Γράφει ο Άρης Μπιτσώρης
Με
αφορμή την, προ ημερών, κοινοποίηση του
φίλου Παναγιώτη Δραζινάκη στο facebook για
τη
Βλακεία
https://www.lecturesbureau.gr/1/human-stupidity-is-overwhelming-2096/?fbclid=IwAR3QDJczCZPzJHWd1-RAa3Wc_Tt2LXMklBp3zweAoEdw2catOEx6qlDFQDg ,την πρόσφατη ανάγνωση του βιβλίου: ¨Περί της Βλακείας των Ανθρώπων¨ του Χρήστου Μελαδιανού
και την προσωπική μου εμπειρία από αυτή τη ¨συνομοταξία¨,
ανασύρω από το αρχείο μου τους παρακάτω ανέκδοτους στίχους:
ΒΛΑΚΩΝ
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Μ'
αυτά που εκστομίζουνε γελάς μέχρι
δακρύων
φτάνουν
μέχρι τα όρια της σκέψης ηλιθίων.
Επί
παντός επιστητού έχουν κι εκφέρουν
γνώμη
λάθος
δεν παραδέχονται, άγνωστη η συγνώμη.
Βλέπουν
τους μαύρους κόρακες πάλλευκα περιστέρια
μπρος
τους ακόμα κι ο Θεός τα σήκωσε τα χέρια.
Κι
όσοι αντιπαρατέθηκαν μέσα στο γήπεδό
τους
-οι
εύστροφοι, οι ευφυείς- βρήκαν το διάβολό
τους.
Κατέχουν
θέσεις καίριες μες στο Δημόσιο Βίο
γι'
αυτό και είναι ο τόπος μας σωστό
φρενοκομείο.
Ακλόνητοι,
αλώβητοι ζουν, μακροημερεύουν
αντίθετα
οι έξυπνοι μ' εμφράγματα παλεύουν.
Ατέλειωτη
είναι τελικά κι ανίκητη η βλακεία
θα
'λεγα μέσα σε βλακών ζούμε δικτατορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου