Το Ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο του Σαμαρά και η ''Ελιά'' του Κουβέλη.

Η οξεία πόλωση των τελευταίων ημερών, μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εικόνα από το μέλλον. Αποτυπώνει το κλίμα στο οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Πάντως, τα πυρά που ανταλλάσσονται, ένθεν κακείθεν, σήμερα, μάλλον θα πρέπει να τα εκλάβουμε ως βολές «αεροβόλου» σε σχέση με τις «ρουκέτες» που θα εκτοξευτούν στις ευρωεκλογές και τα «πυρηνικά» όταν θα στηθούν, πιθανότατα τον Νοέμβριο του 2014, οι βουλευτικές κάλπες.

Ο Αντώνης Σαμαράς, μετά το πλήγμα που κατάφερε στη Χρυσή Αυγή, θέλει να στριμώξει και τον ΣΥΡΙΖΑ στο «άλλο άκρο» ώστε να εμφανίζεται η Ν.Δ. ως η μόνη υπεύθυνη πολιτική δύναμη που εγγυάται την ομαλότητα και τη σταδιακή έξοδο από την κρίση. Λογικά, το επόμενο βήμα, λίγο πριν τις ευρωεκλογές, θα είναι η αμφίπλευρη διεύρυνση για τη δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού αστικού μετώπου», ένα είδος «ελιάς» της κεντροδεξιάς, στην οποία θα κληθούν να μετάσχουν και δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, τους ΑΝ.ΕΛ, τη ΝΕΑ ΜΕΡΑ και τους Φιλελεύθερους της ΔΡΑΣΗΣ.

Ο Σαμαράς προφανώς εκτιμά ότι τον συμφέρει η οξεία πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή μια κάθετη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε «δύο διαφορετικούς κόσμους», του δικού του και του Τσίπρα, δεν θα περιορίσει απλώς τις διαρροές από τη Ν.Δ., αλλά και θα αθροίσει σε αυτήν δυνάμεις, αφού θα είναι δύσκολο, με διακύβευμα την εξουσία και σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, να αντέξουν ενδιάμεσα σχήματα ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά, το πρώτο που θα την πληρώσει, είναι το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, το οποίο αφενός είναι εγκλωβισμένο στον κυβερνητικό συνεταιρισμό με τη Ν.Δ. και αφετέρου φροντίζει, κάθε μέρα, εντελώς ακατανόητα, να ανατινάζει, κάθε γέφυρα κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που είναι ο Τσίπρας αυτός που θα λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Μάλιστα, το σχήμα της κεντροαριστερής «ελιάς» που ανέλαβε να στήσει ο Κ. Σημίτης για λογαριασμό του Βενιζέλου, ενδέχεται να αποβεί καταστροφικό για το ΠΑΣΟΚ επειδή, ως κυβερνητική πρόταση, είναι μονόπλευρα προσανατολισμένο προς την Δεξιά, η οποία όμως είναι υποχρεωμένη να κάνει τα πάντα για να το αποψιλώσει, αφού η .αποξήρανση της «ελιάς» του Βενιζέλου είναι όρος για να .καρποφορήσει το «ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο» του Σαμαρά.

Αντίθετα, έχει περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσει μια άλλη κεντροαριστερή «ελιά» που θα έχει ως κορμό τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη και θα αθροίζει δυνάμεις από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας και των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Φυσικά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να είναι προσανατολισμένη σε κυβερνητική συνεργασία κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, και παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, μάλλον αποτελεί «προίκα» το γεγονός ότι είχε έλθει, σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα, σε κυβερνητικό «αρραβώνα»» με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Καλώς ή κακώς, λόγω απειρίας και λαθών του ΣΥΡΙΖΑ ή εξαιτίας της προπαγάνδας της κυβέρνησης και των καθεστωτικών ΜΜΕ, υπάρχει μια γενικευμένη αμφιβολία για το «αν μπορεί να τα καταφέρει» ως κυβέρνηση το κόμμα του Αλ. Τσίπρα. Ένα ενδιάμεσο σχήμα με μετριοπαθείς αριστερούς, ευρωπαϊστές και μεταρρυθμιστές θα είναι ένα είδος εγγύησης για ξεπεραστεί η καχυποψία και να ελεγχθούν τυχόν κυβερνητικοί εξτρεμισμοί του ΣΥΡΙΖΑ εφόσον αυτός έλθει πρώτο κόμμα. Κι αυτό μια «ελιά» του Φώτη Κουβέλη, για να το πούμε σχηματικά, το προσφέρει.

Το βασικότερο όμως που μπορεί να προσφέρει στον Τσίπρα, μια όσο το δυνατόν πιο ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία της «ελιάς» του Κουβέλη, είναι ότι μπορεί να ψηφιστεί από μετριοπαθείς αριστερόστροφους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ναι μεν θέλουν να είναι στην κυβέρνηση, αλλά δεν εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα δεν συμφωνούν με τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε δεκανίκι της Δεξιάς.

Αν αυτοί -και είναι αρκετοί- βρουν διέξοδο στον Κουβέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να έλθει πρώτο κόμμα, αλλά είναι σχεδόν απίθανο να έχει αυτοδυναμία, έχει αυξημένες ελπίδες να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία και να ξεφύγει από μια πιθανή αιχμαλωσία του από τον Καμμένο. Δηλαδή μια ισχυρή «ελιά» του Κουβέλη μπορεί να δώσει στον Τσίπρα τη δεδηλωμένη και να στερήσει από τον Σαμαρά την πρωτοκαθεδρία.

Με απλά λόγια: προϋπόθεση για να δημιουργηθεί το «ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο» που θέλει ο Σαμαράς για να παραμείνει πρώτο κόμμα η Ν.Δ. στις εκλογές, πρέπει, εκτός από τη Χρυσή Αυγή, να .αποξηρανθούν και τα ενδιάμεσα (μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) κόμματα και πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ.

Για να «ξεκολλήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξει φτερά προς την εξουσία, χρειάζεται συμμάχους (στον ενδιάμεσο, μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, χώρο) που να εμπνέουν μετριοπάθεια και υπευθυνότητα και ταυτόχρονα θα απορροφούν τμήμα των κραδασμών που θα δημιουργήσει η πόλωση. Αυτό θα του δώσει και τη δυνατότητα να διατηρήσει ο ίδιος αρκετό από τον ριζοσπαστισμό του που αποτελεί και την πιο ελκυστική πλευρά της πολιτικής και εκλογικής του ενδυνάμωσης.

Στην πρώτη περίπτωση χαμένη είναι η «ελιά» του Βενιζέλου και στη δεύτερη κερδισμένη η «ελιά» του Κουβέλη -εφόσον βεβαίως δημιουργηθεί επί τη βάσει μιας διαφορετικής στρατηγικής από την υφιστάμενη. Στρατηγική που, φυσικά, δεν εξαντλείται στον προσανατολισμό για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, την οποίαν θα αφηγηθούμε κάποια άλλη στιγμή. Όπως άλλη ιστορία -που κι αυτή θα αναλύσουμε σε καιρό πρέποντα- είναι τι συμφέρει περισσότερο τη χώρα: Ένα «ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο» υπό τον Σαμαρά ή μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση του Τσίπρα; Σε κάθε πάντως περίπτωση, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι για να κερδίσει ο Σαμαράς πρέπει να χάσει ο Βενιζέλος και για να μην χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κερδίσει ο Κουβέλης. Τόσο απλά.

Φελνίκος

www.matrix24.gr