Το εκλογικό σύστημα και η αναθεώρηση του Συντάγματος

                         

Γράφει ο Στέφανος Τζουμάκας

Α. Η απλή αναλογική.

Θετική η εξέλιξη για την πολιτική ισοτιμία της ψήφου, η υπερψήφιση της απλής αναλογικής, ύστερα από πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούσε πάγιο αίτημα του προοδευτικού πολιτικού κόσμου εδώ και δεκαετίες στη χώρα αλλά ήταν πολλαπλές οι υπαναχωρήσεις, που πάντα ανέκυπταν από τη δεξιά και τη συντηρητική πτέρυγα των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων. Να υπενθυμίσω ότι το 1987, με ομόφωνη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του «πρώην ΠΑΣΟΚ» υιοθετήθηκε η απλή αναλογική. Την επόμενη μέρα από τη σύνοδο της Χαλκίδας, ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, ακύρωσε την απόφαση στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, κατά τρόπο αυθαίρετο και πρωτοφανή, ύστερα από τις πιέσεις των κεντρώων υπουργών του, βουλευτών και άλλων συντηρητικών παραγόντων του πρώην ΠΑΣΟΚ, συντονισμένες από το συγκρότημα ΒΗΜΑ-ΝΕΑ. 

Τριάντα χρόνια μετά, ποτέ δεν είναι αργά. Τα δεξιόφρονα απομεινάρια αυτού του χώρου, συνέχισαν και καταψήφισαν και τώρα. Το θέμα είναι να υπερασπιστούμε αυτό το νόμο γιατί οι δεξιοί και οι κεντρώοι και ορισμένοι σοσιαλδημοκράτες θα επιδιώξουν τη παλινόρθωση. 

Β. Η αναθεώρηση του Συντάγματος.

Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός: «Πολύς αχός ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν». 

1. Το Συνταγματικό δικαστήριο. Ορισμένοι συνταγματολόγοι -ως συνδικαλιστές-επιδιώκουν κράτος δικαστών και ειδικών και δοθείσης ευκαιρίας, θέλουν να επιβάλουν ένα υπερ-σύστημα, μια υπερδομή, με τη θεσμοθέτηση συνταγματικού δικαστηρίου. Είναι δυνατόν θεσμοθετηθεί περαιτέρω και νέο δικαστήριο; Θα προωθηθεί περαιτέρω η δικαστική Δημοκρατία; Θα δικάζουν και υποθέσεις της πολιτικής με την αντιγραφή του αντίστοιχου Γερμανικού που το θέλουν ορισμένοι συνταγματολόγοι ; 

2. Προεδρική δημοκρατία. Ορισμένοι «Βοναπάρτες» εζήλωσαν τις δόξες του Ναπολέοντα και επιζητούν προεδρική δημοκρατία! Με την παλαιότατη επιδίωξη όλων των δεξιόστροφων και της ολιγαρχίας, η σύνθεση του υπουργικού Συμβουλίου να μην προέρχεται από τη Βουλή αλλά από «κηπουρούς», τεχνοκράτες και επιχειρηματίες. 

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η παρούσα βουλή θα προτείνει ποιες διατάξεις του Συντάγματος θεωρεί ότι η επόμενη βουλή πρέπει να αναθεωρήσει. Και καλώς. Ωστόσο, ορισμένοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την πεποίθηση, ότι αυτό αποτελεί μείζον θέμα ως προς το περιεχόμενο σε σχέση με τις αναζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις σε θέματα ουσίας που αφορούν στην κρίση. Το πρόβλημα της χώρας είναι βαθύτατα πολιτικό και αφορά πρωτίστως σε ποίες κατευθύνσεις και με ποιες πολιτικές. Επί μέρους 

προβλήματα αποτελούν τόσο ο εκλογικός νόμος, που είχε αίσια εξέλιξη για το προοδευτικό κίνημα, όσο και η συνταγματική αναθεώρηση. 

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι συνταγματικό, ούτε της παπαγαλίας περί του πολιτικού συστήματος .Όλες οι χώρες έχουν παρόμοια συστήματα. Δεν τις οδήγησαν στη κρίση τα συστήματα Διακυβέρνησης, αλλά οι ηγέτες τους και οι πολιτικές που εφάρμοσαν. Δηλαδή, με ποιες κοινωνικές και πολιτικές αρχές και με ποιο πρόγραμμα. Όχι μπροστά το κάρο και πίσω το άλογο. 

Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η προοδευτική έξοδος από τη κρίση και όχι η αναθεώρηση του Συντάγματος και αφορά στην επάνοδο στην προοδευτική οικονομική πολιτική, ύστερα από μια εξαετή δεξιά στρατηγική των δημοσιονομικών υποθέσεων και διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Το πρόβλημα της χώρας είναι καθοριστικά πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. 

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να αποκτήσουμε κράτος δικαστών και παραγόντων έξω από τη προοδευτική πολιτική. 

Κάθε συγκέντρωση εξουσιών ήταν και είναι πάντα δεξιάς κοπής. 

Κάθε συγκέντρωση αρμοδιοτήτων στη κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας ήταν και είναι η επιτομή του συντηρητισμού, ήταν και είναι η εχθρότητα προς τον έλεγχο από τα κοινοβούλια και η επιδίωξη αυτονόμησης της εκτελεστικής εξουσίας πρωτίστως, από τη νομοθετική. 

Η ενός ανδρός αρχή ήταν πάντα ότι δεξιότερο επικρατούσε σε περιόδους πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων. Όπου οι αυθαιρεσίες των εν λόγω «μεγάλων ηγετών» οδηγούσαν σε βλάβη ή και εθνικές περιπέτειες. Παραδείγματα πολλά, τόσο από τα αρχηγικά κόμματα όσο και από τις προσωποπαγείς -μονοπρόσωπες πρακτικές αυταρχισμού, ηγετών της λεγόμενης προεδρικής δημοκρατίας 

Ασφαλώς και ορισμένοι από τη δεξιά επιδιώκουν τη δυαρχία που ίσχυε από την εποχή των ανακτόρων για να προκαλούν πολιτικές κρίσεις και έλεγχο των πολιτικών και κοινωνικό-ικονομικών εξελίξεων. Ορισμένοι θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς για τη παλινόρθωση της «δυαρχίας», που έχασε το 1985, με την κατάργηση των πραξικοπηματικών επεμβάσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας και τη διάλυση της Βουλής. Τότε, με την αναθεώρηση του Συντάγματος αφαιρέσαμε την αρμοδιότητα να διαλύει ο Πρόεδρος τη Βουλή για να μην κυβερνά και να μη προκαλεί κρίσεις. 

Θλιβερή εξέλιξη αποτελεί η απόπειρα για δημόσια συζήτηση των επιδιώξεων του Νέο-συντηρητισμού, για την εγκαθίδρυση στη χώρα του Βοναπαρτισμού, με τη δήθεν αθώα επιδίωξη «για την εκλογή του προέδρου από το λαό»! 

Ποιοί πολιτικά θέλουν να τελειώσουν, να καταλύσουν τη Βουλή, να καταλύσουν την αρχή της Δεδηλωμένης, το πρωθυπουργικό σύστημα, τα κόμματα και τις οργανώσεις της ελληνικής κοινωνίας; Ποιοι θέλουν εκλογικές καμπάνιες και οπαδούς; Για ποιες πολιτικές επιδιώξεις; Για ποιους αξιωματούχους, σε βάρος της προοδευτικής πολιτικής; 

Τα ουσιώδη είναι: Με ποια πολιτική, με ποιες αρχές και δυνατότητες, με ποια ηγεσία. Αξιωματούχος ή προοδευτικός πολιτικός; Ποιο είναι το καθοριστικό; 

Στη περίοδο της δουλείας ήταν οι βασιλιάδες που ακόμα είναι αρχηγοί κρατών, με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ως αναφορά στα ανάκτορα, παρά του ότι η ανθρωπότητα διήλθε από τη δουλεία στη φεουδαρχία και μετά τη Γαλλική επανάσταση στο καπιταλισμό. Οι προ καπιταλιστικές σχέσεις στο εποικοδόμημα καλά κρατούν. Άνακτες και προεδρικοί Βοναπάρτες και μάλιστα οι δεύτεροι «εκλεγμένοι» από εκλογικές καμπάνιες που τις ονομάζουν λαό. 

Το χειρότερο παράδειγμα και τριτοκοσμικής διακυβέρνησης αποτελεί το σύστημα εκλογής του προέδρου «από το λαό» στις Η.Π.Α. Όπου : 

Οι πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα είναι ανύπαρκτα και ως υποκείμενα και ως θεσμοί και κάνουν μόνο εκλογικές καμπάνιες με βάση ευρύτερη χειραγώγηση τόσο από τα ΜΜΕ όσο και τα λόμπυ. Ο υποψήφιος Πρόεδρος επιλέγεται από διάφορα δίκτυα και εταιρίες δημοσίων σχέσεων και προβολής επιχειρηματικών συμφερόντων, χρηματοδοτών, δεξαμενών σκέψης ελεγχόμενων και χρηματοδοτούμενων κ.ο.κ και μετά το εν λόγω πρόσωπο, το ρίχνουν στην αρένα των δήθεν εσω-παραταξιακών εκλογών, με προδιαγεγραμμένη πορεία, με κατάληξη ένα συνέδριο για «σόου» και βέβαια καμιά σχέση με τη προοδευτική πολιτική! Δεν προσέρχεται στις κάλπες ούτε το 1/8 του εκλογικού σώματος! 

Δεν λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης, δεν λογοδοτεί. 

Τα άλλα εκλεγμένα σώματα μόνο εγκρίνουν ή απορρίπτουν και όταν τελειώνει η θητεία απευθύνεται σε ιδρύματα και επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν τις δημόσιες σχέσεις του. Γιατί κανείς έλεγχος ουσίας, δεν υπάρχει για τους «βοναπάρτες». 

Ανάλογα συστήματα αποτελούν το Γαλλικό, όπου ο Πρόεδρος, διορίζει και Πρωθυπουργό κάποιον του περιβάλλοντος του, το ρωσικό όπου ο εκλεγμένος «βοναπάρτης» Πούτιν εναλλάσσει ρόλους με το φίλο του και όσο πιο ανατολικά ή νοτιότερα αναφερόμαστε συναντάμε τη δεσποτεία πάσης φύσης βοναπαρτών , όπως στη γείτονα όπου ο Ερντογάν δρομολογεί και δημοψήφισμα για τη μοναρχία που επιθυμεί. 

Τα διλήμματα ιστορικά, ήταν και είναι οι προσφιλείς επιλογές των αδυνάτων. Τα έθεταν πάντα οι ηγεσίες που δεν είχαν βεβαιότητες, που δεν είχαν δυνατές πολιτικές για τους πολίτες και τις κοινωνίες. 

Ο «βοναπαρτικός πρόεδρος του λαού» , είναι ακριβώς στον αντίποδα και στην αντίπερα όχθη από το θεσμό του εκλεγμένου Πρωθυπουργού και του Κοινοβουλίου, που τον κρίνει καθημερινά. 

Είναι ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και όταν χάσει τις εκλογές, παραιτείται από αρχηγός του κόμματός του, ηττάται η πολιτική του, λογοδοτεί, εκλέγεται άλλη ηγεσία. Λειτουργούν δημοκρατικοί κανόνες για τον ηγέτη που κρίνεται και όχι του αξιωματούχου σε ανέλεγκτο και προσωποπαγές σύστημα αλλά του πολιτικού που κρίνεται και εκ του αποτελέσματος και όχι του αποχωρούντος για διαλέξεις και δημόσιες σχέσεις. 

Η πολιτική ενός ηγέτη και των κυβερνήσεων του κρίνεται και από το λαό και από τα κόμματα καθώς και από τους ομοίους του και όχι από καμπάνιες συγκέντρωσης οπαδών και χρηματοδοτήσεων, με προσωποπαγή συστήματα του βοναπαρτισμού, με μοντέρνο περιτύλιγμα από γραφεία προβολής και δίκτυα ΜΜΕ. 

Για τη χώρα, συνταγματικά, πρέπει να ενισχυθεί η απόδοση ευθυνών στα δημόσια πρόσωπα, η ενδυνάμωση της προστασίας των δικαιωμάτων και η σταθερότητα των κυβερνήσεων, καθώς -επιτέλους- και στο διαχωρισμό εκκλησίας -κράτους. Επίσης, επιλογές που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση του Κοινοβουλίου καθώς και προτάσεις για δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία του Πρωθυπουργού και των κυβερνητικών οργάνων. 

Και αυτή η θέση σημαίνει: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προεδρεύει, η Κυβέρνηση κυβερνά, το Κοινοβούλιο δίδει ψήφο εμπιστοσύνης, οι Υπουργοί κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι βουλευτές που εκλέγονται ή είναι άνθρωποι της πολιτικής και όχι παραγονταραίοι, επιχειρηματίες ή δήθεν τεχνοκράτες «ουδέτεροι». Δεν υπάρχει ουδετερότητα στις καπιταλιστικές χώρες και στο κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης. 

Τέλος, η κρίση συνολικά στην ΕΕ μας επιβάλλει τη προώθηση ξανά της ανεκπλήρωτης μέχρι τώρα εμβάθυνσης της πολιτικής ένωσης, για να σταματήσει η μονοκρατορία του Βερολίνου ή η απαράδεκτη και αποτυχημένη πρακτική της διακυβερνητικής με το προβάδισμα της Γερμανίας και της Γαλλίας σε βάρος των εταίρων κρατών. Έστω κατά αρχάς, με τη πλατφόρμα του Ιουνίου του 2015 των πέντε προέδρων: (Επιτροπής, Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Ευρωζώνης) που πρότειναν κατευθύνσεις και χρονοδιάγραμμα με ορίζοντα το 2025, για τη προώθηση της Ένωσης των κρατών μελών της ευρωζώνης. Για το σχέδιο αυτό θα ζητηθεί η επεξεργασία και έγκριση από τους αντιπροσώπους των λαών των Κρατών Μελών της, ενός Συντάγματος ομοσπονδιακού τύπου για μια ευρωζώνη που θα μετασχηματισθεί σταδιακά σε Ένωση Κρατών, ένωση πολιτική και κοινωνική, οικονομική και νομισματική. 

Εν κατακλείδι, το κατεπείγον αποτελεί η πραγματική προοδευτική πολιτική στην οικονομία και στη κοινωνία με τους πολίτες και τη νεολαία που ξενιτεύεται. Όταν μεγάλο τμήμα των πολιτών έχει προβλήματα επιβίωσης, η ηγεσία της χώρας οφείλει εκεί να δώσει το κύριο βάρος των προσπαθειών της. Να οργανώνει λύσεις, να οργανώνει πρωτοβουλίες για την οικονομική ανάκαμψη. 

Η προώθηση συνταγματικού δικαστηρίου και οι απόπειρες για πιο συντηρητικό σύνταγμα δεν αφορούν τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. 

www.romiazirou.blogspot.gr