Ο μύθος περί κατάρρευσης γκρεμίζει την Ελλάδα

Η αναγκαιότητα των μνημονίων, ώστε να αποφευχθεί η δημοσιονομική καταστροφή, είναι ο κυρίαρχος ευρωπαϊκός μύθος που επενδύει τη σωτηρία του ευρώ και των τραπεζών εις βάρος των κρατών.

Ο ίδιος μύθος εξακολουθεί να επενδύει και να δικαιολογεί την καταστροφική διαχείριση όχι μόνο των δημοσιονομικών της Ελλάδας, αλλά και την παραχώρηση κάθε είδους κυριαρχίας επί της άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, δικαιωμάτων επί του δημόσιου πλούτου, νομικών δικαιωμάτων της χώρας κ.λπ.

Στο όνομα της δημοσιονομικής κατάρρευσης η Ελλάδα συνεχίζει να οδηγεί στη χρεοκοπία πολίτες, θεσμούς, κοινωνικό κράτος, δομές, δικαιώματα, ακόμη και την ίδια τη δημοκρατία, η οποία πλέον λειτουργεί σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης σε όλες σχεδόν τις λειτουργίες της. Οδηγεί στην πολιτική και ηθική χρεοκοπία και τις κυβερνήσεις της χώρας μας, οι οποίες έχουν ήδη προ πολλού μετατραπεί σε γκαουλάιτερ της Γερμανίας.

Κάθε μέτρο, κάθε κίνηση των τελευταίων τριών ελληνικών κυβερνήσεων οδηγεί στην πτώχευση του ελληνικού λαού, αλλά, παράλληλα, στη διαφύλαξη των συμφερόντων:

● Του ευρώ, της ευρωζώνης και όσων αποκομίζουν ανυπολόγιστα οφέλη, οικονομικά και πολιτικά, από την τεράστια μεταφορά πόρων από την ευρωπαϊκή περιφέρεια προς το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Γηραιάς Ηπείρου. Εν τέλει των συμφερόντων της Γερμανίας.

● Των μεγάλων τραπεζικών ομίλων, οι οποίοι, μέσω της υποτιθέμενης ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, απαλλάχθηκαν χωρίς κινδύνους από τις «επισφάλειές» τους φορτώνοντας τα βάρη μονομερώς στον ελληνικό λαό.

● Των σεσημασμένων διεθνών κερδοσκόπων, οι οποίοι με άνεση μπορούν να «επενδύουν», να εκβιάζουν και εν τέλει να αποκομίζουν χωρίς ρίσκο αμύθητα κέρδη στην πλάτη των φορολογουμένων στην Ελλάδα, στο σύνολο της ευρωπαϊκής περιφέρειας – του περίφημου Νότου – αλλά και στη Γερμανία και σε όσες ακόμη χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν μπει επισήμως στον κύκλο των χρεοκοπιών και των μνημονίων.

Οι συνέπειες είναι τραγικές, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί ούτε τη Γερμανία ούτε το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Όπως πολλές φορές έχουμε θυμίσει, ο Τζορτζ Σόρος είχε θέσει εναργώς και χωρίς περιθώριο παρερμηνείας το πραγματικό δίλημμα που θέτει η κρίση του ευρώ: «Ή τα κράτη θα σωθούν ή οι τράπεζες. Εγώ προτιμώ να σωθούν οι τράπεζες». Αυτή την απάντηση δίνει η Γερμανία μέχρι στιγμής και τα αποτελέσματα είναι διαλυτικά για τις κρατικές οντότητες, οι οποίες δεν αφομοιώνονται προς όφελος μιας αμοιβαία επωφελούς αναδιανεμητικής ένωσης, αλλά στο απολύτως καταστροφικό πλαίσιο μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.

Όλη αυτή η λεηλασία έχει περάσει χωρίς μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις ακριβώς επειδή ο μύθος της δημοσιονομικής κατάρρευσης δικαιολογεί κάθε αυθαιρεσία, κάθε αδικία, κάθε ξεδιάντροπη κακομεταχείριση, κάθε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κάθε απομείωση της ίδια της δημοκρατίας.

Τα αποτελέσματα βεβαίως διαψεύδουν και τον μύθο και τους προπαγανδιστές του.

● Το κόστος των τελών κυκλοφορίας, κίνησης και συντήρησης των αυτοκινήτων οδηγεί στη μαζική παράδοση των πινακίδων τους.

● Το τεράστιο κόστος της θέρμανσης οδηγεί τις οικογένειες που στενάζουν από την ανέχεια σε κάθε είδους άλλη «λύση», με τις συνέπειες και της περιβαλλοντικής μόλυνσης ήδη ορατές στον αττικό ουρανό.

● Η βαρύτατη φορολόγηση των συνεπών φορολογουμένων – και μόνο αυτών – υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι οδηγεί είτε στην αδυναμία πληρωμής είτε, ακόμη χειρότερα, στη στροφή προς τις «μαύρες» συναλλαγές.

Τα ανάλογα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Και όλα επιβεβαιώνουν ότι κάθε μέτρο κατάσχεσης των εισοδημάτων των Ελλήνων πολιτών και διάλυσης του κοινωνικού κράτους οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο από το επισήμως επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ποιος νοιάζεται όμως; Το ζητούμενο είναι η πληρωμή των χρεών πάση θυσία και ανεξαρτήτως κόστους. Αυτό ακριβώς θα γίνεται όσο κυριαρχεί ο μύθος της δημοσιονομικής κατάρρευσης, παράλληλα με τον μύθο της «σωτήριας» λειτουργίας των μνημονίων. Υπάρχει άλλη άποψη απέναντι στην αποδεδειγμένα εγκληματική ηλιθιότητα; Πολλές, αλλά ας δούμε αυτή του Πολ Κρούγκμαν, όπως δημοσιεύθηκε στους New York Times και αναδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό Βήμα:

«Οι τακτικοί αναγνώστες γνωρίζουν ότι εγώ και άλλοι οικονομολόγοι έλεγαν από την αρχή ότι αυτές οι καταστροφολογικές προειδοποιήσεις για τα δημοσιονομικά μας ήταν λανθασμένες, ότι τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό δεν θα προκαλέσουν έκρηξη επιτοκίων όσο η οικονομία δεν ανακάμπτει – και ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την οικονομία είναι ότι θα επιχειρούσαμε να μειώσουμε το έλλειμμα πολύ γρήγορα. Και αυτή η άποψη έχει επιβεβαιωθεί με τον πιο πειστικό τρόπο από τα γεγονότα.

Το βασικό πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι οι προφήτες της δημοσιονομικής καταστροφής, όσο αξιοσέβαστοι και αν φαίνονται, είναι αυτή τη στιγμή μέλη μιας αίρεσης που πιστεύει στο τέλος του κόσμου. Πιστεύουν, συναισθηματικά και επαγγελματικά, ότι η δημοσιονομική κρίση καραδοκεί στη γωνία, και θα το πιστεύουν αυτό όσες γωνίες και αν στρίψουμε χωρίς να συναντήσουμε αυτήν την κρίση.

Έτσι δεν μπορούμε, και δεν θα πείσουμε, αυτούς τους ανθρώπους να αλλάξουν γνώμη βάσει των στοιχείων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να δίνουμε σημασία σε αυτά που λένε. Θα είναι δύσκολο, επειδή πολλά μέλη της αίρεσης του ελλείμματος φαίνονται πολύ αξιοσέβαστα. Αλλά έκαναν τεράστια, παράλογα λάθη επί χρόνια, και ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να τους δίνουμε σημασία».

Το ζήτημα βεβαίως στην Ελλάδα δεν είναι τι λέει ο Κρούγκμαν, αλλά τι λένε οι πολιτικές δυνάμεις. Όσο αυτές δεν αποφασίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τον μύθο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και να δούμε πώς θα ανακάμψει η οικονομία, τόσο θα βυθιζόμαστε.

Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι, ακριβώς στην έναρξη της χειρότερης χρονιάς για την Ελλάδα, του 2013, ο Σόιμπλε δηλώνει ανερυθρίαστα: «Η κυβέρνηση της Αθήνας ξέρει πως δεν μπορεί να διατυπώνει υπερβολικά οικονομικά αιτήματα προς τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ. Κατά συνέπεια, καταπιάνεται τώρα με τις μεταρρυθμίσεις».

Όμως, χάρη στην ελληνική – και όχι μόνο – τραγωδία, τα χειρότερα για το ευρώ, κατά την κρίση του ιδίου, έχουν περάσει. Το ότι η σταθεροποίηση του ευρώ συναρτάται με τη συνολική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και των άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, προφανώς, στη χώρα μας δεν προβληματίζει κανέναν ούτε από τους κήνσορες (ηθικολόγους) του συστήματος εξουσίας ούτε από τους μιντιακούς θεράποντες (υπηρέτες) του ιδίου συστήματος.

Όπως λέει και η λαϊκή θυμοσοφία, «Κατά τα σκατά, και το φτυάρι»...

www.topontiki.gr