Η χιονισμένη προεκλογική περίοδος του 1964 όπως τη σχολίασε ο Μποστ

Ο Γενάρης του 1964 ήταν κρύος και στις 16-18 του μήνα χιόνισε ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, όπου, σύμφωνα με μαρτυρίες, το χιόνι έφτασε τους 30 πόντους. (Χιόνισε και στο Φάληρο, όπως και δυο χρόνια μετά, το 1966, που είχαμε έναν ακόμα μεγάλο χιονιά -και μετά χρειάστηκε να περιμένουμε τον. Μάρτη του 1987 για να δούμε χιόνια στο Φάληρο). Ο χιονιάς βρήκε τη χώρα σε προεκλογική περίοδο: μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1963, που του είχαν δώσει νίκη αλλά όχι αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή, ο Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, παραιτήθηκε με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σε νέες εκλογές που είχαν οριστεί για τις 16 Φεβρουαρίου.

Η ηττημένη ΕΡΕ βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης με τον Κ. Καραμανλή να έχει αποχωρήσει για το Παρίσι (είδαμε πριν από λίγο καιρό το σχετικό σκίτσο του Μποστ) και τον Παν. Κανελλόπουλο να έχει αναλάβει το άχαρο έργο να οδηγήσει το κόμμα σε μια προδιαγραμμένη ήττα, παρά τη συνεργασία με το μικρό κόμμα των Προοδευτικών του Σπ. Μαρκεζίνη. Η προεκλογική εκστρατεία της ΕΡΕ, που είχε στηριχτεί σε κινδυνολογία για τη σταθερότητα της δραχμής δεν έπειθε και όλοι πρόβλεπαν τη νίκη του Παπανδρέου, όπως και τελικά έγινε.

Tο σκίτσο δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 19 Ιανουαρίου 1964. (Το ξέρω πως είναι κάπως αχνό, δεν μπορώ όμως να το φτιάξω καλύτερο).  Μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο, ο Μποστ παρουσιάζει τη μαμα-Ελλάς να τραγουδά στον Π. Κανελλόπουλο, ηγέτη της ΕΡΕ μετά την αποχώρηση Καραμανλή και στον Σπ. Μαρκεζίνη, αρχηγό του Κόμματος Προοδευτικών, που είχαν αποφασίσει να συνεργαστούν στις εκλογές και να προλέγει την αναμενόμενη εκλογική τους συντριβή.

Είναι αφθονότατα τα λογοπαίγνια όπως και οι υπαινιγμοί. Ο Κανελλόπουλος αποκαλείται στρουθείος, που είναι πάντρεμα του «στρουθίου» με τον «θείο» -και τον έλεγαν «θείο»επειδή κατά κάποιο τρόπο ήταν θείος του Κ. Καραμανλή (ακριβέστερα, ήταν θείος της τότε συζύγου του, της Αμαλίας Μεγαπάνου).  Ο Μποστ τον παριστάνει σαν αηδόνι του Μοριά (ήταν γεννημένος στην Πάτρα και είχε φήμη για τη ρητορική του δεινότητα) που τρέφεται με «προοδευτικάς μελίσσας» επειδή το έμβλημα των Προοδευτικών του Μαρκεζίνη ήταν η μέλισσα. Το θηρίο της Σαντορίνης είναι βέβαια ο (εντυπωσιακά άσχημος) Σπύρος Μαρκεζίνης, ο οποίος καταγόταν από το νησί αυτό των Κυκλάδων.

Η ΕΡΕ ενόψει των εκλογών τόνιζε τη δική της χρηστή διοίκηση, και επειδή έτυχε εκείνες τις μέρες η Ιερά Σύνοδος να διατυπώσει επιφυλάξεις για το προγραμματισμένο ανέβασμα του βυζαντινού μυστηρίου «Χριστός Πάσχων» από το Εθνικό Θέατρο, ο Μποστ βρίσκει την αφορμή για το αξεπέραστο λογοπαίγνιο «Χρηστώς πάσχων». Η αναφορά στην «ισοτιμία» στον τελευταίο στίχο αναφέρεται στις κινδυνολογικές φήμες για κίνδυνο υποτίμησης της δραχμής.

Η αναφορά στο «Ζάλογγον των αηδών» (και άντε να πιστέψεις μετά ότι πρόκειται για την αηδόνα και όχι τους αηδείς!) δεν είναι τυχαία. Το 1954 ο Παν. Κανελλόπουλος είχε δηλώσει σχετικά με τις στρατιωτικές δαπάνες που απέρρεαν από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στο ΝΑΤΟ:«Δεν αντέχομεν αλλά δεν μειώνομεν τας δαπάνας. Εμείς έχομεν Ζάλογγα εις την ιστορίαν μας», φράση που έγινε παροιμιώδης. Ο Μποστ, όπως και άλλοι ευθυμογράφοι, γελοιογράφοι και επιθεωρησιογράφοι, δεν παρέλειπαν να του θυμίζουν το Ζάλογγο (παράδειγμα, το άφθαστο Ζαλόνγκ ανφάν ντε λα Πατρών, που το είχαμε δει παλιότερα) ακόμα και δέκα χρόνια μετά, όπως εδώ!

www.sarantakos.wordpress.com