Τη φράση την είχε πρωτοπεί ο Ανδρέας Παπανδρέου την ένδοξη
δεκαετία του '80, σαν τον μεγάλο μας μπαμπά που τα μοσχαναθρεμμένα του τα
προόριζε για πυρηνικούς επιστήμονες. Και επειδή ίσως κι εμείς αυτήν την ιδέα
είχαμε για τον εαυτό μας την αγκαλιάσαμε και αποκρούσαμε με βδελυγμία την εκδοχή
να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Προχτές την επανέλαβε ο Νίκος Βούτσης
επιβεβαιώνοντας την ταυτότητα στη βασική φιλοσοφία του κόμματός του με του
πρώιμου ΠΑΣΟΚ. Κανείς από τους δύο δεν μας είπε βέβαια τι να γίνουμε της
Ευρώπης.
Να γίνουμε οι αγρότες της. Μα αγρότες στη χώρα μας είναι Αλβανοί,
Aφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί. Ο αμιγής ελληνικός αγροτικός πληθυσμός
έχει συρρικνωθεί δραματικά γιατί έχει μεταναστεύσει στα αστικά κέντρα, και μόλις
τα τελευταία χρόνια, λόγω κρίσης, άρχισε να δημιουργείται ένα μικρό κύμα
επιστροφής της νέας γενιάς. Στο μεταξύ καταναλώνουμε λεμόνια Αργεντινής και
ξηρούς καρπούς Τουρκίας. Ή να γίνουμε οι κτηνοτρόφοι της Ευρώπης που το κρέας
που παράγουμε δεν φτάνει για μας τους ίδιους, γι' αυτό και εισάγουμε σχεδόν από
όλα τα είδη;
Να γίνουμε οι εργάτες της. Εννοώ οι βιομηχανικοί, γιατί οι άλλες
κατηγορίες εργατών στη χώρα μας επίσης στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι μετανάστες.
Ή το έχουμε δεδομένο ότι άλλοι Ευρωπαίοι θα είναι οι εργάτες της βαριάς
βιομηχανίας που θα μας προμηθεύουν αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές, ηλεκτρονικά
συστήματα, ιατρικά μηχανήματα, στρατιωτικό εξοπλισμό και τελειωμό δεν έχει;
Φαντάζεστε, ας πούμε, έναν Γάλλο ή έναν Γερμανό να λέει δεν θα γίνουμε οι
βιομηχανικοί εργάτες της Ελλάδας; Αλλά και τα λίγα ελληνικά βιομηχανικά προϊόντα
που υπάρχουν πόσοι από μας τα διαλέγουν, για να θέλουμε να τα διαλέξει και η
Ευρώπη;
Να γίνουμε οι επιστήμονές της. Οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι
μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι οικονομολόγοι. Με ένα τρόπο έχουμε γίνει, αλλά
τέτοιο που καθόλου δεν βοηθά την κοινωνία και την οικονομία μας. Διότι έχει
μεγάλη διαφορά να είμαστε π.χ. οι γιατροί της Ευρώπης από το να είναι η Ευρώπη
εργοδότης των Ελλήνων γιατρών.
Ας παρακάμψουμε την προσβολή για τους
χιλιάδες, έλληνες και μετανάστες, που κάνουν τη δουλειά του γκαρσονιού, που σε
αναλογία πληθυσμού πρέπει να είναι οι περισσότεροι στην Ευρώπη. Γιατί ο μόνος
κλάδος που ακμάζει στην Ελλάδα, ακόμα και στην κρίση, είναι η εστίαση και
γενικότερα τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και θα περίμενε κανείς να
έχουμε σε μεγαλύτερη υπόληψη ένα επάγγελμα που είναι τόσο απαραίτητο και σε τόσο
μεγάλο αριθμό ώστε να καλύπτει τις συνήθειές μας. Ή είναι εντάξει να είμαστε
γκαρσόνια της Ελλάδας αλλά όχι της Ευρώπης;
Η φράση «δεν θα γίνουμε τα
γκαρσόνια της Ευρώπης» είναι λαϊκίστικη, εσωστρεφής και αποπροσανατολιστική. Το
μόνο που πετυχαίνει είναι να υποβιβάζει τα δεκάδες επαγγέλματα που ασχολούνται
με τον τουρισμό και να δημιουργεί μία απαξία στη σχέση μας με τους επισκέπτες
της χώρας μας, αφού μοιάζει να θεωρεί τον τουρισμό αναγκαίο κακό. Αυτό οδηγεί σε
συμπλεγματικές συμπεριφορές απέναντι στον ανεπιθύμητο αλλά αναπόφευκτο τουρίστα,
αφού περιγράφει εξ αρχής ως αναξιοπρεπή τη θέση μας απέναντί του. Το ακριβώς
αντίθετο έπρεπε να πει ο κ. Βούτσης, που τώρα πια είναι υπουργός και μετράνε
αλλιώς τα λόγια του. Ότι εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να θεωρούμε τιμή μας που οι
ομορφιές του τόπου μας και οι αρχαιολογικοί μας θησαυροί είναι πόλος έλξης για
τους ξένους και πως μόνιμη φροντίδα της Πολιτείας και των επιχειρηματιών και
εργαζομένων στον κλάδο του Τουρισμού πρέπει να είναι η παροχή υψηλής ποιότητας
υπηρεσιών. Και ότι αυτό είναι πολιτισμός και αξιοπρέπεια. Και ασφαλώς
ανυπολόγιστο κέρδος για την Οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου