Γιάννενα : H ελληνική Ελβετία μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Ανακαλύψτε την συγκλονιστική γραφικότητα της Ηπείρου...!

Ένα από τα καλύτερα ταξίδια που μπορείς να κάνεις δώρο στον εαυτό σου, είναι μια απόδραση στα Ιωάννινα και στο Πάπιγκο. Γραφικότητα, ομορφιά, περιπέτεια, αρχοντιά, ιστορία, αρμονία, ηρεμία, φιλοξενία, είναι οι λέξεις που περιγράφουν το παραμύθι της Ηπείρου...

Στα Ιωάννινα είχα ταξιδέψει αρκετές φορές, αλλά πάντα για επαγγελματικούς λόγους, σε διήμερα-αστραπή, χωρίς να δω καν την περίφημη λίμνη... Ήξερα όμως πάντα ότι θα ερχόταν η κατάλληλη στιγμή... μια μέρα... για να ανακαλύψω την συγκλονιστική γραφικότητα της Ηπείρου...!

Με αφορμή, λοιπόν, μια ομιλία για το βιβλίο μου, αποφάσισα να μείνω λίγες μέρες... για να δω όλα αυτά τα μαγικά μέρη, για τα οποία διάβαζα κατά καιρούς στο δικό μας Icons. Ο θεός των ταξιδιών είναι πάντα μαζί μου,... έτσι κι αυτή την φορά ένας υπέροχος ήλιος με υποδέχθηκε στην πόλη και με ακολούθησε όλες τις μέρες,... πράγμα σπάνιο για Νοέμβριο μήνα!

Τα Ιωάννινα είναι μια ελληνική Ελβετία! Πανέμορφη, γραφική, καθαρή, με μια γοητεία αρχοντική και περήφανη... με μεγάλη ιστορία. Έφθασα στο Olympic, ένα ξενοδοχείο στην καρδιά της πόλης, σε στρατηγικό σημείο... Ο ιδιοκτήτης του με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Ευγενικός, εντυπωσιακά «γρήγορος», θα 'πρεπε να διδάσκει ξενοδοχειακή συμπεριφορά, πραγματικά από τους καλύτερους που έχω γνωρίσει ποτέ! Μου έδωσε τα SOS της περιοχής, που έπρεπε να δω, στοχευμένα με ακρίβεια.

ο ποταμός Βοϊδομάτης

Κατηφορίζοντας προς την λίμνη, χάζευα τα πεζοδρόμια που ήταν όλα στολισμένα με πολύχρωμα χρυσάνθεμα. Το ίδιο και οι πεζόδρομοι. Αυτό, για να είμαι ειλικρινής, δεν το βλέπεις συχνά σε ελληνική πόλη. Τόσο καθαρά και «ανθισμένα» πεζοδρόμια, ίσως όνο με αυτά του Ναυπλίου μπορούν να συγκριθούν. Φθάνοντας στην περίφημη λίμνη, ετοίμασα την μηχανή μου, γιατί η εικόνα που είχα μπροστά μου ήταν όντως μοναδική! Η βόλτα δίπλα στην λίμνη... δεν υπάρχει! Τα τεράστια στοιχισμένα πλατάνια, δίπλα στο νερό... είναι πίνακας... Μια ζωντανή χρωματική παλέτα... με άπειρες αποχρώσεις του γκρι, του γαλάζιου και του πράσινου.

Η καστροπολιτεία ξεδιπλώνεται παράλληλα με την λίμνη... δίνοντας έναν τόνο μυστηρίου και παραμυθιού συγχρόνως. Μια καστροπολιτεία ζωντανή,... μιας και στο εσωτερικό της, παλιά και καινούργια σπίτια κατοικούνται κανονικά! Στα σοκάκια ανακαλύπτεις γραφικά μικρά εστιατόρια και μπαράκια που φιλοξενούνται σε υπέροχα πετρόκτιστα παλιά κτίρια. Το νησάκι μέσα στην λίμνη, τόπος των ψαράδων, καταπράσινο, υποδέχεται τους επισκέπτες για να τους συστήσει τα ονομαστά βατραχοπόδαρα!

Η αγαπημένη μου Γιώτα, το κορίτσι-«κλειδί» της πόλης, επιμένει ότι πρέπει να δω το Kozmos του Νικόλα, στο χωριό Λύγγος, μόλις 16 λεπτά από το κέντρο. «Είναι ένα λούνα παρκ-παραμύθι για μεγάλους, πρέπει να το δεις». Κι έχει απόλυτο δίκιο! Στο κέντρο του μικρού χωριού, ο Νικόλας, που άφησε την Αθήνα για πάντα, μεταμόρφωσε ένα μικρό γραφικό χωριάτικο σπίτι με τον αμφιθεατρικό κήπο του σε σκηνικό του Χάρι Πότερ! Τζάκι, ροζ και πορτοκαλί τοίχοι, που «φιλοξενούν» αγγέλους και ξωτικά, κεριά, μουσικές, πολύχρωμα κρεμαστά φανάρια παντού και στην αυλή ένας τεράστιος πλάτανος κυριαρχεί, σκιάζοντας είκοσι τραπέζια που βλέπουν μέχρι την Δωδώνη! Η μαμά του Νικόλα μαγειρεύει υπέροχες πίτες (η μανιταρόπιτα μακράν η καλύτερη), μαγειρευτά και χορταστικές σαλάτες. Για το τέλος, αφήνει το καλύτερο, γλυκό ντοματάκι και κυδώνι... Το τζιν μου αρχίζει να με στενεύει...

Την επομένη ξυπνάω από το χάραμα, όχι για να γράψω αυτή την φορά, αλλά γιατί με περιμένει ο Αχιλλέας με το τζιπ-βουβάλι της «Alpine Zone». «Είσαι έτοιμη;», με ρωτάει με νόημα. «Έχω γεννηθεί έτοιμη», του απαντώ και σκάμε στα γέλια... Η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει.

Παιχνίδι 1ο: Rafting στον ποταμό Βοϊδομάτη! Σε μόλις 35 λεπτά βρισκόμαστε στην Αρίστη, ένα ζωγραφιστό χωριό γεμάτο πλατάνια και κυδωνιές. Φοράμε τις στολές και κατηφορίζουμε προς το γεφύρι. Η αδρεναλίνη μου αρχίζει ν' ανεβαίνει... μόνο που βλέπω το τοπίο! Χρώματα, δέντρα, νερά που τρέχουν, συνθέτουν την απόλυτη φθινοπωρινή σονάτα. Το να κατεβαίνεις τον Βοϊδομάτη με βάρκα... είναι εμπειρία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ... «Τίποτα στον κόσμο δεν έχει την σοφή αρμονία της φύσης», σκέφτομαι. Το Πάπιγκο είναι απλά συγκλονιστικό! «Την επόμενη φορά θα έρθεις για rafting στον Άραχθο... για τα πιο δύσκολα», μου λέει ο Κώστας.

Αφήνουμε την βάρκα και συνεχίζουμε πεζοπορία μέσα στο άγριο δάσος...

Ο ήχος των βημάτων πάνω στα ξερά κίτρινα φύλλα δίνει τον ρυθμό. Στο πρώτο ξέφωτο βλέπουμε το «κρυμμένο» ερειπωμένο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων του 14ου αιώνα. Έχοντας αγοράσει κατά καιρούς άπειρα ποταμίσια ξύλα για να διακοσμήσω τον καλοκαιρινό μου παράδεισο, αντιλαμβάνεστε το αμόκ μου... με τόσα πολλά και πανέμορφα κλαδιά και ξύλα σκορπισμένα παντού... «Θα τα πάρεις όλα αυτά μαζί;», με ρωτούν. «Εννοείται, έστω και κολυμπώντας». Φθάνουμε στο τέλος της διαδρομής, βγάζουμε τις στολές, μπαίνουμε στο τζιπ-βουβάλι και ανεβαίνουμε για το Μεγάλο Πάπιγκο για canyoning στις «κολυμπήθρες». Η αλήθεια είναι ότι έχω μια μικρή μέθη! Είναι από την αδρεναλίνη, το 'χω ομολογήσει άλλωστε, υπήρξα εθισμένη για πολλά χρόνια! Βάζουμε τον εξοπλισμό και ξεκινάμε το δύσβατο μονοπάτι... Ξαφνικά, το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή και μου θυμίζει Βιετνάμ. Τεράστια βράχια από λείες λεπτές λευκές πέτρες πιέζουν το μονοπάτι. Πατάμε με προσοχή πάνω σε γυαλιστερές μεγάλες κατάλευκες πέτρινες πλάκες, που σχηματίζουν μικρές πισίνες. «Το καλοκαίρι κλείνουμε αυτά τα πορτάκια, γεμίζουν οι κολυμπήθρες και κολυμπάμε». «Πλάκα μου κάνεις...». Φυσικό spa... με πεντακάθαρα νερά να τρέχουν από παντού. «Αποτοξίνωση από την τοξική καθημερινότητα της Αθήνας», μονολογώ. «Μήπως θέλεις βοηθό;», ρωτάω τον Αχιλλέα... και γελάμε.

Rafting στον ποταμό Βοϊδομάτη

Το Πάπιγκο είναι γεμάτο από Ισραηλίτες, οι οποίοι το έχουν κάνει... τον απόλυτο hot προορισμό για βουνίσια περιπέτεια! Οι τιμές εξάλλου είναι πολύ νορμάλ και προσιτές και σε μας τους ταλαιπωρημένους Έλληνες. Ο ήλιος κοντεύει να κρυφτεί κι εμείς βγάζουμε τα σχοινιά και τα κράνη, πεινασμένοι σαν λύκοι. Γυρίζουμε στο χωριό και μπαίνουμε στα «Άστρα», ίσως το πιο όμορφο εστιατόριο της περιοχής. Μοιάζει λίγο με το σπίτι της Χιονάτης,... το τζάκι είναι αναμμένο και οι γεύσεις ηδονή στο λαρύγγι! Ειδικά το ριζότο με μανιτάρια βουνού είναι καλύτερο κι απ' αυτά των ιταλικών Άλπεων. «Τι έχεις να πεις;», με ρωτάει ο Αχιλλέας. «Σκέφτομαι να μετακομίσω, και δεν είναι αστείο», του απαντώ.

Εστιατόριο «Άστρα», Μικρό Πάπιγκο.

Έχει νυχτώσει, η ησυχία είναι πολύ έντονη... κι εγώ κλείνω τα μάτια για λίγο... Ήταν μια υπεροχή μέρα... φόρτισα καλά τις «μπαταρίες»... καθάρισα τον «σκληρό δίσκο» του μυαλού μου... και πάμε για restart. Από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω κάνει στην Ελλάδα.

Καλντερίμι στο Μικρό Πάπιγκο

Α, και μην ξεχάσω να σας πω ότι στην Ήπειρο έβαλα δύο κιλά! Στάθη και Γιώτα, τα  μπακλαβαδάκια σας με κατέστρεψαν κανονικά. Σας θυμάμαι με πολλή αγάπη όταν τρέχω στον διάδρομο!  

www.travelstyle.gr