Απολαύστε τα video
Μακρίνο
Το Μακρίνο (Τοπική Κοινότητα Μακρίνου - Δημοτική
Ενότητα ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΑΓΟΡΙΟΥ), ανήκει στον δήμο ΖΑΓΟΡΙΟΥ της Περιφερειακής
Ενότητας ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με τη
διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα
“Καλλικράτης”.
Η επίσημη ονομασία είναι “το Μακρίνον”. Έδρα του δήμου είναι
οι Ασπράγγελοι και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.
Κατά τη
διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, το
Μακρίνο ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Μακρίνου, του πρώην Δήμου ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ
ΖΑΓΟΡΙΟΥ του Νομού ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.
Το Μακρίνο έχει υψόμετρο 993 μέτρα από την
επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,8639634556 και γεωγραφικό μήκος
20,964244112.
Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στο Μακρίνο θα βρείτε
εδώ.
Γεφύρι Του Αγίου Μηνά στο
Μακρίνο
Το πέτρινο γεφύρι του
Αγίου Μηνά βρίσκεται ανάμεσα από τα χωριά Μακρίνο και Ελατοχώρι.
Παλιότερα
ένωνε τα δύο χωριά, μαζί με άλλα δύο γεφύρια που υπάρχουν στην περιοχή.
Οδηγίες Πρόσβασης:
Βγαίνοντας από το
Μακρίνο και κατευθυνόμενοι προς το Ελατοχώρι συναντάμε πινακίδα που μας οδηγεί
στο γεφύρι.
Ημερομηνία Καταγραφής:
Σάβ, 19/11/2011
Ποταμός:
ΒΑΡΔΑΣ
Συντεταγμένες:
N 39° 52΄12,1΄΄ E 020°
58΄09,5΄'
Υψόμετρο:
910
Παρακείμενα Κτίσματα:
Παλιότερα υπήρχε
Μύλος στα 200 μέτρα.
Μορφή:
Μονότοξο
Κατάσταση:
Καλή
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής
Ζαγορίτικου
62.
Černeši [Αυστριακός
Χάρτης 1914]. Τσερνέσι
[Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Tchernesi: 200 οικογένειες
Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Τσερνέσι: σλάβικο όνομα,
περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 79 χριστιανικές
οικογένειες, 129 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική
[Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Τσερνέσι: βλαχοχώρι με 177
οικογένειες / 1.500 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Cerneši: ρουμάνικο χωριό με 200
οικογένειες [Picot 1875, 36]. Τσερνέση: βλάχικο χωριό
[Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Tšerneši: στο νότιο Ζαγόρι,
τέσσερις και μισή ώρες νότια από τη Laista, 120 σπίτια, 600 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 315]. Τσερνέσι: περιοχή Ζαγορίου, 139 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Tzernechi: σχολείο αρρένων,
1.700 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Τσερνέσι: επαρχίας Ιωαννίνων, 204 ελληνοβλαχικές
οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Tsherneshi: βλαχόφωνο χωριό
[Wace - Thompson 1914, 191]. Τσερνέσι: Τσερνεσίου Ιωαννίνων, 183 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 112]. Τσερνέση: υποδιοικήσεως και
νομού Ιωαννίνων, 229 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Ελατοχώριον (τέως Τσερνέσι):
Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919).
Ο συνοικισμός και η κοινότης Τσερνέσι μετωνομάσθησαν εις κοινότητα Ελατοχωρίου,
διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ.
76/1927) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 450].
Ελατοχώριον:
Ελατοχωρίου Δωδώνης, 153
κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 220]. Τσερνέσι: Μετονομάστηκε σε
Ελατοχώρι,
Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Το 1589 ήταν τσιφλίκι μουσουλμάνων σπαχήδων.
Παραμένει τέτοιο μέχρι το 1791 [Κουκούδης, 154, 163]. Ελατοχώρι: (έως το 1928
Τσερνέσι), δήμου
Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
117 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 210].
63. Makrini [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μακρύνοβον [Χάρτης Κοντογόνη
1912]. Macrini: 100 οικογένειες Βλάχων
[Pouqueville 1826 I, 210].
Μακρύνου (του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των
πηγών Αώου και Ινάχου, 43 χριστιανικές οικογένειες, 62 στέφανα, εκκλησία
Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333].
Μακρύνον: βλαχοχώρι με 96 οικογένειες / 450 κατοίκους [Λαμπρίδης,
84]. Μακρύνον: βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Makrini: στο νότιο Ζαγόρι, δυτικά απέναντι από
το Tšerneši, 60 σπίτια, 300 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Μακρίνου: περιοχή
Ζαγορίου, 62 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Macrini: 860 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Μακρύνου: επαρχίας
Ιωαννίνων, 101 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄].
Makrini: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Μακρίνον: υποδιοικήσεως και
νομού Ιωαννίνων, 133 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Μακρίνον:
Μακρίνου Ιωαννίνων, 97 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 65].
Μακρίνον: Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 456]. Μακρίνον:
Μακρίνου Δωδώνης, 67 κάτοικοι, υψόμετρο 930 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 264].
Μακρίνο ή Μακρίνι ή Μακρίνου:
Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Σημειώνεται αναφορά στον οικισμό το έτος 1564
[Κουκούδης, 154, 163]. Μακρίνο: δήμου Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 78 [Λεξικό Σταματελάτου 2001,
452].
64. Dragari [Αυστριακός
Χάρτης 1914]. Δραγάρι
[Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Dragari:
60 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 210]. Δραγάρι (του): ελληνικό όνομα, περιοχή
του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 28 χριστιανικές οικογένειες, 60
στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β,
334]. Δραγάι: βλαχοχώρι με 65 οικογένειες / 310 κατοίκους
[Λαμπρίδης, 84]. Δραγάη: βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61].
Dragari: στο νότιο Ζαγόρι, εξελληνισμένο
[Weigand 1895, 315]. Δραγάρι: περιοχή
Ζαγορίου, 60 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Dragai: 660 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Dragari: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Δραγάρι: Δραγαρίου Ιωαννίνων, 63 κάτοικοι [Λεξικόν
Συνοικισμών 1923, 33]. Δραγάρι: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων,
103 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Καστανώνας (τέως Δραγάρι):
Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919). Ο συνοικισμός και η
κοινότης Δραγάρι μετωνομάσθησαν εις κοινότητα Καστανώνας, διάταγμα
1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 452].
Καστανών: Καστανώνος Ζαγορίου Δωδώνης, 47 κάτοικοι,
υψόμετρο 1.030 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 238]. Ντραγκάι ή
Ντραγκάρι: Μετονομάστηκε σε Καστανώνας, βλαχοχώρι
στην Παλιοβλαχιά [Κουκούδης, 153]. Καστανώνας: (και
Καστανών, έως το 1928 Δραγάρι), δήμου Ανατολικού
Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 50 [Λεξικό Σταματελάτου 2001,
316].
65. Šeš [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Σέσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912].
Chechou: 330 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Seshi: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Δίλακκον (τέως Σέσο): Ελατοχωρίου Δωδώνης, 82 κάτοικοι,
υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 215]. Σέσι ή
Σέσο: Μετονομάστηκε σε Δίλακκο, βλαχοχώρι στην
Παλιοβλαχιά [Κουκούδης, 154]. Δίλακκο: (έως το 1940
Σέσσα, ως το 1928 Σέσο), δήμου Ανατολικού
Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 63 [Λεξικό Σταματελάτου 2001,
190].
66. Flamburari
(Floro) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Φλαμπουράρι [Χάρτης Κοντογόνη
1912]. Framlari: 100 οικογένειες Βλάχων
[Pouqueville 1826 I, 209].
Φλαμπουράρι (του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ
των πηγών Αώου και Ινάχου, 44 χριστιανικές οικογένειες, 104 στέφανα, εκκλησία
Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333].
Φλαμπράριον: βλαχοχώρι με 150 οικογένειες / 680 κατοίκους
[Λαμπρίδης, 84]. Flemburaru: ρουμάνικο χωριό με 150 οικογένειες
[Picot 1875, 36]. Φραμπουράρη: βλάχικο
χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Flamburari
(Floro): στο
νότιο Ζαγόρι, μία ώρα νότια από το Tšerneši, 100
σπίτια, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Flambourarou (Florou): σχολείο αρρένων, 1.300
Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Phlamburari: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Φλαμπουράρι: επαρχίας Ιωαννίνων, 150 ελληνοβλαχικές
οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Φλαμπουράρ: υποδιοικήσεως
και νομού Ιωαννίνων, 294 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Φλαμπουράρι:
Φλαμπουραρίου Ιωαννίνων, 205 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 116].
Φλαμπουράριον: Φλαμπουραρίου Δωδώνης, 160 κάτοικοι,
υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 331]. Φλαμπουράρι:
Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 464]. Φλαμπουράρι ή Φλόρο ή
Φλόρου: βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά [Κουκούδης, 154].
Φλαμπουράρι: δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων,
κάτοικοι 138 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 772].
67. Doljani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δόλιανη [Χάρτης Κοντογόνη
1912]. Doljani: στο νότιο Ζαγόρι,
εξελληνισμένο [Weigand 1895, 315].
Δόλιανη: εξελληνισμένο βλαχοχώρι [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Doliani: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Δόλιανη: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 192 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Δόλιανη: Δόλιανης Ιωαννίνων, 157
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Δόλιανη: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου
1939, 450]. Αμαρούσιον Νέον: Νέου Αμαρουσίου Δωδώνης, 56
κάτοικοι, υψόμετρο 920 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 187]. Δόλιανη:
Μετονομάστηκε σε Νέο Αμαρούσι, Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Η
ύπαρξη του οικισμού αναφέρεται το 1564 [Κουκούδης, 153, 165].
Δολιανή: (έως το 1955 Δόλιανη, ως το 1991 Νέο
Αμαρούσιο), δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων,
κάτοικοι 65 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 194].
68. Grebeniti [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γρεβενίτι [Χάρτης Κοντογόνη
1912]. Greveniti: 200 οικογένειες Βλάχων
[Pouqueville 1826 I, 209].
Γρεββενίτη (του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των
πηγών Αώου και Ινάχου, 100 χριστιανικές οικογένειες, 142 στέφανα, εκκλησία
Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 334].
Γρεβενίτι: βλαχοχώρι με 226 οικογένειες / 1.500 κατοίκους
[Λαμπρίδης, 81]. Grebenitsi: ρουμάνικο χωριό με 400 οικογένειες
[Picot 1875, 36]. Grebeniti (Grebenits): στο νότιο Ζαγόρι, δύο
ώρες νότια από το Flamburari, 200 σπίτια, 1.000
Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Γρεβενίτι:
οικούμενον υπό 220 οικογενειών και έχον κεντρικήν εκκλησία, δύο σχολεία,
παντοπωλεία, χάνιον, άφθονα ύδατα και τέσσερις υδρομύλους [Σχινάς 1897, 88].
Γρεβενίτη: βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61].
Γρεβενίτι: περιοχή Ζαγορίου, 144 κουτσοβλαχικές οικογένειες
[Αραβαντινός 1905, 49]. Grebenitzi:
σχολείο αρρένων, 3.000 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147].
Γρεβενίτιον: επαρχίας Ιωαννίνων, 226 ελληνοβλαχικές
οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Grebenitsi: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Γρεβενίτιον: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 786 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Γρεβενίτιον: Γρεβενιτίου Ιωαννίνων, 714
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 28]. Γρεβενίτιον:
Γρεβενιτίου Δωδώνης, 343 κάτοικοι, υψόμετρο 980 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
211]. Γρεβενίτιον: Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 449]. Γρεβενίτι ή
Γκρεβενίτσι ή Γρεβενίτσλι: Βλαχοχώρι στην
Παλιοβλαχιά. Ο οικισμός αναφέρεται το 1564 [Κουκούδης, 154, 164].
Γρεβενίτι: δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων,
κάτοικοι 365 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 173].
69. Trstenik (Dresteniku) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ντρεστένικο [Χάρτης Κοντογόνη
1912]. Δρεστενίκου (του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου,
μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 45 χριστιανικές οικογένειες, 74 στέφανα,
εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 334].
Δριστένικον: βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Tărstenik (Drăstenik): στο νότιο Ζαγόρι, μία ώρα
ανατολικά από το Grebeniti, 800 ? Αρομούνοι
[Weigand 1895, 315]. Dreshteniku: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191].
Δρεστενίκον: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 420 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Δρεστενίκον: Δρεστενίκου Ιωαννίνων, 390
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 33]. Τρίστενον (τέως
Δρεστενίκον): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919). Ο
συνοικισμός και η κοινότης Δρεστενίκου μετωνομάσθησαν εις κοινότητα Τριστένου,
διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939,
463]. Τρίστενον: Τριστένου Δωδώνης, 146 κάτοικοι, υψόμετρο
940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 328]. Ντρεστενίκου ή
Αρμπινέσι: Μετονομάστηκε σε Τρίστενο, βλαχοχώρι στην
Παλιοβλαχιά [Κουκούδης, 154]. Τρίστενο: (έως το 1928
Δρεστενίκο), δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων,
κάτοικοι 161 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 750].
Δημήτρης
Λιθοξόου
Το Ανατολικό Ζαγόρι βρίσκεται βορειοανατολικά των
Ιωαννίνων μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον στο οποίο φωλιάζουν τα 16 μικρά
χωριά του. Το ανατολικό Ζαγόρι ανήκει στα πιο ενδιαφέροντα οικοσυστήματα της
Ελλάδας με δάση από πεύκα, έλατα και οξιές, άφθονα νερά και ποτάμια που κάνουν
την περιοχή ιδανικό τόπο διαβίωσης σπάνιων άγριων ζώων. Εδώ δεν θα δείτε την
ιδιαίτερη ηπειρώτικη αρχιτεκτονική που χαρακτηρίζει τα άλλα χωριά του Ζαγορίου,
παρ΄όλα αυτά λόγω της φυσικής του ομορφιάς. το Ανατολικό Ζαγόρι έχει
χαρακτηριστεί μαζί με το υπόλοιπο Ζαγόρι ως μνημείο πολιτιστικής παραδοσιακής
κληρονομιάς.
Το Ζαγόρι χωρίζεται σε τρία γεωγραφικά τμήματα:
το Δυτικό, το Ανατολικό και το Κεντρικό Ζαγόρι. Η είσοδος στο Ανατολικό Ζαγόρι
βρίσκεται στο χωριό Μπαλτούμα για να βρεθείτε στη συνέχεια στα χωριά Καρυές,
Καβαλάρι, Δόλιανη, Ανθρακίτης, Γρεβενίτι , Ελατοχώρι, Μακρίνο, Φλαμπουράρι,
Τρίστενο αλλά και την όμορφη Βωβούσα κ.ά.
Η ιστορία της περιοχής ξεκινά από την περίοδο της
τουρκοκρατίας όταν τα 14 χωριά του Ζαγορίου βορειοανατολικά των Ιωαννίνων
υποτάχθηκαν στο σουλτάνο Μουράτ, έχοντας ως αντάλλαγμα πολλά προνόμια. Στη
συνέχεια ακολούθησαν τα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου, και τον 17ο αιώνα ενώθηκαν
Ανατολικό και Δυτικό Ζαγόρι σε μία αυτόνομη ομοσπονδία 46 χωριών που ονομάστηκε
Βιλαέτι του Ζαγορίου.
Οι δοκιμασίες που πέρασαν τα Ζαγοροχώρια κατά τη
διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολύ δύσκολες. Τα χωριά του Ανατολικού
Ζαγορίου κάηκαν ολοσχερώς από τους Γερμανούς. Πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να
εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στα μεγάλα αστικά
κέντρα. Για το λόγο αυτό στα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου δεν θα δείτε παλιά
κτίσματα όπως στο δυτικό και το κεντρικό. Όλα τα κτίσματα είναι καινούργια που
όμως διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του τόπου.
Μοναδικά αριστουργήματα, ξακουστά σε όλη την
Ελλάδα και όχι μόνο, είναι τα πέτρινα γεφύρια του Ζαγορίου. Στα Ζαγοροχώρια θα
συναντήσετε πολλά και θα έχετε την ευκαιρία να τα θαυμάσετε και από κοντά. Ο
λόγος δημιουργίας τους είναι η επικοινωνία μεταξύ των χωριών η ευκολότερη
μετακίνηση των κατοίκων της περιοχής και η ανταλλαγή προϊόντων. Την κατασκευή
τους αναλάμβαναν οι ευεργέτες του τόπου και γι΄αυτό πολλά από αυτά έχουν και το
όνομά τους. Τα πέτρινα γεφύρια κατασκεύαζαν συντεχνίες μαστόρων, οι κιοπρούληδες
όπως τους έλεγαν. Τα γεφύρια ήταν μεγάλης αντοχής, μονότοξα, δίτοξα και τρίτοξα
λιθόστρωτα όπως και τα καλντερίμια και στέκουν ακόμα και σήμερα περήφανα πάνω
από τα ποτάμια της Ηπείρου θυμίζοντάς μας άλλες εποχές. Θρύλοι και παραδόσεις
ποιήματα, τραγούδια αλλά και μοιρολόγια για ανθρώπους που πνίγηκαν στα ποτάμια
της περιοχής σώζονται μέχρι σήμερα. Τα γεφύρια αυτά κατασκευάστηκαν μεταξύ 1700
έως 1870 και σήμερα ανήκουν στα διατηρητέα μνημεία.
Κατά την περιήγησή σας στα χωριά του ανατολικού
Ζαγορίου σταματήστε στις Βρύσες που θα δείτε μέσα στα χωριά, ή στον κεντρικό
δρόμο. Οι βρύσες είναι συνήθως θολωτές κατασκευές που έχουν πεζούλια για τους
περαστικούς, αυλάκια για την απομάκρυνση του νερού αλλά και ποτίστρες για τα
ζώα. Πρώτος σταθμός στην περιήγησή σας στο Ανατολικό Ζαγόρι θα είναι οι Καρυές
που οφείλουν το όνομά τους στις πολλές καρυδιές που υπάρχουν. Κοντά στις Καρυές
βρίσκεται το χωριό Καβαλάρι από το οποίο περνάει ο Ζαγορίτικος ποταμός. Κοντά
στους Μηλιωτάδες στη συμβολή των ποταμών Βάρδα και Ζαγορίτικου βρίσκεται και το
γεφύρι του Καμπέρ Αγά ένα χαμηλό μονότοξο γεφύρι με δύο καμάρες δεξιά και
αριστερά. Πήρε το όνομά του από τον Καμπέρ Αγά ο οποίος έδωσε και τα χρήματα για
την κατασκευή του. Είναι ιδιαίτερα γνωστό για την παράξενη μορφή του. Κοντά
στους Μηλιωτάδες βρίσκεται και το γεφύρι της Τσίπιανης ένα πέτρινο μονότοξο
γεφύρι που χτίστηκε το 1875 και χρηματοδοτήθηκε από την κοινότητα του
Γρεβενιτίου.
Το Δεμάτι, η Πέτρα, η Ιτέα, η Δόλιανη , ο
Καστανώνας ,το Μακρίνο , το Γρεβενίτι, το Φλαμπουράρι, το Ελατοχώρι, το
Τρίστενο, είναι τα χωριά που θα συναντήσετε κατά την περιήγησή σας στην υπέροχη
φύση των χωριών του ανατολικού Ζαγορίου, και στα οποία αξίζει να κάνετε μία
στάση να πιείτε τον καφέ σας ή να απολαύσετε ένα γεύμα με παραδοσιακά προϊόντα
στις φιλόξενες ταβέρνες τους.
Το Γρεβενίτι είναι το κεφαλοχώρι του Ανατολικού
Ζαγορίου χτισμένο σε υψόμετρο 980μ. με μοναδική θέα προς τα χωριά του κεντρικού
Ζαγορίου. Στη συνέχεια η Βωβούσα είναι το πιο απομακρυσμένο αλλά και το πιο
όμορφο χωριό του ανατολικού Ζαγορίου. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πολιτιστική
παράδοση της Ηπείρου και βρίσκεται δίπλα στον Εθνικό Δρυμό της Βάλια Κάλντα. Η
γειτνίασή της αυτή της δίνει μία παραμυθένια ομορφιά και την έχει κάνει
αγαπημένο προορισμό. Από εδώ περνάει ο ποταμός Αώος, χωρίζοντάς τη στη μέση, ενώ
την ενώνει το γνωστό γεφύρι της.
Το πανέμορφο γεφύρι της Βωβούσας είναι δωρεά του
άρχοντα Αλέξη Μίσσιου από τη Βίτσα το 1748. Η Βωβούσα πήρε το όνομά της από τη
βοή των νερών του ποταμού. Οι κάτοικοί της διατηρούν την ενδυμασία, τους χορούς,
τα ήθη και τα έθιμα των Βλάχων. Από εδώ μπορείτε να κάνετε κανό-καγιάκ και
ράφτινγκ και ακολουθώντας τη ροή του ποταμού Αώου να φτάσετε μέχρι την
Κόνιτσα.
Το Ανατολικό Ζαγόρι μπορεί να μην έχει την ομορφιά των παραδοσιακών
πέτρινων οικισμών του κεντρικού και του δυτικού, έχει όμως μια ονειρεμένη φύση
που μαγεύει τους επισκέπτες. Ο ήχος του νερού των ποταμών που ρέει αδιάκοπα, τα
αρώματα και τα χρώματα της φύσης κάνουν την περιοχή έναν μικρό επίγειο
παράδεισο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου