Γράφει
ο Χρήστος Α. Τούμπουρος
«Εσένα
δε σε χτίσανε τυραγνισμένων όχλοι,/καματερά
ανθρωπόμορφα, σπρωγμένα απ' τη
βουκέντρα/φαρμακερά
κι
αλύπητα,
δυνάστη αιματοπότη».
Κ. Παλαμάς
«Ύμνος
στον Παρθενώνα». Ο
εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς
συνέθεσε έναν λυρικό ύμνο στον αρχαίο
ναό της ομορφιάς και του ελεύθερου
πνεύματος. Στον Παρθενώνα. Το ύψιστο
πολιτιστικό στοιχείο, όχι ελληνικό,
αλλά πανανθρώπινο. Που σηματοδοτεί την
κορυφή της δημιουργίας και της
πολιτιστικής διαδρομής του ανθρώπου.
Μνημείο ιερό και αναπαλλοτρίωτο. Δεν
εκποιείται…
Νόμιζα.
Νόμιζα πως η σκέψη κάθε πολιτισμένου
ανθρώπου σταματά προσκυνηματικά,
καθαίρεται, λυτρώνεται, ξανανιώνει και
γίνεται άνθρωπος. «Μ'
εσένα το ξανάνιωμα του κόσμου ν'
αρχινάει,/του κόσμου το ξανάνιωμα μ' εσέ
να παίρνει τέλος».
Νόμιζα πως, έστω και σήμερα, σεβόμαστε
την ιερή, πολύτιμη πανανθρώπινη αυτή
πολιτιστική κληρονομιά μέχρι που διάβασα
πως «ξένος οίκος μελέτησε και εκτίμησε
την αξία του Παρθενώνα σε 250.000.000.000 ευρώ».
Μελέτησε!
Μόνο κάποιος που κατέχει καλά και λαλεί
την Τζουμερκιώτικη φωνή, μπορεί να
απαντήσει κατάλληλα, αλλά εμπίπτει σε
άλλες διατάξεις, ποινικά απαγορεύσιμες,
όσο κι αν είναι αποδεκτή η άποψη πως
«δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, αλλά
χυδαίοι άνθρωποι». Μετά τη μελέτη αυτή
επιβάλλεται μια άλλη μελέτη… Ας έρθουν
κι ας μελετήσουν…
Το
πράγμα ασφαλώς και είναι πολύ σοβαρό
και εκφεύγει της δικής μας αρμοδιότητας
ή καταπώς θα έλεγαν οι γραμματιζούμενοι
της ημετέρας πνευματικής αντίληψης.
Διότι καθώς λαλούνε εκεί στο Τζουμέρκο
«άμα η γίδα φάει το κλαρί, λύκος θα φάει
τα κατσίκια της». Και το κλαρί το κλαρίσαμε
και τα κατσίκια τα αφαλοκόψαμε. Αξίες,
θεσμοί και ιδανικά υποχώρησαν άπαντα
στον βωμό του κέρδους, της κονόμας, της
αρπαχτής και της ρεμούλας. Παλιότερα
εν ενεργεία πρωθυπουργός είχε πει το
αμίμητο, όταν ανακαλύφθηκε πως ο διοικητής
συγκεκριμένου οργανισμού είχε καρπωθεί
500.000.000 δραχμές παρακαλώ, «να κάνει ένα
δώρο στον εαυτό του το καταλαβαίνω, όμως
500.000.000 είναι πολλά». Από τότε χάθηκε και
η έννοια του δώρου. Δώρα πανταχόθεν,
πολλά τα δώρα, η σχιζοφρένεια σε διαδικασία
δώρου, όποιος προλάβει δωρίζει… Η τιμή
και η τσίπα εάλω!
Επιστήμονες
καταξιωμένοι με σπουδές και με μεράκι,
αγώνα και θέληση, μεγάλη θέληση να
προσφέρουν παραγκωνίστηκαν, άνθρωποι
με περιεχόμενο σίγησαν καθόσον «τα κενά
δοχεία βροντάν περισσότερο από τα
γεμάτα», αξίες και ιδανικά ξωπετάχτηκαν
και ματζιάστηκαν υπό το βάρος της
φωτογράφισης και του φωτογραφικού
φραμπαλά. Και συντάχθηκε πλέον ο ορισμός
του πετυχημένου. Πετυχημένος είναι
εκείνος ο οποίος μέσα από μια διαδικασία
καταναλωτικής επίδειξης αποδεικνύει
ότι έχει και ξοδεύει πολλά. Πάρα πολλά.
Επομένως
ως αξία ορίζεται πια ό,τι έχει οικονομική
πρόσοδο. «Τι χρειάζονται τα βιβλία;
Δίνουν φαΐ;
Δεν δίνουν». Κατά συνέπεια ο Παρθενώνας
απαιτεί συντήρηση, καθαρισμό, φώτα και
υπαλλήλους. Ασύμφορος για την εθνική
οικονομία. Είναι ανάγκη να σκεφτούμε,
να μελετήσουμε, να εκπονήσουμε πρόγραμμα
κατάλληλης αξιοποίησής του προς
οικονομικό όφελος ημών και ημών φυσικά.
Και εκτιμούμε και εκπονούμε και εκποιούμε!
Παρθενώνες και συνειδήσεις… Όλα στο
βωμό του κέρδους. «Εκποιημένες αξίες
και μηδενισμένα ιδανικά».
Ήθελα
να ήξερα τι θα μας έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Θα ξέχναγε αυτά που είπε για τα αγάλματα;
"Αυτά
και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε,
να μην καταδεχτείτε να βγουν από την
πατρίδα μας. Γι' αυτά πολεμήσαμε" ή
θα άρπαζε κανένα φορτωτήρα και θα μας
κυνηγούσε και θα μας ζιόκιαζε για τα
καλά. Μάλλον το δεύτερο. Ο Παλαμάς; Θα
ήταν διδακτικός και θα μας οδηγούσε σε
νέα -σωστή νοηματοδότηση της ζωής μας
με κολόνα τον Παρθενώνα; Να το ξαναπούμε:
«Μ' εσένα
το ξανάνιωμα του κόσμου ν' αρχινάει,/του
κόσμου το ξανάνιωμα μ' εσέ να παίρνει
τέλος».
Χρήστος Α. Τούμπουρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου