Αυταπάτες και ενσωμάτωση.

Σύμφωνα με τη γενική πεποίθηση είναι κακό να ζούμε τρέφοντας αυταπάτες. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι με τη σειρά τους οι αυταπάτες τρέφουν αυτούς που τις έχουν, τους ενδυναμώνουν και, πολύ συχνά, οδηγούν στην καταστροφή τους ίδιους και όσους τους ακολουθούν, άκριτα. Πολλοί π.χ. έχουν πιστέψει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς θέμα χρόνου, σε λίγο θα αναλάβουν υπουργικά καθήκοντα. Άλλοι θεωρούν αυτονόητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως προορισμό (εκ του Μαρξ;) να ανατρέψει το (καπιταλιστικό) καθεστώς. Εδώ και τώρα στην Ελλάδα, κατόπιν, με βάση την (ταλαιπωρημένη) αρχή του «αδύναμου κρίκου», στην Ευρώπη και μετά θα έρθει το τέλος όχι του Κόσμου αλλά του καπιταλισμού.

Οι αυταπάτες είναι επικίνδυνες. Μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε όσα βλέπουμε με τα μάτια μας. Για παράδειγμα όλο γίνεται λόγος για μια τεράστια κοινωνική έκρηξη. Πολλοί την περιμένουν με την ίδια βεβαιότητα εκείνων που αυτοκτονούσαν, πανικόβλητοι, ενόψει του τέλους του Κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου. Αντί για έκρηξη, όμως, έχουμε μια μακρόσυρτη τετραετή διαδικασία με ελάχιστες, μέτριας έντασης, εξάρσεις λαϊκών αντιδράσεων-όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη τη Νότια Ευρώπη... Και οι οποίες όταν συνέβησαν (π.χ. Αγανακτισμένοι) συνάντησαν ή την εχθρότητα (από μέρος της Αριστεράς) ή την έλλειψη συνεννόησης, πχ η «άνω» και η «κάτω» πλατεία Συντάγματος ζούσαν σε διαφορετικούς κόσμους, χωρίς επαφή. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, την τελευταία στιγμή, μυρίστηκε ότι «κάτι τρέχει» στην Πλατεία και επιχείρησε να προσεγγίσει, με σχετική επιτυχία, ασταθή, όπως φάνηκε στις εκλογές του Ιουνίου. Σε καμία στιγμή η πάσης φύσεως Αριστερά δεν διεκδίκησε ούτε κατάφερε να βάλει τη σφραγίδα της, πολύ περισσότερο να ηγεμονεύσει. Αυτή η εικόνα είναι σταθερή, δεν έχει αλλάξει και δεν παραπέμπει επ' ουδενί σε επαναστάσεις και απότομες, ριζικές, εκ βάθρων μεταβολές. Ας θυμηθούμε, παρενθετικά, ότι ούτε ο Λένιν ούτε οι Μπολσεβίκοι ετοίμασαν τις συνθήκες για την Επανάσταση του Οκτώβρη. Ήταν, όμως, έτοιμοι να δράσουν όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν αλλά και πάλι μόνο ο Λένιν πίστευε σταθερά ότι είχε φθάσει η ώρα, όλοι οι άλλοι.

Βεβαίως τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα «τελευταία» μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε κάποιο ξέσπασμα, βίαιο. Αλλά όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά εξέγερσης/αγανάκτησης και Επανάστασης δεν είναι απλώς ανόητος, είναι επικίνδυνος. Πότε μια εξέγερση είναι προοίμιο επανάστασης, τι όροι και προϋποθέσεις απαιτούνται, οι μπασμένοι στα επαναστατικά ασφαλώς γνωρίζουν και θα (μας) εξηγήσουν. Τέλος είναι άλλο ζήτημα τι θα κάνει ο κόσμος αν διαπιστώσει ότι μια αριστερή κυβέρνηση προσπαθεί να απαλλάξει τη χώρα από το βραχνά των Μνημονίων και συναντά λυσσαλέα αντίδραση των Εταίρων, λέγε με Βρυξέλλες/Βερολίνο. Αντίδραση που ήδη εκδηλώθηκε βίαια απέναντι στον Μπερλουσκόνι, δεξιό κατά τα άλλα-δηλαδή η αντίδραση του Βερολίνου/Βρυξελλών δεν είναι ιδεολογική. Θα δούμε πόσο εναντιώνεται ο Ιταλικός λαός στην λιτότητα αλά Μόντι (εκλεκτό του κεντροαριστερού (!) Μπερσάνι) και στην κυριαρχία του Βερολίνου την οποία καταγγέλλει ο Μπερλουσκόνι. Οι Ιταλικές εκλογές θα δώσουν μια γεύση για το τι μπορεί να περιμένουμε από την «αλληλεγγύη των λαών» στην οποία τόσο «ποντάρουν» ορισμένοι.

Σ' αυτές τις συνθήκες όσοι ειλικρινά πιστεύουν σε μια πορεία προς τον σοσιαλισμό κινδυνεύουν να φανούν μάλλον βιαστικοί και όσοι ήδη «ράβουν κυβερνητικά κοστούμια» κινδυνεύουν να φανούν άφρονες. Όσοι αγωνιούν αν θα ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα απαιτούν, στην πραγματικότητα, να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ άλλο στόχο από αυτόν που διακηρύσσει, δηλαδή την απαλλαγή από τα Μνημόνια, ένα φρένο στη συνεχή εξαθλίωση, προϋποθέσεις δίκαιης κοινωνικής ανάπτυξης κλπ. Δεν καταλαβαίνουν ότι εδώ και δεκαετίες τον τόπο κυβερνά μια περιορισμένη αριθμητικά «ελίτ» που παραβλέπει την κομματική τοποθέτηση των μελών της αρκεί να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της. Παραβλέπει, μάλλον αδιαφορεί πλήρως και για τα εθνικά συμφέροντα αρκεί να εξυπηρετούνται τα εκάστοτε ξένα κέντρα ισχύος που της επιτρέπουν να κυβερνά. Για να στηρίξει τα Μνημόνια αυτή η «ελίτ» εξάντλησε τα ακραία όριά της, περιλαμβάνοντας και την, κατ' ευφημισμό, «αριστερά»-ενώ προς τα δεξιά, μετά το ΛΑΟΣ, δεν βρίσκει άλλες διεξόδους διεύρυνσης.

Η κατάργηση των Μνημονίων και η ανατροπή αυτής της «ελίτ» ταυτίζονται.
Ακραία οφείλει να είναι, για να έχει στοιχειώδεις ελπίδες επιτυχίας, και η πολιτική συμμαχιών της αριστεράς, συγκεντρώνοντας την προσοχή της στο στόχο αυτό και μόνο σ' αυτόν. Το αύριο θα το δούμε όταν ξεμπερδέψουμε με το σήμερα, μια μακρά πορεία. Οι σύμμαχοι δεν είναι αιώνιοι, είναι το νόημα και η ουσία της πάλης των τάξεων. Η «ελίτ» αυτό το έχει αντιληφθεί πλήρως και ήδη βλέπει μακριά προετοιμάζοντας την «επόμενη μέρα», είτε με δημοσιεύματα περί επιθυμίας της «κατ' ευφημισμό» αριστεράς να προσεγγίσει, για κυβερνητική συνεργασία, τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη διάλυση των ΑΝΕΛ και αλλαγή του εκλογικού νόμου. Με μοναδικό, καθαρό και απολύτως ρεαλιστικό στόχο την ενσωμάτωση όλης της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το μεγάλο μειονέκτημα ότι είναι άπειρος περί την εξουσία. Αλλά όποιος έχει τα γένια δεν πρέπει να έχει και τα χτένια;











Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι αυτονόητο ότι ο τακτικός αρθρογράφος μας Απ. Αποστολόπουλος εκφράζει τις προσωπικές του απόψεις που δεν κινούνται κατ' ανάγκη στο κλίμα των απόψεων της Iskra.

www.iskra.gr