Η σημαντικότητα της αφάνειας.

Φωτογραφία- Κώστας Μαυροπάνος

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Γνωρίζω προσωπικά όπως υποθέτω και ο καθένας μας, αρκετές  περιπτώσεις ανθρώπων που ζούν στην αφάνεια ή και το περιθώριο της πόλης μας και της μικρής μας κοινωνίας και περνούν δύσκολες στιγμές για πολλούς λόγους είτε προσωπικούς είτε επαγγελματικούς είτε ανεργίας, φτώχιας, ασθένειας, είτε επειδή είναι μονογονεϊκές  οικογένειες για άλλους τόσους λόγους ή ειδικά γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά μέσα σε δύσκολες συνθήκες, με ελάχιστους συμπαραστάτες ή με παιδιά με ειδικές ανάγκες που εκεί οι δυσκολίες είναι ακόμη μεγαλύτερες. Ή ακόμη περισσότερο τώρα με τα νέα δεδομένα της εποχής ακόμη πιο δύσκολα και φτωχικά.

Υπάρχουν οικογένειες ειδικά στα ορεινά από τα οποία και κατάγομαι που ζουν στο όριο της φτώχειας  και υπέργηροι άνθρωποι ανήμποροι και μόνοι που όμως αντιμετωπίζουν αυτή την καθημερινότητα και τα βάσανα με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια και τη σιωπή της αφάνειας. Πόσο μάλιστα αυτή την σκοτεινή και άγνωστη εποχή.

Δεν είναι μετανάστες ή πρόσφυγες δεν είναι ζητιάνοι ή εκκεντρικοί αλλά άνθρωποι αφανείς και ταλαιπωρημένοι που περιμένουν δεν ξέρουν και αυτοί τι. Ένα θαύμα; Μια παρηγοριά; Έναν καλό λόγο; Μια βοήθεια; Συχνά παρασυρόμαστε από τις ίδιες μας τις λέξεις και τις εικόνες παραβλέποντας τον πόνο του άλλου. Και το άσχημο είναι πως ο πόνος και η θλίψη, είναι δίπλα μας ακριβώς, αν όχι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, σίγουρα στη γειτονιά μας, το δίπλα σπίτι ή τον παραδίπλα δρόμο.

Φωτογραφία- Κώστας Μαυροπάνος

Η αφάνεια που υπάρχει όχι μόνο στη δική μου πόλη αλλά σε κάθε πόλη, όταν σβήνουν τα φώτα και σιωπούν οι γιορτές, οι εκδηλώσεις και γυρίζουμε ικανοποιημένοι πως κάναμε το καθήκον μας αλλά η δυστυχία ζεί  και ζεί στην πόρτα του δίπλα μέχρι να χτυπήσει τη δική μας. Ίσως έτσι να είναι η ανθρώπινη μοίρα να είναι και πάνω από τους θεούς η Κλωθώ η Λάχεσις και η Άτροπος. Μόνο για τους σιωπηλούς αφανείς δεν έχει βγει γιορτή και πανηγύρι γιατί δεν έχουν φώς να λάμψουν τα πρόσωπα κανενός. Ακόμη πιο δύσκολα σ΄αυτές τις άγνωστες εποχές που η απορία μας και η άγνοιά μας μας καθηλώνει. Άνθρωποι χάνονται γρήγορα, χωρίς καμία ακόμη αντίσταση από την επιστημονική κοινότητα. Από έναν άγνωστο εχθρό.

Αυτό που θα ήθελα να θυμίσω όμως σε όλους μας είναι πως οι υπερήλικες, οι παππούδες, οι γονείς μας, αξίζουν την προσοχή μας και τον σεβασμό μας. Η μια γενιά διαδέχεται την άλλη με σοφία όποια εποχή και αν διανύει, εύκολη ή δύσκολη, σκοτεινή ή φωτεινή. Ας μείνουμε τουλάχιστον άνθρωποι. Είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης...

Κατερίνα Σχισμένου