Συγκλονιστική ήταν η αφήγηση της Κωνσταντίνας, Ηπειρώτισσας φοιτήτριας Ιατρικής, που εξιστόρησε πώς βίωσε αυτή την ασθένεια του δίδυμου αδελφού της Αριστοτέλη.
Κυρίες και κύριοι,
Ονομάζομαι Τ.Κ. και είμαι η δίδυμη αδερφή του Αριστοτέλη που έχει νοσήσει από ΟΛΛ. Ο αδερφός μου διαγνώστηκε όταν ήμασταν 10 ετών, το 2012, και έχει χρειαστεί να ακολουθήσει θεραπείες συνολικά 3 φορές λόγω υποτροπής της νόσου. Επομένως μέχρι και σήμερα, δηλαδή 10 χρονιά μετά, η ασθένεια του Αριστοτέλη παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου.
Αρχικά η εγκατάσταση του Αριστοτέλη και της μητέρας μου στην Αθήνα για το χρονικό διάστημα των θεραπειών επέφερε αρκετά πρακτικά προβλήματα. Ωστόσο αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό.
Το πιο σημαντικό ήταν η έλλειψη της μητέρας μου αλλά και του πατέρα μου που επίσης έλλειπε συχνά για να είναι με τον Αριστοτέλη. Έμαθα έτσι να μένω μόνη μου, να συντηρώ τον εαυτό μου και να αντιμετωπίζω προβλήματα που υπό άλλες συνθήκες θα το έκαναν οι γονείς μου. Έγινα πιο υπεύθυνη, μεγάλωσα και ίσως ωρίμασα νωρίς. Ένιωθα μοναξιά, πως δεν έχω κανέναν να βασιστώ.
Φυσικά δεν είχα ποτέ την απαίτηση να είναι οι γονείς μου με εμένα γιατί η υγειά του αδελφού μου ήταν και είναι πάνω απ όλα. Επομένως με τα χρόνια έμαθα να υποβιβάζω τα δικά μου προβλήματα, να υποχωρώ, να θέτω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα μπροστά στους άλλους. Να προσφέρω ό,τι μπορώ και να κάνω υπομονή.
Από την άλλη υπήρχανε και κάποια έντονα συναισθήματα. Αρχικά ο φόβος για την ζωή του Αριστοτέλη. Μόνιμο άγχος και αγωνία, λύπη. Πολλές φορές τύψεις που έκανα πράγματα για εμένα, που περνούσα καλά ενώ ο αδερφός μου ήταν στο νοσοκομείο και δεν είχε την ευκαιρία να τα ζήσει όλα αυτά που έπρεπε. Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη μπροστά του να δείχνω χαρούμενη και να τον κάνω να γελάει. Να τον βοηθήσω όταν κι εγώ χρειαζόμουν βοήθεια.
Οι γονείς μου με αντιμετώπισαν διαφορετικά. Ανέλαβα τον ρόλο της δυνατής, που αντέχει τα πάντα, μπορεί και πρέπει να βοηθάει. Αρκετές φορές ξεσπούσαν σε εμένα, άκουσα πράγματα που με πλήγωσαν, με φόβισαν. Είναι πολύ σκληρό να ακούς στα 13 σου πως είναι πιθανό ο αδερφός σου να πεθάνει. Και αυτό είναι το μόνο μου παράπονο, πως δεν με προστάτεψαν ψυχολογικά όσο μου χρειαζόταν γιατί θεωρούσαν πως μπορούσα να διαχειριστώ τα πάντα.
Δεν ξέρω λοιπόν πως θα ήμουνα αν δεν συνέβαινε όλο αυτό. Πιθανότατα δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι τώρα. Το μόνο που ξέρω είναι πως σήμερα που ο Αριστοτέλης είναι καλά και είμαι πραγματικά ευτυχισμένη και όλα αυτά τα χρόνιά που πάλεψα για αυτό αξίζαν. Και θα το κάνω όσο χρειαστεί.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου