Απαισιοδοξίας και απογοήτευσης γωνία.

             

Η κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία της χρονιάς (προϋπολογισμός) προκάλεσε, αν μη τι άλλο, ευρύτερες συναινέσεις στην ελληνική κοινωνία. Αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί σε εμφυλιοπολεμική τροχιά πριν λίγους μήνες, έτοιμοι να σκοτωθούμε σε διχασμένες παρέες, συναντηθήκαμε επιτέλους απαισιοδοξίας και απογοήτευσης γωνία. Με την εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα  εξουσίας το «έτσι δεν πάμε πουθενά» είναι κοινός τόπος. Εκείνο που ίσως δεν αντιλαμβάνεται το πολιτικό προσωπικό είναι ότι το πιο εκρηκτικό μείγμα για την πορεία μας είναι το παραλυτικό αίσθημα παραίτησης και απελπισίας στην ελληνική κοινωνία. Νομίζω ότι δεν χρειάζονται οι δημοσκοπήσεις για να το δει κανείς.

Για τον εθισμένο στον μαξιμαλισμό και τις ρήξεις αριστερό, ο προχθεσινός ημιθανής ηρωισμός του Αλέξη Τσιπρα (πάλι συγκρούσεις με το Βερολίνο ονειρεύεται) συναισθήματα ενοχής και λύπης προκαλεί. Οσο κοντή μνήμη κι αν διαθέτει τον θυμάται ένα μόλις χρόνο πριν, από το ίδιο βήμα, στην ίδια συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2015 όταν θα καταργούσε τα Μνημόνια, θα κούρευε το χρέος, θα υπολόγιζε το κατοχικό δάνειο της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, θα έδιωχνε την τρόικα, βέβαια θα χορηγούσε 13η σύνταξη και δεν θα συναινούσε ποτέ μα ποτέ με τους γερμανοτσολιάδες...

Για τον κουρασμένο κεντροδεξιό ευρωπαϊστή στην ίδια συζήτηση, στο ίδιο βήμα, η ηγεσία του εξέπεμπε (επιτέλους) ρεαλισμό, αγωνία για ευρύτερες συναινέσεις και ρητή δέσμευση ότι θα έκλεινε τη δαιμονισμένη αξιολόγηση. Λίγους μήνες αργότερα μάλιστα ψηφίζοντας την επώδυνη συμφωνία της σημερινής συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν έτοιμοι να «συμφωνήσουν και με το διάβολο», έτσι είχε δηλώσει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, για να σωθεί η χώρα...

Και μόλις προχθές είχαμε μια αντιστροφή ρόλων με κοινό σημείο τον εθισμό στον λαϊκισμό χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι το τελευταίο στάδιο του εθισμού είναι ο διασυρμός. Θα είχε αξία σήμερα μια έρευνα κοινής γνώμης με τα κυρίαρχα ερωτήματα των δύο πλευρών. Ο Πρωθυπουργός με 153 βουλευτές και δομικό πρόβλημα τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ διαβεβαιώνει ότι αισθάνεται ισχυρός και θα εξαντλήσει την τετραετία του. Μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ότι η διακυβέρνησή του έχει γυάλινα πόδια και η υπόσχεση ότι θα κυβερνήσει με αυτούς τους όρους αποτελεί τρομακτική απειλή.

Οσο για την αξιωματική αντιπολίτευση; Οδεύοντας από φιάσκο σε φιάσκο με μεγάλο ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστη αντοχή, εδραιώνει ισχυρή πλειοψηφική πεποίθηση ότι δεν έχει θεραπεία η σήψη της και δεν μπορεί να κυβερνήσει έτσι.

Δεν τολμούν ωστόσο να συνειδητοποιήσουν και οι δύο ότι στην ελληνική κοινωνία συντελούνται διεργασίες ωριμότητας. Εχουμε συμφωνήσει, μέσα από δραματικές, επώδυνες εμπειρίες, στις μεγάλες εθνικές προτεραιότητες. Η ευρωπαϊκή μας πορεία είναι αδιαπραγμάτευτη για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και ο εκλεκτισμός των δραχμολάγνων από το κοινοβούλιο ήταν απλώς το κερασάκι της απόφασής του. Το προσφυγικό είναι πανευρωπαϊκό πρόβλημα και απαιτεί συνεργασίες. Οσο κι αν μας καθυστέρησαν οι εθνικιστικές περί συνόρων ιδεοληψίες του κ. Καμμένου, στο τέλος και την ενίσχυση της FRONTEX αποδεχτήκαμε και τους κομάντος ταχείας επέμβασης που μας ζητούσαν, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Οι μεγάλες αλλαγές για το Ασφαλιστικό επείγουν. Οχι επειδή το απαιτούν οι άθλιοι δανειστές αλλά γιατί το χρωστάμε στις επόμενες γενιές, που λείπουν από το τραπέζι των μίζερων συζητήσεών τους. Η ελληνική κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει ότι το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας καταρρέει γιατί την ώρα που έγιναν οι μεγάλες αλλαγές σε όλη την Ευρώπη (και με τη συμφωνία των συνδικάτων σε πολλές από αυτές) εμείς δίναμε μάχες ανορθολογισμού κατά του κ. Γιαννίτση. Ακόμη και σε θέματα ταμπού, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, είναι πολύ πιο μπροστά από τον παραλυτικό φόβο της Αριστεράς για τους συγκυβερνήτες της και της Δεξιάς για τη δεξιά της. 

Ισως ασύντακτα, ασυναίσθητα και σε αγεωγράφητες πολιτικές περιοχές, οι Έλληνες πολίτες βρίσκουν τόπους συναίνεσης. Εκεί μάλιστα που θα βρούμε συντριπτικές συμπτώσεις είναι ότι το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι κομματικής ανεπάρκειας και πολιτικής σταθερότητας. Η φαρσοκωμωδία της σύγκλησης συμβουλίου αρχηγών ήταν μία ακόμη απόδειξη. Σιγά-σιγά μετατρέπεται σε κοινή πεποίθηση ότι συναίνεση με τους σημερινούς πρωταγωνιστές είναι πρόσχημα και απλησίαστη ουτοπία. Τι μένει; Δυνάμεις οριζοντίως του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας να προσπεράσουν ατολμίες και πολιτικά κόστη εκφράζοντας τις πραγματικές πλειοψηφίες.

Άρης Τόλιος  

www.protagon.com