Οι νέοι είναι καλοί μόνο για μπύρες

Η ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης θυμίζει τον αφορισμό του Μίμη Ανδρουλάκη ότι «η νίκη στην πολιτική είναι μια θαυμαστή εμπειρία στον δρόμο προς την ήττα». Το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι ένας ανασχηματισμός του προηγούμενου ανασχηματισμού, ο οποίος «έπεσε» από την θηλειά της πρώην Αριστερής Πλατφόρμας, όπως σχολίασε ο Αλέκος Φλαμπουράρης. Οι πρώτες αντιδράσεις για την καινούργια σύνθεση αντιμετωπίστηκαν σκωπτικά ή ακόμη και με συγκρατημένη απόγνωση. 

Kακό νέο (Ι): η «κομματίλα 2.0». Ο πρωθυπουργός ασφαλώς δεν υποσχέθηκε ότι θα περπατήσει στο νερό, αλλά η τοποθέτηση προσώπων, βασισμένα αποκλειστικά σε εσωκομματικές επιλογές και ισορροπίες, δίχως απολύτως καμία υπέρβαση μάλλον φανερώνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν συμπαθεί τις μικρές υπερβάσεις παρά μόνο εκείνες που κάνουν πάταγο. Από την άλλη πλευρά, ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε. Τι σημαίνει «κομματίλα» και γιατί δεν μας αρέσει; Αυτά είναι τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και ψηφίστηκαν από τους πολίτες. Γιατί να μπει στη κυβέρνηση ο καθηγητής-τεχνοκράτης-διανοούμενος Φώντας Λαδοπρακόπουλος; Επομένως, τα γελάκια στις πρωινές τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές για τις επιλογές του πρωθυπουργού θα έπρεπε να λείπουν. Καθόλου ευγενικό για τους αέναους πανελίστες που χάρισαν το προηγούμενο διάστημα απλόχερα τσάμπα τηλεοπτικό χρόνο.

Κακό νέο (II): Μπήκαν -γράφτηκε με έκδηλο θαυμασμό- οι «Πασοκογενείς» Θεοδώρα Τζάκρη και Μάρκος Μπόλαρης στη κυβέρνηση. «Άνοιγμα του Τσίπρα» προς το κέντρο! Το κακό νέο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά στη μόδα, πάλι για τους λάθος λόγους. 

Κακό νέο (III): Μια φίλη Ιταλίδα δημοσιογράφος που δεν έχει και τους καλύτερους τρόπους με ρώτησε παρακολουθώντας την τελετή ορκωμοσίας: «Μα καλά τι κάνουν όλοι αυτοί οι γέροι στη κυβέρνηση; Δεν συνάντησε ο Τσίπρας τους νέους στο Six Dogs στο Μοναστηράκι πριν τις εκλογές; Φαίνεται ότι οι νέοι είναι καλοί μόνο για μπύρες». «Ίσως» -προσπαθώ να ερμηνεύσω- είναι πολιτισμικό θέμα, μια κάποια αδυναμία χειραφέτησης. Θέλει ο Έλληνας, τον παππού και τη γιαγιά στα δύσκολα. Άλλωστε, αυτοί συνήθως αποτελούσαν το δίχτυ ασφαλείας της ελληνικής οικογένειας». Προφανώς και δεν πείθεται από τη μπούρδα-τεκμηρίωση και προφανώς θίγει ένα τεράστιο ελληνικό ζήτημα: την (μη) πρόσβαση των νέων (πολιτικών, επιστημόνων, στελεχών) σε θέσεις διακυβέρνησης. Ή για να παραφράσουμε και το πλαίσιο της εύθυμης ατάκας της κ. Θεανώ Φωτίου για τα «γεμιστά» και τη λιτότητα. Ποιος φτιάχνει τελικά τα καλύτερα γεμιστά σε αυτή τη χώρα, αν όχι, η μάνα. Και αλήθεια, τι συμβαίνει τελικά με τον φέρελπι και συμπαθέστατο Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο οποίος σαν νέος πολιτικός που είναι δεν βρίσκεται στη πρώτη γραμμή του αγώνα της κυβέρνησης; 

Κακό νέο (IV): Χρειάστηκε να διαβάσουμε ξανά τα tweets του κ. Δημήτρη Καμμένου.

Καλό νέο (Ι): ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο αναπληρωτής υπουργός κ. Γιώργος Χουλιαράκης είναι aficionados του τρίτου Μνημονίου και των σύνθετων απαιτήσεων διαπραγμάτευσης με τους εταίρους της χώρας. Το δείγμα γραφής τους υπήρξε θετικό και σταθεροποιητικό στο αλλοπρόσαλλό κλίμα των προηγούμενων μηνών. Παραμένει, βεβαίως, μια τραγική ειρωνεία ότι το παράθυρο αισιοδοξίας, αναφορικά με το νέο κυβερνητικό σχήμα αφορά ευθέως τα στελέχη της κυβέρνησης που θα κληθούν να υλοποιήσουν δράσεις που θα ρίξουν τα δημοσιονομικά βάρη στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. 

Καλό νέο (ΙI): Στο κυβερνητικό σχήμα υπάρχει και κάποιος που είναι 38 ετών. Ο κ. Αλέξης Χαρίτσης, υφυπουργός στο υπουργείο Ανάπτυξης, ο οποίος θα διαχειριστεί την επίβλεψη της απορρόφησης των προγραμμάτων ΕΣΠΑ. 

Συμπέρασμα: Θα χρησιμοποιήσω ξανά έναν αφορισμό του Μίμη Ανδρουλάκη. «Η καλύτερη εξουσία είναι αυτή που ασκείται λιγότερο».

Νίκος Άγουρος  Διευθυντής Σύνταξης, The Huffington Post Greece

www.huffingstonpost.gr