Οι «κολλητοί» της εξουσίας... Μην σας ενοχλεί η Παναρίτη, η Ελλάδα δεν έχει καμιά ελπίδα όταν τα κόμματα εμπιστεύονται μόνο τους κολλητούς, ακόμη κι αν αυτοί είναι άχρηστοι

Μην σας ενοχλεί η Παναρίτη. Μια μικρή κουκκίδα του μεταπολιτευτικού σαθρού κράτους των βολεμένων κολλητών είναι...

Η υπόθεση της Παναρίτη δίνει τροφή για μια συζήτηση σχετικά με το πώς επιλέγονται άνθρωποι σε καίριες θέσεις, ποιος είναι ο ρόλος τους, αν είναι άξιοι ή αν είναι απλά τα γνωστά λιγούρια της εξουσίας.

Το γεγονός ότι από το 1981 και μετά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ  είναι στην εξουσία με όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε, είναι γνωστό. Και δεν εννοούμε ότι απλά κάποια πράσινα ή γαλάζια στελέχη καταλαμβάνουν με έναν περίεργο τρόπο καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Υπάρχει διαχρονικά μια νοοτροπία «εξουσιοκίλας» που έχει εμποτίσει τα δημόσια πράγματα κι έχει πλήξει βεβαίως τα κόμματα εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία εδώ και πολλά χρόνια έπαθε. εξουσιμανικό σύνδρομο με αποτέλεσμα να γίνονται εγκλήματα και στις περιόδους που κυβερνούσε. Γιατί βεβαίως νόμιζε ότι ήταν στην εξουσία. 

Εν πάση περιπτώσει η κάθε Παναρίτη δείχνει πώς οι «κολλητοί» έχουν τα κλειδιά για να ανοίξουν οι πόρτες. Ως «κολλητή» του Νίκου και του Γιώργου Παπανδρέου ήρθε και έγινε βουλευτής Επικρατείας, ως «κολλητή» του Βαρουφάκη εμφανίστηκε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Είναι η λογική των «κολλητών» που ξεπερνούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και σοβαρότητας. Γιατί π.χ. επελέγη ο Λάμπης Ταγματάρχης για τη θέση του διευθύνοντος στην ΕΡΤ; Δεν υπήρχαν άλλοι άξιοι μάνατζερ; Βεβαίως και υπήρχαν αλλά ως «κολλητός» κάποιου στην κυβέρνηση επελέγη. Του Παππά, του Σαγιά ή κάποιου άλλου δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η συμπεριφορά του στην επιτροπή για την έγκρισή του από τη Βουλή. Εκεί που η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον εξευτέλισε με τις ερωτήσεις της κι αυτός επί 10 ώρες καθόταν και την άκουγε για σκυλάκι του καναπέως. Είχε ανάγκη από λεφτά ή από δόξα; Όχι βέβαια και θα μπορούσε να την στείλει στον αγύριστο. Ομοίως και ο Τσακνής. Αλλά και οι δύο τους ως «κολλητοί» της εξουσίας έκαναν υπομονή, ξεπέρασαν τη Ζωή και τώρα πληρώνονται για να κάνουν ότι κυβερνούν στο Ραδιομέγαρο. Η εξουσία είναι αυτή που τους εξιτάρει, αυτή που αισθάνονται ότι διαθέτουν. 

Στην ίδια λογική του βολέματος και τα άλλα «λιγούρια» της εξουσίας που ξεσκονίζουν το παλτό του Τσίπρα και των ανθρώπων του προκειμένου να πάρουν μια θεσούλα. Για δείτε πρώην σκληρούς κομμουνιστές που έχουν αναλάβει σε καίρια πόστα. Για δείτε μετανοημένους πασόκους που κάνουν κουμάντο σε θέσεις - κλειδιά. Για δείτε Συριζαίους που έχουν αναλάβει κρίσιμα πόστα στον οικονομικό τομέα και το μόνο πτυχίο που έχουν είναι. κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες. 

Και για δείτε συνδικαλισταράδες ανίκανους και τεμπέληδες που έγιναν μέχρι και υπουργοί παρ' ότι δεν έχουν ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους. Άνθρωποι που δεν ξέρουν ούτε βασικά αγγλικά και κάνουν διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Για δείτε τεμπελχανάδες άπλυτοι των Εξαρχείων και καφενόβιοι του μπάφου που έχουν γίνει σύμβουλοι σε υπουργούς και υφυπουργούς. Ήλεγξε ποτέ κανείς το βιογραφικό τους; Τι έχουν προσφέρει στην πατρίδα και τι μπορούν να προσφέρουν; Όχι βέβαια, παιδιά του κόμματος να είναι ή κολλητοί στελεχών και οι πόρτες ανοίγουν. 

Αλλά για να μη λέμε τα κακά του ΣΥΡΙΖΑ μόνο, η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 40 χρόνια από άχρηστους κυβερνιέται οι οποίοι επελέγησαν όχι για την αξία τους ή τον πατριωτισμό τους αλλά για τα κονέ και την απίστευτη μπαρουφολογία τους. Είναι το μεγαλύτερο κακό που έκανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα αυτό: Που έφερε το κομματικό κράτος, που δημιούργησε τις Κλαδικές για να βολεύονται οι κολλητοί και που βεβαίως και η ΝΔ ακολούθησε σε μια πλειοδοσία διορισμένων ανεγκέφαλων. 

Όλη αυτή η λιγουράτζα της εξουσίας που ονειρεύεται δύναμη και λεφτά, που έχει κάνει περιουσίες, βγάζει γκόμενες στα μπαράκια του κέντρου μόνο και μόνο γιατί πουλάει παρλαπίπες και κάνει επικοινωνία του πισινού. 

Όλοι αυτοί οι άχρηστοι που στον ιδιωτικό τομέα δεν θα έβρισκαν δουλειά ούτε ως κλητήρες, είναι πανταχού παρόντες. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, η ουσία είναι ίδια. Κι όποιος περίμενε αξιοκρατία με την «πρώτη φορά αριστερά», ας ρίξει μια ματιά ποιοι ανίκανοι θέλουν να σώσουν τη χώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της. Όταν το πρώτο βιολί της εθνικής προσπάθειας είναι ο Τσίπρας του 15μελούς και ο Βαρουφάκης των τηλεπαράθυρων του Αυτιά, τότε καταλαβαίνει κανείς που πάει αυτός ο τόπος. 

Η Ελλάδα δεν έχει καμιά ελπίδα όταν τα κόμματα εμπιστεύονται μόνο τους κολλητούς, ακόμη κι αν αυτοί είναι άχρηστοι. Κι όταν άξιοι Έλληνες, φτασμένοι επιστήμονες, μπαρουτοκαπνισμένοι στις καθημερινές μάχες και επαγγελματίες με επιτυχίες μένουν στην απ' έξω ή αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα. Μην σας ενοχλεί λοιπόν η Παναρίτη. Μια μικρή κουκκίδα του μεταπολιτευτικού σαθρού κράτους των βολεμένων κολλητών είναι.

www.antinews.gr