Όταν ο Νίκος Ξυδάκης πάει στην πρεμιέρα του Λαζόπουλου τον οποίο κάποτε ξέχεζε σα δημαγωγό... Όλοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πήγαν λοιπόν, στην πρώτη του Λαζόπουλου, στο θέατρο Γκλόρια.

Τότε που οι εποχές ήταν ακόμα αγνές σα νεογέννητα αρνάκια

Όλοι πήγαν λοιπόν στην πρεμιέρα του Λαζόπουλου στο θέατρο Γκλόρια. Όλη η κυβέρνηση δηλαδή:

Τρελά παρεάκια λέμε:

Ανάμεσα σε όλους αυτούς ήταν και ο δημοσιογράφος, πρώην Υπουργός Πολιτισμού και νυν αναπληρωτής Yπουργός Εξωτερικών, Νίκος Ξυδάκης:

Γιατί έχει σημασία αυτό; Γιατί όπως θυμήθηκαν κάποιες κακιασμένες ψυχές, κάποτε, το μακρινό 2007, ο Ξυδάκης έσκιζε στο site του το Λαζόπουλο, μιας και τότε ο Λαζόπουλος δεν ήταν κολλητός και δε χρειαζόταν να κάνει socializing με τηλεπερσόνες. Και έλεγε κάτι τέτοια:

Μες στον γενικευμένο ευτελισμό του τηλεοπτικού προγράμματος, μετά τη χρονιά των φρικιών του Ζετέμ, ο Λαζόπουλος βρήκε το φορμά: Δελφινάριο TV. Δηλαδή, χοντρές πλάκες, χλεύη του προφανούς, διάλογος με την χαχανίζουσα πλατεία, βιντεάκια YouTube, ανέκδοτα καφετέριας, λίγο τραγούδι και. That's all folks!

Kαι άλλα

Αυτός είναι υπεράνω, μακράν, εκτός του λοιδωρούμενου κόσμου. Αντιθέτως, συχνά ξεπέφτει στον διδακτισμό και το ευπώλητο μελόδραμα.

Στο Αλ Τσαντίρι ο Λαζόπουλος είναι δημαγωγός: μυρίζεται τη βουβή δυσαρέσκεια του πλήθους κατά της πολιτικής εξουσίας, την αγανάκτηση και τον φθόνο του πλήθους έναντι του πλούτου, και του δίνει μια κάποια διέξοδο. Χλευάζει και κράζει, μοιράζει στιγμιαία ανακούφιση. Τι ωραία ήταν τότε που δε χρειαζόταν να γλύφεις δημαγωγούς

Μπορεί να λάμπει και να σπάει τα μηχανάκια της AGB, σαν τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, απλά και μόνο βρίζοντας· χλευάζοντας στερεοτυπικά, προβλέψιμα, επιδιώκοντας τα χάχανα και τις μελούρες. Βρίζοντας τους πάντες ― ε, σχεδόν. Μη βρίζοντας ποτέ το φίλαυτο κοινό και τον φίλαυτο Λάκη. Βρίζοντας τους άλλους.

Πως αλλάζουν οι καιροί.

(Διαβάστε όλο το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη εδώ)

Βρίζοντας τους άλλους

Και ξαφνικά η Ελλάδα, η τηλεοπτική Ελλάδα, βρέθηκε βουλιαγμένη στον καναπέ να παρακολουθεί Αλ Τσαντίρι Νews και να δίνει 60άρια και 65άρια τηλεθέασης στον Λάκη Λαζόπουλο.

Ξαφνικά; Οχι και τόσο. Το Αλ Τσαντίρι έψαχνε τη γλώσσα του και το κοινό του πολύ καιρό, χωρίς επιτυχία. Μετά τους θριάμβους των Μικρών Μήτσων, ο Λαζόπουλος στέρεψε από σενάριο, χαρακτήρες και τυπολογία. Η κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων είχε κλείσει τον κύκλο της· το stand-up του Αλ Τσαντίρι δεν είχε βρει ρυθμό. Εως φέτος. Μες στον γενικευμένο ευτελισμό του τηλεοπτικού προγράμματος, μετά τη χρονιά των φρικιών του Ζετέμ, ο Λαζόπουλος βρήκε το φορμά: Δελφινάριο TV. Δηλαδή, χοντρές πλάκες, χλεύη του προφανούς, διάλογος με την χαχανίζουσα πλατεία, βιντεάκια YouTube, ανέκδοτα καφετέριας, λίγο τραγούδι και. That's all folks!

Στο Αλ Τσαντίρι ο Λαζόπουλος δεν είναι πια κωμωδός· δεν χτίζει χαρακτήρες, δεν πλέκει μύθο. Δεν είναι καν σατιριστής· διότι η σάτιρά του δεν στρέφεται εναντίον κάθε ισχυρού, έχει εκλεκτικιστικά στεγανά, και κυρίως διότι ποτέ δεν βλέπει τον εαυτό του ως μέρος του σατιριζόμενου μπερντέ. Αυτός είναι υπεράνω, μακράν, εκτός του λοιδωρούμενου κόσμου. Αντιθέτως, συχνά ξεπέφτει στον διδακτισμό και το ευπώλητο μελόδραμα.

Στο Αλ Τσαντίρι ο Λαζόπουλος είναι δημαγωγός: μυρίζεται τη βουβή δυσαρέσκεια του πλήθους κατά της πολιτικής εξουσίας, την αγανάκτηση και τον φθόνο του πλήθους έναντι του πλούτου, και του δίνει μια κάποια διέξοδο. Χλευάζει και κράζει, μοιράζει στιγμιαία ανακούφιση. Ωστόσο, με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο μένος, αδιακρίτως, περιλαβαίνει κι όσους του μπαίνουν, τον Καρβέλα του Ζετέμ λόγου χάριν, μετατρέποντας την τηλεπίστα σε χώρο βεντέτας. Ή ξεκατινιάζει την επιτομή του kitsch Εφη Θώδη, με αισθητικούς όρους· δηλαδή, ξεκατινιάζει το ξεκατινιασμένο, το τελειωμένο, το κακόμοιρο. Οποία τόλμη και πρωτοτυπία.

Σε ένα μηντιακό τοπίο όπου βασιλεύει το αναμάσημα, η αμάθεια, η δουλικότητα, η λάιτ gayίλα και η απόκρυψη, φυσικά ο Λαζόπουλος, ο ευφυής και προικισμένος, ο λαϊκός, μπορεί να λάμπει πάνω απ' όλα. Ακόμη και με τα βάναυσα καλαμπούρια του, ακόμη και χωρίς καμιά πρωτοτυπία ή δημιουργικότητα πια. Μπορεί να λάμπει και να σπάει τα μηχανάκια της AGB, σαν τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, απλά και μόνο βρίζοντας· χλευάζοντας στερεοτυπικά, προβλέψιμα, επιδιώκοντας τα χάχανα και τις μελούρες. Βρίζοντας τους πάντες ― ε, σχεδόν. Μη βρίζοντας ποτέ το φίλαυτο κοινό και τον φίλαυτο Λάκη. Βρίζοντας τους άλλους.

www.luben.tv