Από τον καναπέ στην πολιτική.

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Κι όσο κοντοζυγώνουν οι εκλογές, «ε, ρε τι έχουν να δούνε τα ματάκια μας και να ακούσουν τα αυτάκια μας!». Εκλογές έχουμε, ειδικότερα Δημοτικές, θέλουμε δεν θέλουμε είναι ανάγκη να επιδοθούμε στο προεκλογικό, ας το πούμε αλισβερίσι… «Εδώ να δεις ευαισθησίες». Δεν αφήνουμε πόρτα για πόρτα, καλύβα για καλύβα, μαντρί για μαντρί, χαλατσιούκα και χαλάσματα. Από παντού αναδύονται τρυποτούφοι… Όλοι/όλες με εξαιρετικές ευαισθησίες «για τον πόνο του αλλονού και τον καημό του καθενός». Μεταμφιεζόμαστε και χρησιμοποιούμε όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο μας. 

Είναι αλήθεια απαιτητικό το αγώνισμα! Φουλτακιάζουν τα ποδάρια απ’ το περπάτημα, τενοντίτιδα μας πιάνει από τις χαιρετούρες και εν πάση περιπτώσει εκεί πιο πάνω στα ορεινά «το τσίπουρο πίνεται σαν νεράκι». Παράλληλα χρησιμοποιούμε και όλα τα μέσα ενημέρωσης και περισσότερο δικτύωσης. Φιλοσοφικός στοχασμός και εσωτερική ψυχολογική προβληματική, «τύφλα να ‘χει ο Σαρτρ και ο Νίτσε». Βοηθάει τα μέγιστα η τεχνολογία. Αντιγραφή-Επικόλληση- Δημοσίευση. Και πάει λέγοντας… Και τι λέει; «Εκπλήρωσα τα όνειρά μου στον επαγγελματικό χώρο και τώρα θέλω να προσφέρω -με πάθος- στα κοινά». Φταίνε δεν φταίνε τα κοινά δεν έχει σημασία… Ντόρος να γίνεται, φωτογραφίες να βγαίνουν…

Ποια κοινά; Τα της εκλογής φυσικά… Τα υπόλοιπα… άστα να πάν. Κι ακούς κάτι για «πολιτική εμπλοκή» και «για τρόπο κοινωνικοποίησης». Και νιώθεις πως έπαθε εμπλοκή το όπλο και άρχισε να βαρά γλώσσα, κρίση και σκέψη, κι «όλα τα σφάζω και τα πάντα μαχαιρώνω». Το κακό είναι πως γλώσσα και σκέψη ταυτίζονται κι αν ήταν εν ζωή ο Παλαμάς θα μας έλεγε πως «σωστή γλώσσα σημαίνει σωστός νους». Μάλλον θα τον θεωρούσαμε ξεπερασμένο και οπισθοδρομικό, αφού το θέμα μας είναι πως «σηκωθήκαμε από τον καναπέ και ασχολούμαστε πλέον με τα δημοτικά». Κι αν βγούμε. Αν δεν βγούμε «μην μας είδατε, μην μας απαντήσατε… Από δω παν’ οι άλλ’». Ξαναμπαίνουμε και ξαναστραβώνουμε τους καναπέδες… 

Προς το παρόν «Πολιτευόμαστε…» «Εγώ πολιτεύομαι, εσύ πολιτεύεσαι, αυτός πολιτεύεται» που θα έλεγε και ο ποιητής. Η έννοια είναι ότι είμαι τακτοποιημένος/η οικονομικά, ικανοποίησα τα «επαγγελματικά μου όνειρα» και οπωσδήποτε ήρθε η σειρά για τα κοινά. «Τι του έλειπε του κασιδιάρη. Σκούφιες με μαργαριτάρια». Και από εκεί… «βαράτε πολεμάρχοι…» Βαράτε κατακέφαλα, κατακρίκελα και στο Δόξα πατρί. Ευρύτερο πρόγραμμα, πρόγραμμα δράσης, για να μην πούμε και διεκδίκησης, ούτε λόγος να γίνεται, οι όποιες αγωνιστικές περγαμηνές γίνονται επισκέψεις «παντού και πανταχού», η παρουσίαση προγράμματος και ο προγραμματισμός γίνονται φωτογραφίες, πολλές αμέτρητες… Καλύτερα, γιατί άμα ακούς το «προτίθεμαι να διαθέσω τον καλύτεροι εαυτό μου» σού ‘ρχεται στο μυαλό πως «το κατάστημα διαθέτει ποικιλία προϊόντων» ή κάτι σαν «το ξενοδοχείο διαθέτει κλιματισμό και πισίνα». «Κι αλλού βαράν τα κρούταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα».

Κι από χορούς καλά πάμε. Έχουμε όμως και υποψηφίους/ες που σε καθημερινή βάση βρίσκονται κοντά μας. Ήταν, είναι και θα είναι. Καθημερινή πολιτιστική συνεισφορά, έντονος κοινωνικός προβληματισμός. Εργάτες αληθινοί με πρόταση. Αληθινή πρόταση! Εγγύηση. Όρθιοι/ες και όχι ορθούμενοι/ες. Με ίσιο στητό και αγωνιστικό πρόσωπο. Με δική τους φωνή, ατόφια και λαγαρή. Με «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής» τους. Χωρίς ετεροκατεύθυνση… Τους/τις έχουμε ανάγκη. Βρίσκονται δίπλα μας. Τους βλέπουμε, τους ακούμε, τους νιώθουμε. Τους/τις ψηφίζουμε.

Χρήστος Α. Τούμπουρος