ΤΟ ΚΛΑΦΟΥΝΙΣΜΑ

                            « Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη.            

      Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν… “τοις αρχόντοις”».

                   Δεν αξιολογήθηκε το Αθαμάνιο ως "Πράσινο Χωριό"...

      Ασταμάτητο κλάμα, παραστάσεις, υπομνήματα, διαμαρτυρίες ...

Θα βαρέσουν για τα καλά τα όργανα. Το σκοπό τους. Κατά το  λαϊκό «αλλού βαρούν τα κρούταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα».  Και ίσως για  μια ακόμη φορά θα ξαναγελάσουμε τους  Τζουμερκιώτες, θα τους  καταπραΰνουμε και θα τους  «καβουκιάσουμε». Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

«Εγώ διεμαρτυρήθην», είπε κάποτε, ένας πολιτικός, για κάποιο πρόβλημα. «Εσύ διεμαρτυρήθην;» (Τρομάρα του, ήταν και αγράμματος! )  Και κάπως έτσι θα πάει η κατάσταση. Θα υποβληθούν ή θα κατατεθούν υπομνήματα αρμοδίως-όπου δει-, ερωτήσεις στη Βουλή, έτσι για να λέμε. «Το της υστεραίας, κατόπιν εορτής ήκομεν», μας μάθαιναν εκεί στο σχολείο, για την προεξαγγελτική παράθεση. Και δεν την μάθαμε ποτέ, γιατί εκεί στα Τζουμέρκα, δεν είχαμε ούτε προτεραία ούτε υστεραία. Είχαμε παραμερισμό, κοροϊδία και -κυριολεκτικά και μεταφορικά- κλωτσιές.

Και για του λόγου το αληθές:

Φύλλο: 5/2/1927, σελίδα 1, εφημ.  ΣΚΡΙΠ

Ενίοτε και τα παρακάλια  μετατρέπονταν σε απειλές, γιατί τους Τζουμερκιώτες τους είχε ζώσει για τα καλά η πείνα.

(7/4/1936, σελίδα 4  εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Αλλά οι ιθύνοντες έπασχον από βαρηκοΐα.

(Φύλλο: 5/4/1936, σελίδα 5, εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Είναι μόνιμη αυτή η κατάσταση στα Τζουμέρκα. Όχι διαχρονικό φαινόμενο. Είναι πραγματικότητα.

Τι συνέβη, τι συνέβη…

Ξεκίνησε να γίνει ένα ενεργειακό χωριό στην Άρτα. Ο μπέης Υπουργός  την άλλαξε, την απόφαση. Βάλαμε κι άλλες περιοχές. Και στα μέρη του. (Είναι γνωστό πως όταν ενσωματώθηκε η Θεσσαλία και μέρος της Ηπείρου στην Ελλάδα (1881) με ρητή διάταξη, δεν λειτούργησε ο κανόνας του «επαναστατικού δικαίου». Οι γαιοκτήμονες παρέμειναν. Και διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα. Μπέηδες, πασάδες, κουμανταδόροι και  ιδιοκτήτες παρέμειναν ακέραιοι, πολλαπλασιάστηκαν -εγεννήθησαν και ανετράφησαν πλείστοι-, σαν οι κορομηλιές στους Μελισσουργούς και τα βατσούνια στο κακολάγκαδο.)

Έτσι ήθελε, έτσι έκαμε. Και οι υπόλοιποι κεκοιμηκότες -«με τις μπότες»-, όταν η απόφαση πέρασε εν μια νυκτί στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ξύπνησαν έμπλεοι υπερηφάνειας –είχαν επιτελέσει, νόμιζαν  το έργο τους- έφυγαν και ξανακοιμήθηκαν τον ύπνο του δικαίου.

Μέχρι σήμερα. Καθ’  ό,τι  τώρα  αφυπνίσθησαν και κλαφουνίζουν συνεχώς…

Καλό το κλαφούνισμα , αλλά πρέπει να υπάρχει και λαγός. Κι ο λαγός εφαγώθη.  Ούτε κοκαλάκι δεν έμεινε  για τα Τζουμέρκα.

Α, ρε Κώστα Μπατσή, πόσες φωτογραφίες μεθαύριο θα βγάλεις εκεί στην Πανηπειρωτική. Θλιμμένοι, θρηνούντες, κλαμένοι, προβληματισμένοι… Κάπως έτσι θα παρελάσουν όλοι… Πάρε όλες τις πόζες. Γράφει η ιστορία…    

( 25/4/2013 η Πανηπειρωτική διοργανώνει συνάντηση –συνέντευξη με θέμα: «ΑΘΑΜΑΝΙΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΧΩΡΙΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ»).

Να είμαστε όλοι εκεί, γιατί είναι αλήθεια πως θα κατακλυστεί η Πανηπειρωτική από «Μανιάτισσες μοιρολογίστρες».

Εγώ, με όλο το σεβασμό που τρέφω  στους αρμόδιους της Πανηπειρωτικής, ταπεινά προτείνω να αναρτήσουν τη φωτογραφία αυτής της πουτσαρίνας-λιόντισσας,  Τζουμερκιώτισσας  και να τους βάλουν να απολογηθούν ενώπιόν της.

Ποιους;

 Ξέρουν και παραξέρουν αυτοί…

                                             Μετά Τιμής

     Από τα ορεινά  και χωρίς κλαφούνισμα, γιατί είμαστε περήφανοι,  Τζουμέρκα

                        Χρίστος Α. Τούμπουρος

                     Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης