Οι έπαινοι δεν χαρίζονται, κερδίζονται

Του Χαράλαμπου Γαλιάνδρα-Αρτινού

Ου πολλώ δέω χάριν έχω ω βουλή τω κατηγόρω ότι μοι παρασκεύασε τον αγώνα τούτο νυν. Πρότερον μεν ουκ είχον πρόφασιν εφ΄ης του βίου διάγω. Νυνί δια τούτο ήλειφα

Ανοιχτή επιστολή προς συνταξιούχον διδάσκαλον

Αγαπητέ δάσκαλε,

Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες ν΄απαντήσω σε σχετικές ενστάσεις σου, καθώς και τυχόν  άλλων συμπατριωτών μας, σχετικές με το ύφος και την ουσία των γραπτών μου.

Ευχαριστώ, επίσης, που διαβάζεις και επικροτείς την πλειονότητα των κειμένων μου, αν και αυτά «στιγματίζονται» από τις παρατηρήσεις σου γιατί είναι συνήθως θετικά και ευχάριστα, αποφεύγοντας να θίξω και να καυτηριάσω και τα αρνητικά, ιδιαίτερα αυτά που συμβαίνουν  στον οίκο  της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας.

Από την ενδιαφέρουσα, αν και σύντομη, συζήτηση που είχαμε εξήγαγα δυο συμπεράσματα. Πρώτον, πως αναγνώσατε μόνο πρόσφατα κείμενά μου και, δεύτερον, πως οι επισημάνσεις σου περιορίζονταν μόνο στα αναφερόμενα στην Πανηπειρωτική. Ως προς το πρώτο μπορεί η αντίληψή μου να είναι λανθασμένη. Ως προς το δεύτερο όμως δεν θα διαφωνήσω, με αφορμή βεβαίως και με τα όσα ειπώθηκαν κατά την πρόσφατη ετήσια απολογιστική γενική συνέλευση της Συνομοσπονδίας μας.

Και δεν θα διαφωνήσω πως γράφω μόνο καλά για την παρούσα διοίκησή της, κάτι που παραδέχτηκαν ομοφώνως όλα τα στελέχη της αποδημίας μας που παραβρέθηκαν και πήραν το λόγο στη συνέλευση. Ανάμεσά τους διακεκριμένοι συμπατριώτες απ΄ όλους τους συνδυασμούς που λαμβάνουν μέρος στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του 25μελούς διοικητικού συμβουλίου της. Αυτό το «επιτέλους κάτι γίνεται» και ότι έγινε έργο πολλαπλάσιο των δυνατοτήτων του Δ.Σ, που ακούστηκε είναι η καλύτερη επιβεβαίωση των  δημοσιευμάτων μου για το σημαντικό και πλούσιο έργο που παρήγαγε σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόλις ενός έτους από την ανάδειξή της και μάλιστα κάτω από δυσχερείς οικονομικές συνθήκες και με άδειο το ταμείο.

Καθήκον και υποχρέωσή μου, λοιπόν, είναι να επικροτώ τα καλώς γενόμενα, δίνοντας τοιουτοτρόπως δύναμη, κουράγιο και ώθηση στην παρούσα διοίκηση για νέους αγώνες, προσπάθειες και διεκδικήσεις για τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Ηπείρου, των Ηπειρωτών, των αποδήμων μας. Όσο για τα κακώς κείμενα, τις πράξεις και παραλείψεις των προηγούμενων διοικήσεων κατά τα τελευταία 20 «πέτρινα χρόνια», έχω γράψει πολλά. Για την κομματικοποίηση, την κακοδιαχείριση, την προσωπική ιδιοτέλεια, τον παραγκωνισμό έντιμων και δραστήριων στελεχών της αποδημίας μας, για την απαξίωση της Πανηπειρωτικής και της ιστορίας της με το πέταγμα στα σκουπίδια σπάνιου και σπουδαίου υλικού, καθώς και άλλων αδελφοτήτων που στεγάζονταν στα γραφεία της, για την πλημμελή αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων, για το απαρχαιωμένο καταστατικό, για την ασυδοσία στο έργο ορισμένων συμβούλων, για την ανυπαρξία ενδιαφέροντος καταγραφής της 75χρονης πορείας της Συνομοσπονδίας μας, για την υπεξαίρεση παραδοσιακών στολών, αρχείων, φωτογραφιών, βιβλίων και άλλων αντικειμένων και περιουσιακών στοιχείων.

Έχω γράψει επίσης για την καταστρατήγηση του καταστατικού, την κάκιστη αναθεώρησή του, που έγινε στα μέτρα ορισμένων και μακράν των σύγχρονων αντιλήψεων και απαιτήσεων των καιρών.  Καταστατικό που θέλει τη διοίκηση να είναι πάνω από τη θέληση και τις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης, όπως αυτή που ορίζει τη διοίκηση αποκλειστικά αρμόδια για τα άρθρα που θα έρθουν προς τροποποίηση, στερώντας από το σύνολο των συνέδρων να εισάγουν προτάσεις και να αποφασίζουν για έγκριση ή απόρριψη.

Ένα καταστατικό που καταστρατηγείται κατά κόρον στο θέμα της παρουσίας των μελών του διοικητικού συμβουλίου, που ενώ προβλέπεται πως μέλος το οποίο απουσιάζει αδικαιολογήτως από τρεις συνεχόμενες συνεδριάσεις αποβάλλεται από μέλος του και τη θέση του καταλαμβάνει ο πρώτος επιλαχών, ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και σήμερα, που δεν αντιμετωπίζονται. Αποτέλεσμα είναι να δυσχεραίνεται το έργο των υπόλοιπων μελών, αφού οι ίδιοι ούτε εμφανίζονται, ούτε προσφέρουν ουδεμίαν υπηρεσία και όταν τους ανατίθεται την αρνούνται. Αδιάφοροι μονίμως , εκτός κατά την ώρα της ετήσιας φωτογράφησης στην εκδήλωση της Πίτας του Ηπειρώτη.  Τότε  εμφανίζονται με τουπέ χιλίων καρδιναλίων να αναζητούν την κονκάρδα της Πανηπειρωτικής με το όνομά τους, για να περιδιαβαίνουν  στο χώρο των επισήμων καμαρώνοντας σαν… γύφτικα σκεπάρνια.

Αυτά τα μέλη δεν έχουν καμία θέση στη διοίκηση της Πανηπειρωτικής για πολλούς λόγους. Πρώτον, προσβάλλουν τις αδελφότητες που τους εκλέγουν για να τους εκπροσωπήσουν, χωρίς ν΄ανταποκρίνονται στην αποστολή τους. Δεύτερον, δεν προσφέρουν κανένα έργο. Τρίτον, αρνούνται κάθε έργο που τους προτείνεται. Τέταρτον, κατέχουν θέσεις που δεν τις τιμούν. Πέμπτον, καθίστανται καρεκλοκένταυροι, εμποδίζοντας τη στελέχωση με νέο αίμα, νέους ανθρώπους. Έκτον,  έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα πνευματικά και σωματικά. Έβδομον, δεν έχουν γνώση των όσων συμβαίνουν και απαιτούν ενημέρωση για γνωστά θέματα, όπως για την Πίτα του Ηπειρώτη, πέντε μέρες πριν από την πραγματοποίησή της, τη στιγμή που έχει προ μηνών αναγγελθεί και τις τελευταίες ημέρες δημοσιοποιείται εκτενώς από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου, εντύπων και διαδικτύου. Όγδοον, αν και η επιβολή εισιτηρίου στην ετήσια εκδήλωσή μας εγκρίθηκε ομόφωνα από όλα τα μέλη της διοίκησης, ορισμένα αρνήθηκαν να λάβουν έστω κι ένα στέλεχος εισιτηρίων προς διάθεση και βεβαίως να συνδράμουν το έργο του ταμία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Αρκετοί όμως απ΄αυτούς, φαντάσματα της διοίκησης, που δεν εμφανίστηκαν ούτε στην πρόσφατη απολογιστική συνέλευση, περιφέρονται ενίοτε στους διαδρόμους της Πανηπειρωτικής ασκώντας κακοπροαίρετη κριτική σε βάρος του προεδρείου. Ποιοι, αυτοί που δεν προσφέρουν κανένα έργο, έχουν το θράσος να κατηγορούν και από πάνω!

Όλα αυτά αγαπητέ δάσκαλε τα έγραψα και τα ξαναγράφω. Αλλά επειδή τα μέσα ενημέρωσης καθημερινά μας «βομβαρδίζουν» με κακές ειδήσεις και μαύρα μαντάτα, προσπαθώ μέσα από τα γραπτά μου να μεταδώσω κάποια νότα ελπίδας, αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας για να δούμε έστω κάποιες μέρες άσπρες, όχι από χιόνια, γιαούρτια και αλευρώματα. Ας μην είμαστε λοιπόν μόνιμα μεμψίμοιροι,  γκρινιάρηδες και απαισιόδοξοι και να μη βάζουμε τα δάχτυλά μας στα μάτια μας.

Όσο για την άστοχη ερώτησή σας αν είμαι μέλος της διοίκησης ή αν υπηρετώ αποκλειστικά αυτήν σας πληροφορώ πως ποτέ στην 40χρονη διακονία μου στη δημοσιογραφία δεν υπηρέτησα κανέναν, δεν σταλίστηκα σε κανένα βουλευτικό ή υπουργικό γραφείο (μόνιμο παράπονο επιφανούς συμπατριώτη μας πολιτικού), δεν προσκύνησα καμία ιδεολογία διατηρώντας την πένα μου αλώβητη από μικροκομματικές ή οικονομικές εξαρτήσεις. Τέλος ποτέ δεν υπήρξα μίσθαρνο όργανο και αργυρώνητος κονδυλοφόρος, δεν εγκλήθηκα ποτέ από κανέναν και δεν απασχόλησα για κανέναν λόγο τη Δικαιοσύνη ή τα πειθαρχικά όργανα του σωματείου μου (ΕΣΗΕΑ).

Αλλά, αλλά αγαπητέ δάσκαλε φταίω, φταίτε, φταίμε όλοι. Ευθυνόμαστε ποικιλοτρόπως για όποια αρνητικά βιώνουμε, για τη σημερινή δυσχερή κατάσταση. Πρωτίστως όμως οι πνευματικοί ταγοί μας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεστε κι εσείς, οι οποίοι απ΄ την εποχή της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων. Με πρωταγωνιστές και συνυπεύθυνους τους πολιτικούς μας μπόλιασαν ή ανέχτηκαν να μας μπολιάσουν με ψέματα για τον αγώνα, έγραψαν και δίδαξαν λάθος την ιστορία, μας εξαπάτησαν, μας παραπλάνησαν, μας καταχρέωσαν, μας ταπείνωσαν.

Μπορεί αυτά που γράφω να λογίζονται ως αιρετικά και να μην αρμόζουν στο ήθος μου, όπως μου επισήμανε καλός πατριώτης, μέλος της διοίκησης της Πανηπειρωτικής, αλλά φρονώ πως αξίζουν στο ήθος αυτών στους οποίους απευθύνονται, έχοντας πάντα κατά νου ονόματα και αποδείξεις.