Λύκοι…

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

«Μέσα μωρέ διαολοτραραμένα που γκιζεράτε στα σοκάκια όλ’ την μέρα και δεν μαζεύεστε στο σπίτ’ σας. Θα πουντιάσετε στις στράτες και τότε ποιος θα σας γιατρεψ’;» Ήταν τα λόγια της μάνας, της γιαγιάς και πολλών τέλος πάντων χωριανών, όταν μας έβλεπαν με το κρύο εμείς να γκιζεροβολάμε σ’ ολόκληρο το χωριό. Κι αυτό το πούντιασμα είναι αλήθεια ότι το φοβόμασταν γιατί σήμαινε αναγκαστικό εγκλεισμό στο σπίτι και έπεφταν και κάτι ενέσεις με κάτι σήραγγες, «Παναγία βόηθα!» Βόηθαγε, δε βόηθαγε η Παναγία βγάζαμε τον χειμώνα, άλλοτε πουντιάζαμε κι άλλοτε τη γλιτώναμε και έτοιμοι πια αρχίζαμε τις ανοιξιάτικες ασχολίες μας…

Κάπως έτσι βλέπω και την όλη κατάσταση τώρα με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό μας λόγω κορονοϊού. Γιατροί, νοσοκόμοι, υπουργοί και ακόλουθοι, «εθνικοί διαφημιστές», απαξάπαντες «φωνάζουν» να «μπούμε μέσα στα σπίτια μας», αλλά εμείς ενίοτε «βαρούσαμε τον Καλαματιανό μας» και εφευρίσκαμε χίλιους δυο τρόπους να βρεθούμε ή και να παραμείνουμε ακόμη έξω. Δουλειές να δουν τα μάτια σας. Τώρα τις θυμηθήκαμε όλες. Άσε που όλοι/ες πλέον ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και τη συνεχή άσκηση. Επομένως, θα ήταν άδικο να διακόπταμε την προπόνηση. Ώσπου επιβλήθηκαν και τα «άγρια» κατασταλτικά μέτρα. Άγρια-άγρια, δεν γινόταν αλλιώς. Και αναγκαστικά, λοιπόν, μέσα. Μέσα και «μούγκα στην στρούγκα» να περάσ’ αυτή η συμφορά, να δούμε τι θα γίνουμε…

Τώρα, αν θα περάσει και πώς θα περάσει, είναι ένα άλλο θέμα. Τι θα μείνει; Θα κυριαρχεί επί της γης ο άνθρωπος ή θα επιβληθούν τα διάφορα ανθρωποειδή που θα εξουσιάζουν και στο όνομα της γενικότητας ή της παγκοσμιοποίησης θα λειτουργεί παραλλαγμένο, αλλά στην ουσία το ίδιο, το σύστημα του δούλου – δουλοκτήτη. Όσοι λαγαρίσουν. Κι όσοι μπορέσουν να πληρώσουν την περίθαλψη, που όπως μαθαίνουμε κάθε κλίνη στην εντατική κοστίζει 1600 ευρώ ημερησίως. Με απλά ελληνικά ακριβώς τρία μηνιάτικα… Συνεπώς και η ζωή είναι ασφαλώς θέμα κόστους. Ως εκ τούτου δεν είναι για όλους, αλλά για συγκεκριμένους… Διαδόσεις πως η ζωή είναι το ύψιστο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και μάλιστα είναι φυσικό και εγγενές για όλους… Μάλλον πρόκειται για μύθο. Η ζωή είναι προϊόν σύμβασης. Για τους έχοντες…

Θα μείνουν αξίες και ιδανικά, ιδεώδη και πρότυπα, όπως σφυρηλατήθηκαν τόσα χρόνια στην αδιάκοπη πορεία του ανθρώπου προς τον πολιτισμό και γαλβανίστηκαν από τα διδάγματα τόσων επαναστάσεων που συντάραξαν συθέμελα τις ανθρώπινες κοινωνίες και ξεθεμελίωσαν συστήματα εκμετάλλευσης ανθρώπων και υποταγής λαών; Θα μείνει και θα επικρατήσει η όποια εμπειρική πραγματικότητα, όπως αυτή που διαπιστώθηκε ήδη ότι η υγεία για τον λαό είναι μόνο η δημόσια, το ιδιωτικό είναι για το κέρδος και δεν ορρωδεί και στις μεγάλες κρίσεις ή και στις επιδημίες ακόμη να λειτουργεί με βάση το κέρδος. Ό,τι κοστίζει το αφήνουμε για τους αχθοφόρους του Δημοσίου κι ό,τι κερδίζει το κατοχυρώνουμε Αδωνικώς.

Συνήθως μετά από μεγάλες συμφορές, οικονομικές κρίσεις, επιδημίες κλπ. οι άνθρωποι συνενώνονται, επιζητούν το γενικό και εντάσσονται στο σύνολο. Ακόμα βρίσκουν και κοινές λύσεις. Είναι έτσι; Θα επικρατήσει κάτι τέτοιο ή θα «ακμάσει» η ιδιώτευση και ο ατομικισμός; Η συμφορά, όπως και να εξελιχτεί, έμεινε, θα μείνει και μαζί μ’ αυτήν θα μείνουν οι κήνσορες και οι διαλαλητές της ισοπέδωσης και ιδιωτικοποίησης των πάντων. Φοβάμαι πως τώρα θα ισχύσει το δόγμα: «Ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο όχι συνάνθρωπος, αλλά λύκος».

Χρήστος Τούμπουρος