωτογενών πλεονασμάτων, αλλά και με το «να ιεραρχήσει το πολιτικό σύστημα, ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα, την μερική διαγραφή του κρατικού χρέους εκ μέρους των λοιπών χωρών της Ε.Ε., παράλληλα με την περαιτέρω επιμήκυνση και την μείωση των επιτοκίων, ώστε να καταστεί βιώσιμο το χρέος και να εξέλθει η χώρα στις αγορές το 2014».

Προχθες το βράδυ είχαμε το κείμενο της Κίνησης των 75 και χθες το πρωί το κείμενο της πρωτοβουλίας των 50. Συνοψίζοντας τη σύγκριση μεταξύ των δύο κειμένων, είναι προφανές ότι από τη μια μεριά εκφράζεται το λεγόμενο "κοινωνικό ΠΑΣΟΚ", με σαφή αναφορά στον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και από την άλλη το μανδαρινικό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, με ολίγη ΔΗΜΑΡ αντι-Κουβελική και μπόλικους σημιτικούς.

Το κείμενο της "Κίνησης των 75" είναι μανιφέστο, ενώ το κείμενο της Πρωτοβουλίας περισσότερο μια μπροσούρα, που παραπέμπει σε φυλλάδιο φρέσκιας επιχείρησης που άνοιξε στη γειτονιά σου και προσπαθεί να σε πείσει να την επισκεφθείς και να αγοράσεις τα προϊόντα της. Το πρώτο κείμενο είναι πυκνογραμμένο, δύσκολο να το διαβάσεις, αλλά βαθιά πολιτικό. Το δε δεύτερο είναι εύληπτο, γρήγορα προσπελάσιμο, αλλά επιφανειακό. Στο πρώτο κείμενο βλέπεις γωνίες, διάθεση για σύγκρουση, ξεκάθαρες θέσεις. Στο δεύτερο βλέπεις "στρογγυλέματα" για να χωρέσουν όλοι. Το ζήτημα είναι αν τα δύο κείμενα διαλέγονται μεταξύ τους. Κατά την προσωπική μας εκτίμηση όχι, γιατί εκφράζουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Με τα γυαλιά τα "μοδέρνα", το κείμενο της Κίνησης των 75 εκπέμπει "πασοκίλα", ενώ το κείμενο που υπογράφει και ο Γιάννης Μπέζος θα μπορούσε άνετα να μοιράζεται έξω από αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Αυτοί οι δύο κόσμοι συνυπήρχαν χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, κάτω από την ομπρέλα του 44% και του ονόματος "Παπανδρέου".

Τώρα που την ομπρέλα την πήρε ο άνεμος και ο Παπανδρέου εκπαραθυρώθηκε, βλέπει κανείς το αταίριαστο των δύο τάσεων. Οι παπανδρεϊκοί δεν μπορούσαν τον ελιτιισμό των εκσυγχρονιστών. Οι εκσυγχρονιστές δεν υπέφεραν με τίποτα τον λαϊκισμό των παπανδρεϊκών. Βέβαια οι πρώτοι θεωρούνταν το αναγκαίο κακό, γιατί κακά τα ψέμματα αυτοι ήταν που μάζευαν τις ψήφους, για να μπορούν μετά οι "σαλωνάτοι" να διοικούν από τα γραφειοκρατικά πόστα τους. Τώρα όμως που το ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί βαστάζος της σαμαρικής ΝΔ και η κοινωνική του βάση έχει παρκάρει τις προσδοκίες της στο κακέκτυπο του ΣΥΡΙΖΑ (χώρια αυτούς που επιλέγουν δικαιολογημένα την αποστασιοποίηση), αναφαίνονται ξεκάθαρα οι διαχωριστικές γραμμές και ξέρουμε όλοι πότε χαράχτηκαν: Πίσω στο μακρινό 2007 και την εσωκομματική σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου. Η νίκη Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ξεκαθαρίσει τοπίο στο χώρο της Κεντροαριστεράς, όπως παραδείγματος χάρη έγινε στο ΣΥΡΙΖΑ το 2010 με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Αριστεράς και τη δημιουργία από τον Φώτη Κουβέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αν ο Παπανδρέου δεν είχε φερθεί τόσο μεγαλόθυμα στον Βενιζέλο και τον είχε διαγράψει, όπως έκανε αναίτια είναι η αλήθεια με τον Κώστα Σημίτη, ίσως η κατάσταση σήμερα να ήταν ξεκάθαρη. Κακά τα ψέμματα, αν βγάλεις από την εξίσωση την προσωπική εμπάθεια του Κουβέλη έναντι του Βενιζέλου με αφορμή την ΕΡΤ, το τωρινό ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, με κοινή μήτρα το εκσυγρονιστικό ΠΑΣΟΚ, που επί των ημερών της παντοδυναμίας του άνθισε και η νοοτροπία ΔΗΜΑΡ στο εσωτερικό του Συνασπισμού.

Η πρωτοβουλία των 50 αυτό ουσιαστικά προαναγέλλει: Αν Βενιζέλος και Κουβέλης κάνουν πίσω, τότε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μπορούν κάλλιστα να συνεργαστούν και να συγκροτήσουν το δικό τους πόλο, κάτω από την απολιτίκ στέγη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Όμως οι παπανδρεϊκοί τι σκοπεύουν να πράξουν; Μπροστά τους έχουν τις εξής επιλογές: α) να συμπράξουν στην πρωτοβουλία των 50, θέτοντας τα δικά του πρόσωπα και ατζέντα, β) να κάνουν κάτι δικό τους, γ) να συμπράξουν με το ΣΥΡΙΖΑ, δ) να βρουν δίαυλο επικοινωνίας με τη ΔΗΜΑΡ και να τορπιλίσουν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα ή ε) να πάνε σπίτια τους και δίπλα στο τζάκι να διηγούνται τα περασμένα μεγαλεία του παπανδρεϊσμού, που τόσο ντεμοντέ μοχθούν να το κάνουν οι "σοσιαλδημοκρατικά ευπρεπείς". Όσο δεν υπάρχει αρένα για να αναμετρηθούν αυτά τα δύο ρεύματα, αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται μέχρι τη δημιουργική παραλυσία. Αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν, η λεγόμενη Κεντροαριστερά θα μετατραπεί σε πάρκινγκ δονκιχωτικών οχημάτων. Αν δεν τοποθετηθεί η βάση της δημοκρατικής παράταξης, πιθανόν τα αποτελέσματα στις ευρωεκλογές να βάλουν ταφόπλακα στα όνειρα πολλών. Γι αυτό πρέπει να ωριμάζει στο μυαλό όλων η επανάληψη ενός νέου 2007, αυτή τη φορά όχι απαραίτητα διπολικού, αλλά πολυπαραγοντικού και καθαρτήριου. Η βάση έχει πλέον όλα τα χαρτιά της τράπουλας πάνω στο τραπέζι και πρέπει να διεκδικήσει το ρόλο του διαμορφωτή των εξελίξεων. Η Δημοκρατική Παράταξη περνά ιστορικές ώρες και ήρθε η ώρα να μετρήσει τις δυνάμεις της και να επιλέξει τον ηγέτη της, που θα την πάει μακρύτερα από αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές. Μόνο έτσι θα αποκτήσει προοπτική, στέρεα θεμέλια και δυναμική.

www.epikairo.gr