Η αριστερή -ψιλικατζίδικη επί του παρόντος- διαφθορά

Απεχθάνομαι την ηθικολογία. Θεωρώ τη διαφθορά -μικρή, μεσαία και μεγάλη- συνυφασμένη με την άσκηση εξουσίας. Γι' αυτό και δεν υπάρχει «ηθικό πλεονέκτημα», αριστερό, κεντρώο ή δεξιό, σ' αυτό το θέμα. Υπάρχει πλεονέκτημα σε όποιον δεν ασκεί εξουσία. Όταν την πλησιάζει ή όταν αρχίσει να τη γεύεται, βρίσκεται στον προθάλαμο της (όποιας) διαφθοράς. Και χρειάζονται μεγάλες προσωπικές αντιστάσεις για να μην υποκύψεις.

Κι επειδή η θεωρητικολογία δεν προσφέρει τίποτα, ας το κάνουμε συγκεκριμένο, προσπαθώντας να ακροβατήσουμε μεταξύ διαφορετικών εννοιών, όπως είναι «διαφθορά», «διαπλοκή», «νόμιμο», «ηθικό».

Όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας δικηγόρος και βουλευτής έκανε συμφωνίες με απολυμένους υπαλλήλους του Δημοσίου, ώστε να τους εξασφαλίσει την επαναπρόσληψη, ο εν λόγω οχυρώθηκε πίσω από τη νομιμότητα. Πράγματι, ουδεμία παρανομία διέπραξε. Το κόμμα του τον υπερασπίστηκε, παρακάμπτοντας ότι ο εν λόγω έγινε εν τω μεταξύ υπουργός και μάλιστα αυτός που έκανε τις επαναπροσλήψεις. Ο υπουργός έμεινε στη θέση του. Τι έχουμε εδώ; Τίποτα. Ένα ηθικό θεματάκι, που ξεχάστηκε.

Όταν αποκαλύφθηκε ότι η σύζυγος ενός υπουργού νοίκιαζε το σπίτι της χωρίς την απαιτούμενη άδεια του αρμόδιου οργανισμού, δεν έγινε τίποτα. Πού να ξέρει κοτζάμ πολυάσχολος υπουργός, που (τότε) άλλαζε την Ευρώπη, τι έκανε η σύζυγός του; Κανένα θεματάκι.

Όταν πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί Παιδείας στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, την ώρα που κόπτονται για τη δημόσια παιδεία, τι κάνουν; Τίποτα. Δικαίωμά τους. Τιμή τους και καμάρι τους. Λεφτά έχουν και πληρώνουν. Απλώς είναι και υποκριτές. Αλλά η υποκρισία δεν είναι αδίκημα.

Όταν αποκαλύπτεται ότι η εταιρεία που είχε ιδρύσει ένας υπουργός παίρνει δημόσια έργα, κανονικά δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εφόσον ο υπουργός είχε αποχωρήσει από την εταιρεία μόλις έγινε υπουργός (αλλιώς είναι ασυμβίβαστο, δηλαδή αδίκημα). Και εφόσον το έργο ανατέθηκε νομίμως και διαφανώς. Όμως, ακόμα κι αν αυτά έχουν γίνει, ανακύπτει ένα θεματάκι. Ηθικής τάξεως, δηλαδή ασήμαντο.

Όλα αυτά συνέβησαν στη θητεία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης. Και είναι παρωνυχίδες μπροστά σε όσα έχουν γίνει στο παρελθόν. Είναι, όντως, αστείες υποθέσεις διαφθοράς (ψιλικατζίδικα πράγματα.) και ηθικά θέματα. Αλλά είναι.

Τι αποδεικνύουν αυτά; Ότι στην άσκηση της εξουσίας δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα. Το πολυδιαφημισμένο περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» υπήρχε όσο ήταν εκτός εξουσίας. Οι αριστεροί διαχειριστές της δεν έχουν μόνο δημόσιες αρετές (που φαίνονται). Έχουν και ιδωτικά βίτσια (που δεν φαίνονται). Και καλά θα κάνει ο κ. Τσίπρας να μην παριστάνει την στρουθοκάμηλο.

Αν σε λίγους μήνες εξουσίας αποκαλύφθηκαν αυτά τα ολίγα, να είναι προετοιμασμένος για περισσότερα στη συνέχεια. Και να πάρει τα μέτρα του. Για να μη χρειαστεί κάποια στιγμή να αναφωνήσει, ως άλλος Αμλετ, ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Αυτή τη φορά της αριστερής Δανιμαρκίας.

Γιώργος Καρελιάς

www.protagon.com