Γράφει ο Αθανάσιος Δημ. Στράτης.
Μεταξύ των χωριών πάντα υπήρχαν διαφορές, μικρές ή μεγάλες, πότε για τις βοσκές, πότε για τα νερά, πότε για την καταγωγή κ.λ.π.
Οι αντιπαλότητες αυτές μεταφέρονταν ενίοτε και σε άλλα πεδία. Εκπαιδευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, εκκλησιαστικά και τόσα άλλα.
Πολλές φορές οι αντιπαλότητες αυτές εκδηλώνονταν σε συναντήσεις ή συγκεντρώσεις, όπου έβγαζαν τα απωθημένα τους.
Θα παρατεθεί ένα από τα παραδείγματα αυτά.
Στην εφημερίδα των Ιωαννίνων ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΏΝ, φ. 1950, 3 Αυγούστου 1933, στη σελίδα 2 (Ιδιοκτήτης – Διευθυντής Ευθύμιος Τζάλλας) καταχωρείται το παρακάτω κείμενο:
«ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ.
ΦΙΛΙΠΠΙΑΣ, Ιούλιος (Έκτακτος ανταπόκρισις).
Προχθές κατόπιν προσκλήσεως του ποδοσφαιρικού σωματείου Θεσπρωτικού ο «Άρης», μετέβη εκεί ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Φιλιππιάδος «Εθνικός» προς συνάντησιν. Τους ποδοσφαιριστάς συνόδευσαν και ολίγοι φίλαθλοι. Φθάσαντες εις το Θεσπρωτικόν ουδείς εκ των ιθυνόντων το σωματείον μάς υπεδέχθη εκτός δύο δημοδιδασκάλων εκ Ριζοβουνίου και του αρχηγού του «Άρεως» κ. Παπανικολάου. Έπειτα μετέβημεν όλοι ομού εις το γήπεδον το οποίον απέχει από το κέντρον του χωρίου περίπου μισή ώρα. Αλλ’ εκεί αντί οι ποδοσφαιρισταί να μας αποδεχτούν ως φιλοξενουμένους των ούτε κάν μας έδωσαν σημασίαν μάλιστα δε έβαλαν και μικρά παιδιά και μας εγιουχάϊζαν. Οι ποδοσφαιρισταί του «Άρεως» θέλοντες με κάθε τρόπον να μας νικήσουν, διότι καθ’ όλας τας προηγουμένας συναντήσεις ενικώντο εκάλεσαν δι’ ενίσχυσιν της ομάδος των εξ Ιωαννίνων δύο παίκτας του «Αβέρωφ» τους κ.κ. Γεωργιάδην τερματοφύλακα και Δερματάν σέντερ-φορ δια να παίξουν. Το τοιούτον βέβαια ημείς δεν ημπορούσαμε να το δεχθώμεν διότι εις την σύνθεσιν της ομάδος των την οποίαν πρό δύο ημερών τηλεγραφικώς μας ανεκοίνωσαν δεν περιείχοντο τα ονόματα των δύο ανωτέρω παικτών. Ένεκα τούτου εξηρεθίσθησαν οι «Αριανοί» οι οποίοι δεν ήθελον να παίξουν και μας εφοβέριζον ότι θα μας δείρουν. Τέλος τη μεσολαβήσει διαφόρων κατοίκων απεφασίσαμεν να παίξωμε χωρίς να λάβουν μέρος εις τον αγώνα παίκται που δεν είνε εγγεγραμμένοι εις τας αντιπάλους ομάδας. Αλλ’ οι «Αρειανοί» επειδή ήσαν βέβαιοι ότι θα ενικώντο τρύπησαν την μπάλλαν δια να ματαιώσουν την συνάντησιν και ούτω εφύγαμεν άπρακτοι. Επί τη ευκαιρία αυτή οφείλω να στιγματίσω την αντιαθλητικήν στάσιν των διδασκαλιστών κ.κ. Πάτση και Λογοθέτη διότι παρώτρυνον τα παιδιά να μας κτυπήσουν με πέτρες. Και να εξάρω την στάσιν του αρχηγού του «Άρεως» κ. Παπανικολάου διότι χάρις εις αυτόν απεσοβήθησαν πολλά επειδόσια. Όταν μπήκαμε στ’ αυτοκίνητα οι κ.κ. Θεσπρωτοί μας εράντιζον με …πέτρες.
Γεώργ. Δημητριάδης (ανταποκριτής)».
Το ζήτημα δεν σταμάτησε εδώ. Στο φύλλο 1968, της ίδιας εφημερίδας, στις 22 Αυγούστου 1933, δημοσιεύτηκε κείμενο της «άλλης πλευράς» που έχει ως εξής:
«Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ «ΑΡΕΩΣ» - «ΕΘΝΙΚΟΥ»
Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ
ΘΕΣΠΡΩΤΙΚΟΝ, Αύγουστος. (Έκτακτος ανταπόκρισις).
Σχετικώς με τα δημισιεθέντα εις το φύλλον της 3 τρέχοντος του «Ηπειρ. Αγώνος» δια την συνάντησιν του «Άρεως» Θεσπρωτικού και «Εθνικού» Φιλιππιάδς και επειδή δεν απεδόθη δια της δημοσιευθείσης ανταποκρίσεως η πραγματικότης, έρχομαι σήμερα δια της παρούσης να θέσω τα πράγματα εις την θέσιν χάριν της αξιοπρεπείας του Ηπειρωτικού αθλητισμού.
Πρώτα-πρώτα η συνάντησις αύτη που επρόκειτο να γίνη επεφασίσθη κατόπιν επιμόνου προσκλήσεως του «Εθνικού» κι όχι του «Άρεως», ο οποίος γνωρίζων καλά ποίοι αποτελούν τον πρώτον απέφευγε κάθε συνάντησιν. Ο ημέτερος Σύλλογος απέφευγε την συνάντησιν με τον «Εθνικόν διότι κατά την πρώτην συνάντησιν η οποία είχε γίνη εις Θεσπρωτικόν και η οποία είχε λήξη 1-0 υπέρ του «Εθνικού οι φιλοξενούμενοι καίτοι εις ξένον έδαφος εγιουχάϊσαν τους παίκτας του «Άρεως» κτυπήσαντες μάλιστα και τενεκέδες εντός του γηπέδου του τελευταίου.
Κατά την δευτέραν συνάντησιν την γενομένην εις Φιλιππιάδα κατά την οποίαν ο «Άρης» είχε επιβληθεί με 2-1, αυτοί οι ίδιοι οι τολμώντες δια να έλθουν εις φως και οι δήθεν κοπτώμενοι δια την αθλητικήν ιδέαν εξυλοκόπησαν αγρίως σχεδόν όλους τους ποδοσφαιριστάς του «Άρεως» μη φεισθέντες ουδέ του διαιτητού κ. Σκανδάλη επί τούτου προσκληθέντος εκ Πρεβέζης παρ’ αμφοτέρων των Συλλόγων, ούτε και των υπέρ εκατό (100) φιλάθλων εκ Θεσπρωτικού. Τέλος αυτό τούτο το κύπελο δεν εδόθη στην νικήτρια ομάδα τότε.
Μας κατηγορούν ότι δεν τους εδέχθημεν μετά γλυκισμάτων ούτε μετά βαϊων και κλάδων. Αυτό είναι σωστό, δεν μπορούσε να γίνη ένα τέτοιο πράγμα τη στιγμή που μετά βίας δεχόμαστε να συναντηθούμε μαζί τους και τη στιγμή που απυχεί ακόμη ο ξυλοδαρμός ο παλιός.
Το γήπεδο απέχει 1/2 ώρας ενώ στην πραγματικότητα είναι ζήτημα αν απέχει 10 λεπτά… Λέγουν εν συνεχεία ότι παρεκινήσαμε – προ παντός ο υποφαινόμενος και ο κ. Λογοθέτης – τα παιδιά προς γιουχαϊσμόν και πετροβολισμόν, πράγμα ψευδέστατον διότι ούτε παρεκινήσαμεν μα ούτε και συνέβη τέτοιο πράγμα. Και εξακολουθεί η ασυδοσία και η αδιαντροπιά. Λέγουν ότι κατεβάσαμε τους παίκτας Γεωργιάδην και Δερματάν του «Αβέρωφ» και ότι σπάσαμε ….τη μπάλα…. Εδώ βρίσκεται η μεγαλυτέρα ψευτιά.
Ημείς γνωρίζοντες ως εκ του παρελθόντος ότι ο «Εθνικός» ουδέποτε κατέρχεται χωρίς 4-6 ξένους παίκτας και δη του «Παναμβρακικού», «Πανεργατικού» ακόμη και του «Παναιτωλικού» Αγρινίου, φέραμε τους εν λόγω παίκτας τον μεν πρώτον ως διαιτητήν, τον δε δεύτερον εν περιπτώσει καθ’ ήν συνέβαινε το προαναφερθέν. Και δεν γελασθήκαμε….
Κάτω από το όνομα Νικάκης που ανεγράφετο στη σύνθεση ήτο κρυμένος γνωστός παίκτης του «Παναμβρακικού» Πελεμέζης, ενώ ημείς ούτε στη σύνθεση ούτε πουθενά ανεγράφαμε τους Γεωργιάδην και Δερματάν.
Είναι αναλήθεια του αισχύστου είδους και αδιαντροπιά άνθρωποι μεταχειριζόμενοι τέτοια μέσα νάχουν την τόλμην να βγαίνουν στο φως και να συκοφαντούν άλλους ισταμένους στο ύψος των. Το ίδιο είχε συμβή κι άλλοτε υπό διάφορα ψευδώνυμα, Τσίτσας κ.λ.π.
Εκρύπτοντο γνωστοί παίκται του «Παναμβρακικού» και άλλων ομάδων της Άρτης ως ο Ευάγ. Καπετανίδης, και άλλοι των οποίων τα ονόματα μου διαφεύγουν, σε τέτοιο σημείο που οι καθαροί ντόπιοι παικται να μην φθάνουν τον αριθ. 4.
Έπειτα ότι σπάσαμε τη μπάλα φοβούμενοι πανωλεθρίαν. Μόλις είδαμε ότι η μπάλλα «χάνει» εμείς προσφέραμε τη δική μας, μα δε δεχθήκαν προφασιζόμενοι ότι δεν είναι πολύ μεγάλη.
Ακόμη επιμένουμε στέλνομε ποδηλατιστή να φέρη τα αναγκαιούντα προς διόρθωσιν της δικιάς των μπαλλας κι αυτοί το ….στρίβουν ….αναισχύντως έχοντας κατόπιν την τόλμην να βγαίνουν εις φως με σκοπό τη συκοφάντηση του πραγματικά αθλητικού πνεύματος που διέπει τους ποδοσφαιριστάς μας.
Θεοχάρης Πάτσης».
Τα κείμενα, μας δίνουν ενδιαφέροντα στοιχεία όπως: Παίκτες και φίλαθλοι μετακινούνταν όλοι μαζί με τα ίδια αυτοκίνητα. Παίκτες από διαφορετικές ομάδες προσλαμβάνονταν για έναν μόνο αγώνα προς ενίσχυση, και το φύλλο αγώνος πλαστογραφούνταν. Κάθε ομάδα είχε μόνο μία μπάλλα, που όταν έσπαγε περίμεναν τον επιδιορθωτή να την κολλήσει. Ο τευταίος αγώνας της 3ης Αυγούστου ήταν ο τρίτος, κάτι σαν η ρεβάνς. Είχαν προηγηθεί άλλοι δύο με νίκες του «Άρη». Ο Θεοχάρης Πάτσης που υπογράφει την τελευταία ανταπόκριση είναι ο μεγάλος παιδαγωγός, εκδότης πολλών εγκυκλοπαιδειών και όχι μόνο.
Ακόμη τα κείμενα μας μεταφέρουν στο κλίμα των γειτονικών χωριών, όχι μόνο της εν λόγω περιοχής, αλλά και όλης της επαρχίας. Οι κάτοικοι, παρ’ ότι είχαν μόλις βγεί από πολέμους, ληστείες, πείνα και κάθε άλλο κακό συναπάντημα, επέμεναν στις αντιπαλότητες ακόμη και στα, ο θεός να τα κάνει, αθλητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου