Αν είναι, λοιπόν, να χρεοκοπήσουμε, ας το κάνουμε σαν τον Πέτρο Κωστόπουλο, που συνεχίζει να λιάζεται στην Ψαρού, στη Μύκονο και να τρώει στα καλύτερα εστιατόρια.!

Ο Πέτρος Κωστόπουλος, ως γνωστόν, χρεοκόπησε εδώ και καιρό. Οι επιχειρήσεις του πτώχευσαν, πουλήθηκαν, έκλεισαν ή κάτι τέτοιο. Αμφιβάλλω αν ξέρουν ακριβώς τι έγινε οι κολλητοί του φίλοι. Όπως και να 'χει, φαίνεται πως ένα από τα πανίσχυρα πολιτιστικά πρότυπα του νεοέλληνα έχασε την «αυτοκρατορία» του.

Το ωραίο, όμως είναι πως δεν έχασε την εικόνα του «αυτοκράτορα». Γιατί μπορεί να μπήκε στα πέτρινα χρόνια της ανασφάλειας, αλλά συνεχίζει να είναι αυτός που όλοι απολαμβάναμε ως τώρα. Στις τηλεοράσεις, στα περιοδικά, στις συζητήσεις, στα πάρτι. Ο Πέτρος χωρίζει πολιτισμένα και συνεχίζει να περνάει τρυφερές στιγμές με την Τζένη. 

Ο Πέτρος δεν έχει μία, αλλά συνεχίζει να λιάζεται στην Ψαρού και να τρώει στα καλύτερα εστιατόρια. Να ταξιδεύει, να χαριεντίζεται με τα φιλαράκια του και το σημαντικότερο, να ξεκινάει καινούργιες δουλειές. Ήδη αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης σε επαρχιακά κανάλια και οργανώνει νέα τραστ σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Αν, λοιπόν, ο Πέτρος μπορεί να χρεοκοπεί τόσο όμορφα και δημιουργικά, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και η χώρα; Αν γενικώς ο κανόνας της χρεοκοπίας, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι για κάποιους μόνο μερικές σελίδες στα αρχεία ενός Πρωτοδικείου, γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς το ίδιο και για ένα ολόκληρο κράτος;

Ας χρεοκοπήσουμε, λοιπόν, σαν τον Πέτρο Κωστόπουλο. Με έναν όμως απαράβατο όρο: Ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε σαν τον Πέτρο Κωστόπουλο. Κάποιοι από μας βέβαια, μετά το πρώτο σοκ, θα ζήσουμε ακόμα καλύτερα. Κάποιοι άλλοι θα ρίξουμε και το μαύρο χρήμα στην αγορά (πάλι ευρώ θα έχουμε, μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κυκλοφορούν με δραχμές...), θα αγοράσουμε πέντε-έξι μαγαζιά στο κέντρο, θα ενεργοποιήσουμε παλιούς γνωστούς και φιλαράκια και θα συνεχίσουμε αυτό που μάθαμε καλά στη μεταπολίτευση: Να φτιάχνουμε όμορφες παρέες και δυνατά δίκτυα.

Πραγματικά, αν οι Ευρωπαίοι είχαν τη δυνατότητα να συλλάβουν σωστά την ιδιοσυγκρασία μας, θα μας προέτρεπαν να το κάνουμε. Αφού, βέβαια, βρουν τις ασφαλιστικές δικλείδες να εισπράξουν τα χρέη τους. Μην μπούμε, δηλαδή, σε κανέναν «πτωχευτικό νόμο» και τους ρίξουμε κανόνι.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο πως κάθε προσπάθεια να γίνουμε δυτικό κράτος και να ενταχθούμε στα ευρωπαϊκά δίκτυα, θα αποτυγχάνει. Κι αυτό γιατί είμαστε γεννημένοι να φτιάχνουμε τα δικά μας. Είτε επειδή φωλιάζει μέσα μας το γονίδιο της αναγέννησης από το μηδέν -να, καλή ώρα ο Πέτρος- είτε γιατί βλέπουμε ότι χωρίς τα δικά μας συστήματα, θα πρέπει να ξεχάσουμε τη Μύκονο και τις όμορφες παρέες.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως δεν μπορούν όλοι να ρεφάρουν σαν τον Κωστόπουλο. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που μετά τη χρεοκοπία αυτοκτονούν. Που δεν έχουν αυτά τα καταπληκτικά reflex και δεν βλέπουν τη ζωή σαν περιοδικό. Αυτοί τι θ' απογίνουν; Και το κακό είναι ότι οι περισσότεροι, βουτηγμένοι μέσα στην τραγική άγνοια, περιμένουν να χαρούν από την πτώση των άλλων. Όπως περίμεναν να χαρούν από την κατάρρευση του Πέτρου. Γιατί είναι τόσο αφελείς που δεν καταλαβαίνουν ότι οι Κωστόπουλοι δεν μασάνε ούτε με αλλαγές κυβερνήσεων, ούτε με χρεοκοπίες, ούτε καν με πολέμους.

Αν είναι, λοιπόν, να χρεοκοπήσουμε, ας το κάνουμε σαν τον Πέτρο. Με στιλ, αισιοδοξία, χιούμορ και δυναμισμό. Είναι μια πρόταση που νομίζω ότι βολεύει τους πάντες και δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερη ούτε αριστερή. Είναι μια λύση καθαρά ελληνική, απολύτως ταιριαστή με το ακαταμάχητο και πάντα συναρπαστικό DNA μας.

Ανδρέας Ζαμπούκας

www.protagon.com