Κουκουλιοί Σουλίου Θεσπρωτίας. Δείτε τα video

Δείτε τα video

Κουκουλιοί

Οι Κουκουλιοί (Τοπική Κοινότητα Κουκουλιών - Δημοτική Ενότητα ΣΟΥΛΙΟΥ), ανήκουν στον δήμο ΣΟΥΛΙΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα "Καλλικράτης".

Η επίσημη ονομασία είναι "οι Κουκουλιοί". Έδρα του δήμου είναι η Παραμυθιά και ανήκουν στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο "Καποδίστριας", μέχρι το 2010, οι Κουκουλιοί ανήκαν στο Τοπικό Διαμέρισμα Κουκουλιών, της πρώην Κοινότητας ΣΟΥΛΙΟΥ του Νομού ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ.

Οι Κουκουλιοί έχουν υψόμετρο 592 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,4313122931 και γεωγραφικό μήκος 20,6264012104. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στους Κουκουλιούς θα βρείτε εδώ.

Η πρώην Κοινότητα του Σουλίου

Η σύγχρονη Κοινότητα του Σουλίου ιδρύθηκε την 01.01.1999 με το πρόγραμμα «Καποδίστριας», ακριβώς 196 χρόνια μετά από την εγκατάλειψη της ιστορικής  «Σουλιώτικης Συμπολιτείας», (στις 12 Δεκεμβρίου του 1803).

H πρώην Κοινότητα του Σουλίου αποτελείτο από τις εξής πέντε (5) πρώην κοινότητες και ο συνολικός πληθυσμός της είναι 926 άτομα :

Κοινότητα Αυλότοπου (Γκλαβίτσα)	με 306	κατοίκους
Κοινότητα Κουκουλιοί	με 166	κατοίκους
Κοινότητα Φροσύνης (Κορύστιανη)	με 183	κατοίκους
Οικισμός Σουλίου	με 0	κατοίκους
Σύνολο Κατοίκων :	926	κατοίκους

Η πρώην Κοινότητα του Σουλίου βρίσκεται στο Νοτιοανατολικό άκρο του Νομού Θεσπρωτίας και συνορεύει 

Βόρεια με τον Δήμο Παραμυθιάς,

Νότια με τον Νομό Πρεβέζης,

Ανατολικά με τον Νομό Ιωαννίνων και

Δυτικά με τον Δήμο Αχέροντα.

Οι Ασχολίες των σύγχρονων κατοίκων της πρώην κοινότητας Σουλίου :

Από τους 926 κατοίκους της κοινότητας του Σουλίου,

556 είναι συνταξιούχοι, (=60%)

332 είναι κτηνοτρόφοι, (=36%)  και

  38 ασχολούνται με οικοδομ. δραστηριότητες (=4%).

Υπάρχοντα Πολιτιστικά Μνημεία της πρώην κοινότητας :

• Ναός του Αγίου Δονάτου στο Σούλι.
• Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα στη Σαμονίβα.
• Ναός Αγίας Κυριακής στον Αυλότοπο.
• Ναός Αγίας Παρασκευής Κούγκι.
• Ναός Αγίου Δημητρίου Νεκροταφείο Τσαγγάρι.
• Παλαιοχριστιανικός Ναός της Παναγίας, Κουκυλιοί.
• Ερείπια του Κάστρου στη Φροσύνη.

Ιστορικά Μνημεία της πρώην κοινότητας Σουλίου :

•  Ιστορικός οικισμός του Σουλίου.
• Ερειπωμένες κατοικίες Σουλιωτών στο Σούλι.
• Κούγκι.
• Κάστρο της Κιάφας.
• Πηγάδια των Σουλιωτών.
• Μονοπάτι της Τζαβέλαινας.
• Τοποθεσία «Σκάλα της Τζαβέλαινας».

Νεώτερα Μνημεία της πρώην κοινότητας . 

• Νερόμυλος Αγίου Δονάτου, (πάνω σε παραπόταμο του Αχέροντα).
• Νερόμυλος Σουλίου, (πηγή Αχέροντα).
• Ξενώνας Κοινότητας.
• Εκκλησία Αγίου Κωνσταντίνου.
  Το καλοκαίρι του 1999 ο Δημήτριος Αθανασίου. Σούλας, οικονομολόγος και απόγονος της σουλιώτικης οικογένειας των Σούλων , ανέλαβε την πρωτοβουλία να ιδρύσει, μαζί με μια ομάδα απογόνων Σουλιωτών, έναν μη κερδοσκοπικό, πολιτιστικό Σύλλογο, στον οποίο συμμετέχουν οι απανταχού ευρισκό-μενοι Σουλιώτες, με τους εξής Στόχους και Σκοπούς :
  •  Να συμβάλει αποφασιστικά ώστε να ζωντανέψουν οικονομικά τα πέντε χωριά της σημερινής κοινότητας του Σουλίου, (με την δημιουργία καινούργιων ευκαιριών απασχόλησης των κατοίκων, την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, την προσέλκυση νέων ατόμων στην κοινότητα του Σουλίου, την αναστροφή των δυσμενών δημογραφικών εξελίξεων, την αξιοποίηση του φυσικού κάλλους της περιοχής και την αγροτουριστική και πολτιστική ανάδειξη των χωριών του Σουλίου).
  •  Να διερευνήσει, σε συνεργασία με Πανεπιστημιακές σχολές,  υπάρχοντα ιδιωτικά και κρατικά Αρχεία και σύγχρονους ερευνητές, το πολιτιστικό και ιστορικό παρελθόν του Σουλίου.
  •  Να οργανώσει την αποτύπωση, συντήρηση και ανάπλαση του ιστορικού οικισμού του Σουλίου (σε συνεργασία με την κοινότητα, τις τοπικές αρχές, την Αρχαιολογική Υπηρεσία και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Θεσ/νίκης).
  •  Να προγραμματίσει, έγκαιρα και πολύ οργανωμένα, ένα παγκόσμιο Συνέδριο για τα 200 χρόνια από την εγκατάλειψη του Σουλίου, (1803 - 2003), την άνοιξη του 2003.
  •  Να εκδώσει ένα περιοδικό, ή ένα Έντυπο, σε τυπογραφική και ηλεκτρονική μορφή, (CD, Video, Σελίδα στο Internet), τo οποίo θα γνωστοποιεί στα μέλη, στους συνεργάτες, στους φίλους και στους χορηγούς του Συλλόγου τις δρα-στηριότητές του, θα βρίσκει εθελοντές και θα δημιουργεί έσοδα από διαφημίσεις και χορηγίες για συγκεκριμένες εκδηλώσεις.
  • Να βοηθήσει στην  συνένωση των απανταχού απογόνων των Σουλιωτών, με σκοπό την γνωριμία, την διερεύνηση οικογενειακών εγγράφων και στοιχείων, την καθιέρωση κοινών εορταστικών εκδηλώσεων και γενικά την σύσφιξη των σχέσεων τους κ.λ.π..
  •  Να ιδρύσει ένα Μουσείο στην Κοινότητα του Σουλίου με συγκέντρωση όλων των πολύτιμων ιστορικών στοιχείων και αντικειμένων της περιοχής.
  Ο Σύλλογος εκδίδει την εφημερίδα του, τα "Σουλιώτικα νέα" της οποίας τα τεύχη θα βρίσκονται σε αυτότο σημείο και θα ανανεώνονται κάθε φορά που θα εκδίδεται καινούριο τευχος
• Ο Σύλλογος Απανταχού Σουλιωτών

Γιώργος Δ.Οικονόμου, δικηγόρος, πρώην Πρόεδρος Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος

Οι ρίζες του βρίσκονται μέσα στις λαϊκές τάξεις και την αγνή και βασανισμένη Ελληνική ύπαιθρο της Ηπείρου

Γέννημα και θρέμμα της τοπικής Κοινότητας Κουκουλιών Σουλίου . Από τα παιδικά του χρόνια δέχτηκε τις επιπτώσεις της μετεμφυλιακής περιόδου, αποτέλεσμα της αντιστασιακής δράσης της οικογένειάς του , που αναδεικνύεται για αυτόν σε σύμβολο αγωνιστικότητας για ανθρωπιά, για κοινωνική δικαιοσύνη ,για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο , για μια κοινωνία απαλλαγμένη από ανισότητες , μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Από το 1968 βρίσκοται στην Αθήνα , όπου τελειώνω το Γυμνάσιο και αποπερατώνει τις πανεπιστημιακές μου σπουδές στη Νομική Σχολή , δουλεύοντας παράλληλα ως οικοδόμος.

Από την αρχή της καριέρας του μέχρι και το τέλος της άσκησε μαχόμενη δικηγορία χωρίς ποτέ να καταλάβει δημόσια θέση ή αντιμισθία. Ταυτόχρονα με τη δικηγορία ασχολήθηκε επί πολλά χρόνια και με την πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση την οποία υπηρέτησε από όλες τις θέσεις και από όλα τα αξιώματα, διατελώντας και Δήμαρχος Καματερού, για μία τετραετία.

Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Ηπειρωτών Καματερού, του οποίου διετέλεσε για 6 χρόνια Πρόεδρος

Από το 2007 ασχολείται με τα προβλήματα ανάπτυξης όλης της Ηπείρου αλλά και της ηπειρωτικής αποδημίας μέσω της κορυφαίας τριτοβάθμιας οργάνωσης της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος της οποίας αρχικά υπήρξε αντιπρόεδρος και από το Μάρτη του 2011 μέχρι το Ιανουάριο του 2015, διετέλεσε Πρόεδρός της, αποχωρώντας για να πολιτευτεί στη Θεσπρωτία  στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

  Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ιδρύματος Μόρφωσης Νεολαίας και  σήμερα είναι αμισθί μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ζαππείου μεγάρου, ως εκπρόσωπος της ΠΣΕ.

Υποψήφιος Βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσπρωτία, όπου αναδείχθηκε πρώτος επιλαχών.

Αποτελεί ακράδαντη πίστη και βαθιά πεποίθησή του ότι το μοναδικό και γνήσιο περιεχόμενο της πολιτικής είναι η ταύτιση του κάθε πολιτικού με τον τόπο του και την προσφορά του σε αυτόν, αφού εκεί μόνο συναντιόνται και δικαιώνονται οι όποιες αρετές της πολιτικής .

Έχει δύο παιδιά και σήμερα, συνταξιούχος δικηγόρος, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του τον περνά στην Θεσπρωτία.

 Το Σούλι

Το Σούλι αποτελεί αναμφισβήτητα  μία από τις πιο ιστορικές περιοχές της Ηπείρου. Ιστορική, γιατί οι Σουλιώτες τόσο με τις πολεμικές τους ικανότητες όσο και με την ευφυΐα που είχαν, κατάφεραν να ξεχωρίσουν στους αγώνες που έγιναν για την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Σήμερα, με τις προτομές των ηρώων που έχουν στηθεί στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού είναι σαν να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ένδοξο παρελθόν μας. Από την άλλη, αξίζει να υπογραμμίσουμε και την αξιομνημόνευτη θυσία των γυναικών, που αγκαλιά με τα παιδιά τους προτίμησαν να πέσουν στο γκρεμό του Ζαλόγγου, προκειμένου να μην υποταχθούν στους Τούρκους. Η γεωγραφική του θέση άλλωστε δεν ήταν τυχαία, αφού βρίσκεται σε μια μικρή πεδιάδα, στην κορυφή ενός όρους ιδιαίτερα απότομου, με λίγα λόγια σε ένα τεράστιο φυσικό φρούριο. Ωστόσο, αποτελείται από μια ομοσπονδία χωριών και παρ' όλο που μέχρι την ελληνική επανάσταση οι κάτοικοι του έφταναν τους 15.000, σήμερα, έχοντας διασκορπιστεί σε όλη την Ελλάδα, φτάνουν σχεδόν τους 1.000.

Αξίζει, λοιπόν, να το επισκεφτεί κανείς, γιατί θα έρθει αντιμέτωπος με το ιστορικό του παρελθόν, θα αντικρίσει ένα παραδοσιακό οικισμό(διατηρητέο), θα μαγευτεί από την άγρια φύση που το περιβάλλει, ενώ εντύπωση κάνουν στον επισκέπτη τα δεκάδες πηγάδια που βρίσκονται πίσω από τις προτομές των ηρώων και το ότι στο καφενείο του χωριού τα κλαρίνα δεν σταματάνε.

Περήφανο Σούλι

Στα νοτιοανατολικά της Θεσπρωτίας, ένας φιδίσιος δρόμος οδηγεί σε μια ορεινή, άγρια και απόκρημνη περιοχή όπου από τον 16^ο αιώνα είχαν κτιστεί κάποια χωριά τα οποία τα κατοίκησαν άνθρωποι που έμειναν στην ιστορία για την γενναιότητα τους αλλά και για τον αδούλωτο χαρακτήρα τους. Είναι τα χωριά του Σουλίου.

Σήμερα υπάρχουν πέντε χωριά που ονομάζονται και Σκάπετα Σουλίου, Σκάπετα από το ρήμα σκαπετάω που σημαίνει ξεπερνώ την κορυφή του υψώματος και χάνομαι πίσω από αυτήν, δραπετεύω, διαφεύγω.

Αυτά τα χωριά θέλαμε να επισκεφτούμε θεωρώντας ότι η εποχή της άνοιξης είναι η καλύτερη για τέτοιου είδους εκδρομές. Είναι όμως και απρόβλεπτη. Από την προηγούμενη μας είχε προειδοποιήσει πως οι ζεστές και ηλιόλουστες μέρες που φώτιζαν τα χρώματα της Άνοιξης δεν θα συνεχιζόταν για πολύ. Μία μπόρα ήταν το πρελούντιο για αυτό που θα ακολουθούσε την επομένη που ήταν η μέρα της προγραμματισμένης εκδρομής μας. Το ουράνιο τόξο που φάνηκε στον ουρανό ήταν όμως τοσύνθημα για να μην ανατρέψουμε τα σχέδια μας. Και η αλήθεια είναι ότι τελικά δεν το μετανιώσαμε. 

Η είσοδος στον δρόμο που θα μας οδηγούσε προς τα χωριά του Σουλίου ήταν το όριο ανάμεσα στο σήμερα και το χτες, ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο, ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Ανεβαίνοντας στο βουνό είχαμε στα πόδια μας την πεδιάδα και τον Αχέροντα σαν φίδι να την χωρίζει στα δύο και να μας εκπλήσσει ύστερα από λίγο καθώς από τα σπλάχνα του άφησε να φύγει προς τις κορυφές των βουνών μία ομίχλη που μας τύλιξε για λίγο και στην συνέχεια απομακρύνθηκε από εμάς για να αγκαλιάσει τους απέναντι ορεινούς όγκους και να τους κρύψει από τα λαίμαργα μάτια μας.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα διαδρομής δύο (!) πινακίδες που γράφουν ''Σούλι'' μας καλωσορίζουν στον τόπο που έχουν γραφτεί μερικές από τις πιο ηρωικές σελίδες της ιστορίας αυτής της χώρας. Οι Σουλιώτες πολλά χρόνια πριν από την επανάσταση του 1821 πολέμησαν για να μείνουν ελεύθεροι οργανώνοντας στα απρόσιτα κορφοβούνια την ''Σουλιώτικη Συμπολιτεία'' που αριθμούσε 122 χωριά με 25000 κατοίκους και που έμεινε αδούλωτη για παραπάνω από δύο αιώνες. τότε που η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πραγματικά ακατανίκητη. Και αν δεν υπήρξε ο διχασμός ανάμεσα στις φάρες των Σουλιωτών, ιδιαίτερα ανάμεσα στους Μποτσαραίους και τους Τζαβελαίους,  ο Αλή Πασάς ίσως δεν κατάφερνε να τους νικήσει.

Ο διχασμός και κατά πως λένε οι ιστορικοί η φιλαργυρία του  Γιώργη Μπότσαρη, όπως και η φιλοδοξία του να κυβερνήσει τους Σουλιώτες, τον ώθησαν να συνεργαστεί με τον Αλή Πασά και να διαθέσει τους άντρες τους να πολεμήσουν ενάντια στους μέχρι πριν λίγο συντρόφους του. Δυστυχώς αλλά η ιστορία της Ελλάδας έχει πολλές τέτοιες μελανές σελίδες.

Ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος που έγραψε ωδή με τριάντα στροφές αφιερωμένη ''Εις Σούλι'' ονομάζει την περιοχή ''Σελλαϊδα'' πιστεύοντας ότι οι Σουλιώτες είναι απόγονοι των Σελλών. Η ερμηνεία αυτή του ποιητή, σύμφωνα με τον ιστορικό Κων/νο Πανταζή, στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα. Από το 800π.Χ. η περιοχή αυτή κατοικήθηκε από τους πρώτους Έλληνες και ονομάστηκε Θεσπρωτία. Από τα χωριά της Θεσπρωτίας  ανέβηκαν μεμονωμένες οικογένειες που δεν ανέχθηκαν τον ραγιαδισμό γύρω στο 1600 στα βράχια της Μούργκας και έχτισαν το Τετραχώρι.

Για πρώτη φορά οι Σουλιώτες εγκατέλειψαν το Σούλι μετά την πολιορκία του Αλή Πασά των ετών 1800-1803 και οι περισσότεροι βρήκαν καταφύγιο στην Κέρκυρα. Το 1820 μετά την συμμαχία τους με το Ισμαήλ Πασά επιστρέφουν για να αρχίσει ξανά η αναμέτρηση με τον τούρκικο στρατό το 1822 όπου και στις 2 Σεπτεμβρίου  του ίδιου έτους εγκατέλειψαν οριστικά το Σούλι.

Σήμερα αυτό που θυμίζει το ηρωικό παρελθόν του Σουλίου είναι η θέση Κούγκι όπου ο ηγούμενος μοναχός Σαμουήλ ανατίναξε το μοναστήρι για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων, απέναντι ακριβώς από το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δονάτου που χτίστηκε το 1793. Εκεί  κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή του Μαΐου γίνεται αναπαράσταση του ολοκαυτώματος.

Αφήνουμε πίσω μας τα λίγα πέτρινα σπίτια του χωριού εκ των οποίων τα περισσότερα είναι ερημωμένα και έχουν πάρει το χρώμα της γης. Από τα παλιά σουλιώτικα σπίτια σώζονται μόνο δύο ενώ σήμερα στο Σούλι κατοικούν λίγες οικογένειες κτηνοτρόφων. Να σημειώσουμε ότι ο οικισμός του Σουλίου έχει ανακηρυχθεί διατηρητέος.

Επόμενη στάση μας το Τσαγγάρι. Η λέξη Τσαγγάρι μάλλον προέρχεται από την λέξη ''gora'' που θα πει βουνό και το πρόθεμα ''Za'' που θα πει πίσω από το βουνό. Μαζί με το Ιλλυρικό άρθρο i  γίνεται Zagari  που σημαίνει τοποθεσία πίσω από το βουνό. Είναι ένας μικρός οικισμός με 173 κατοίκους και με τον ιερό ναό της Αγίας Παρασκευής που έχει κτιστεί με πελεκητή πέτρα να δεσπόζει στην πλατεία του. Στα νοτιοανατολικά του χωριού υπάρχει και ο Άγιος Δημήτριος ο οποίος είναι αχρονολόγητος.

Μετά το Τσαγγάρι πήραμε τον δρόμο που μας έβγαλε στον Αυλότοπο που παλαιότερα ονομαζόταν Γλαβίτσα. Είναι ένα χωριό χτισμένο πάνω σε έναν λόφο με 233 κατοίκους έχοντας μία παλιά εκκλησία, την Αγία Κυριακή και εφτά εξωκλήσια. Στον Αυλότοπο υπάρχει και η πηγή ''Βλυτούρου''  στους πρόποδες του βουνού, ανατολικά του χωριού. Το νερό της πηγής αυτής αποκαλείται "Μάνα του νερού" και είναι από τα καλύτερα της Ελλάδας, γιατί από την ανάλυση του, αποδείχτηκε ότι έχει όλα τα απαραίτητα ενός άριστου νερού ιχνοστοιχεία, είναι εύγεστο και χωνευτικό ενώ χαρακτηρίζεται ιάσιμο για τους νεφροπαθείς.

Το επόμενο χωριό είναι οι Κουκουλιοί και πρέπει να ονομάστηκε έτσι γιατί η τοποθεσία

 μοιάζει με την θήκη του μεταξοσκώληκα, το κουκούλι, γιατί κουκουλώνεται από τα γύρω βουνά. Σ΄ αυτό το μικρό χωριό των 112 κατοίκων μας περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη. Φτάνοντας σχεδόν στο τέλος του χωριού το τοπίο ξαφνικά γίνεται λευκό ενώ τώρα πια το χιόνι έχει πάρει την θέση της βροχής. Όσο προχωράμε το χιόνι γίνεται πιο πυκνό.

 

Αίφνης, πάνω σε μια στροφή αντικρίζουμε έναν γέροντα ο οποίος φορτωμένος με ξύλα κατεβαίνει από το βουνό. Το ίδιο έκπληκτος με μας σταμάτησε για μια στιγμή ενώ η αμηχανία και η περιέργεια  ήταν ολοφάνερα ζωγραφισμένη στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχαμε δει εδώ και αρκετές ώρες. και εμείς πρέπει να ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι άνθρωποι που είχε δει τους τελευταίους μήνες. Αφού ανταποδώσαμε στον συμπαθέστατο γέροντα τον χαιρετισμό συνεχίσαμε για λίγα μέτρα στον χιονισμένο δρόμο για να κάνουμε στροφή 180 μοιρών λίγο πιο πάνω ώστε να πάμε και στο τελευταίο χωριό του Σουλίου, την Φροσύνη.

Παλιότερα αυτό το χωριό των 170 κατοίκων λεγόταν Κορύστιανη πιθανά από την λέξη κορύτος που σημαίνει κοιλότητα σκαλισμένη σε κορμό δέντρου ή σε πέτρα για συλλογή νερού ώστε να ποτίζονται τα ζώα ή τα πτηνά. Πράγματι η τοποθεσία της Φροσύνης μοιάζει με λεκάνη. Σ΄ αυτό το χωριό, όπως εξάλλου και στα υπόλοιπα του Σουλίου οι κάτοικοι ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την κτηνοτροφία.

Ενώ διασχίζουμε το χωριό ξαφνικά ο δρόμος σταματάει πίσω από μερικά σπίτια ενώ ένα μονοπάτι που συνεχίζει από κει οδηγεί σε έναν χείμαρρο. Αυτό ήταν και το τέλος της διαδρομής μας στα χωριά του Σουλίου. Έτσι μετά από μία στάση λίγων λεπτών αποφασίζουμε για την επιστροφή μας. Και ενώ το τοπίο άλλοτε μας γαληνεύει με τις αποχρώσεις του πράσινου και άλλοτε μας αγριεύει με τους ορεινούς του όγκους σαν οπτική μελωδία εμφανίστηκε ένα μικρό σπιτάκι μπροστά μας που είχε για συντροφιά ένα δέντρο ντυμένο στα ροζ.  ήταν μία εικόνα που μόνο η φύση μπορούσε να δημιουργήσει.

 

Υ.Γ.  Κάποια από τα στοιχεία για τα χωριά του Σουλίου τα αντλήσαμε από το βιβλίο του Ελευθέριου Διαμαντή ''Σκάπετα Σουλίου - Το Σημερινό Σούλι''.

 Κείμενο - Φωτογραφία : Φώτης Μαραζόπουλος

http://www.fanaripress.gr/

www.romiazirou.blogspot.gr