Γράφει
ο Χρήστος Α.Τούμπουρος
Κι
ας περνούν τα χρόνια, ακόμη κι ας πέρασαν
-φυσιολογικό φαινόμενο- ο άνθρωπος πάντα
και πάντοτε θα γυρνά, θα στέκεται, θα
αναπολεί, θα μνημονεύει και θα επιθυμεί
τα παιδικά του χρόνια. Τα χρόνια, τα
ανεξίτηλα, που είναι βαθιά και πλατιά
εγκατεστημένα στο είναι μας, στην ύπαρξή
μας. Ήρθαν, πέρασαν, μα δεν τα ξεχάσαμε.
Δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε…
Δεν
ξεχνιούνται… Εκεί στο χωριό, εκεί όπου
αρχικά συντάξαμε τον γλωσσικό μας κώδικα
και κυριαρχήσαμε στο γλωσσικό μητρικό
μας όργανο, την Τζουμερκιώτικη λαλιά,
την ατόφια και αμόλυντη λαλιά, και που
με αυτήν συνειδητά ή ασυνείδητα
βιοπορευόμαστε. Δεν ξεχνιούνται και τα
πρόσωπα που μας δίδαξαν, μας καθοδήγησαν
και μας «άνοιξαν τα στραβά μας» για να
διαβούμε ύστερα τις λεωφόρους της
μάθησης και της σκέψης. Λέω γι’ αυτούς
που μας «έκαναν ανθρώπους» και δεν
«μείναμε κούτσουρα απελέκητα», ώστε
«να μας φάει το σκοτάδ’ και να μας
κοροϊδεύει ο κάθε σιακατρύπας».
Μιλάω
δηλαδή για τους δασκάλους και τις
δασκάλες μας που διέθεσαν περίσσευμα
ψυχής, δούλεψαν με χίλιες δυο αντιξοότητες
και τα κατάφεραν απόλυτα. Δύσκολες οι
συνθήκες, με ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή,
αλλά πλημμυρισμένοι με ατσαλωμένη
θέληση. Και πέτυχαν… Μεγαλούργησε
πνευματικά το Τζουμέρκο και αυτό το
οφείλει σ’ αυτούς τους σκαπανείς της
μάθησης.
Είναι
άλλο να τα αναπολείς κι άλλο να τα ζεις.
Μιλάω φυσικά για την σημαδιακή για μένα
Τετάρτη (28 Νοεμβρίου 2018) στο Επαγγελματικό
Επιμελητήριο Άρτας, όταν παρουσίαζα το
βιβλίο μου «Με την Ηπειρώτικη λαλιά»
και βρισκόταν ακριβώς από κάτω η δασκάλα
μου. Ειρήνη Φλούδα Κράββαρη. Απίστευτη
ΔΑΣΚΑΛΑ! Όλα με κεφαλαίο. Άνθρωπος,
Παιδαγωγός, Εργάτης, Κοινωνός και
Ορθοστάτης ….
Ήταν
σπουδαία δασκάλα. Και τι δε ν θυμάμαι.
Μετά από πενήντα οκτώ (58) χρόνια! Ήταν
ένας Δεκέμβρης βροχερός. Πολύ βροχή.
Κάθε μέρα «έχανε ο Θεός τον κόσμο!».
Σταμάταγε για λίγο και μετά «προς τη
δόξα τραβούσε…». Κόντευαν να φτάσουν
τα Χριστούγεννα. Και εκεί που λέγαμε
ότι «πού θα πάει θα σταματήσει και θα
κάνει καλό καιρό τα Χριστούγεννα»,
άλλαξε ρότα. Το έκλεισε από παντού το
απόγευμα και ήταν καθαρό πλέον πως το
βράδυ θα ρίξει χιόνι. Χαρούλες εμείς.
Αύριο γιοκ μάθημα. Διατυπώναμε μάλιστα
και επιθυμίες. «Μακάρι Παναγίτσα μου
να το παγώσει να μην κάνουμε μάθημα
μέχρι τα Χριστούγεννα!» Καθόμουν στο
παράθυρο και είχε φτάσει μεσάνυχτα.
Κοίταζα μήπως ασπρίσει η περιοχή. Ξαφνικά
άκουσα τη φωνή της μάνας μου, «Άντε
πήγαινε να γκλιορέψεις. Δεν ρίχνει χιόνι
απόψε».
Υπάκουσα,
τι να έκανα στις εντολές της μάνας μου.
Το πρωί με ξύπνησε ο παππούλης μου.
«Ξύπνα να δεις το χιόνι». Πραγματικά το
είχε στρώσει για τα καλά. Ου, χαρές και
πανηγύρια. Δεν θα πάμε Σχολείο και μακάρι
να το παγώσει να κάνουμε από τώρα
Χριστούγεννα. Αυτές ήταν οι πρώτες
σκέψεις μου. Τόλμησα να τις εκμυστηρευθώ
στον παππού. «Ετοιμάσου εσύ για καλό
και κακό και βλέπουμε», ήταν η απάντησή
του. Με βαριά καρδιά και καθαρά νωχελικές
κινήσεις ετοιμάστηκα. Περίμενα. Είχαν
περάσει δέκα λεπτά από την καθορισμένη
ώρα της αναχώρησης και άρχισα να
βεβαιώνομαι πως δεν θα πάω Σχολείο.
Ευχόμουν μάλιστα μέσα μου: Καλά
Χριστούγεννα. Ευχόμουν... Γιατί δεν
πρόλαβα να τελειώσω την ευχή και χτύπησε
η πόρτα. Ήταν η δασκάλα με συμμαθητές
και συμμαθήτριες. Περνούσε όλα τα σπίτια
και στην ουσία μας μάζεψε. Υπό την
καθοδήγησή της «μην γλιστρήσει κανένα
παιδί και τσακιστεί», μπροστά δηλαδή
αυτή και πίσω όλοι/ες μας φτάσαμε στο
Σχολείο. Και όχι μόνο «κάναμε μάθημα»
αλλά και παραπάνω, «για να συμπληρώσουμε
το κενό, αφού καθυστερήσαμε να αρχίσουμε».
Τόσο απλά. Το καταθέτω τώρα μετά από
πενήντα οκτώ ακριβώς χρόνια. Τέτοιοι
άνθρωποι κράτησαν όρθιο, μα ποτέ ορθούμενο
το Τζουμέρκο! Αυτοί μας «ξετύφλωσαν
και μας έκαναν ανθρώπους».
Χρήστος Α.Τούμπουρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου