Αυτοκαθορίζοντας τον χώρο της κεντροαριστεράς... Η εν Ελλάδι σοσιαλδημοκρατία οφείλει να χαράξει τον δρόμο και όχι να παρκάρει στην πλατεία...

Ας κάνουμε μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και να θυμηθούμε τι συζητούσαμε όλοι εμείς που ανήκουμε στον χώρο του λεγόμενο «δημοκρατικού σοσιαλισμού»: « Ο Τσίπρας, που θα πάρει με φούμαρα την εξουσία, θα κάνει τόσες κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει σε μας».

Την ίδια ακριβώς θεωρία, που έλαβε τον χαρακτηρισμό «αριστερή παρένθεση», ασπάστηκε και ο Λαζαρίδης, για λογαριασμό του Σαμαρά, με τους δεξιούς ταυτόχρονα να λένε σε παραδίπλα τραπέζια: «Γρήγορα θα τα κάνει μαντάρα ο Τσίπρας και επειδή δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, σύντομα θα προκηρύξει εκλογές και η ΝΔ θα επιστρέψει ως εθνική ανάγκη στην εξουσία».

Προφανώς και αμφότερες οι αναλύσεις έχουν βάση, ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος να ταυτιστούν, με τον συνήθη χαμένο να είναι ο δικός μας χώρος. Γιατί πολύ απλά ο δικός μας χώρος είναι στο 2,5%, ενώ της ΝΔ στο δεκαπλάσιο. Ο δικός μας χώρος είναι εκτός Βουλής και η ΝΔ είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί ο δικός μας χώρος εκφράζεται και από το Ποτάμι και από το ΠΑΣΟΚ (;), ενώ η ΝΔ έχει καθαρίσει την αυλή της.

Στο πώς θα πορευτούμε από δω και πέρα, ας έχουμε στο μυαλό μας δύο λέξεις, την αλήθεια και την εξουσία. Η ΝΔ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και θέλει να επιστρέψει στην εξουσία. Γι αυτό και οφείλει, εκ του ρόλου της κιόλας, να κάνει δριμεία αντιπολίτευση για να καρπωθεί τα οφέλη. Επίσης το Ποτάμι είναι εξουσία, γιατί όχι μόνο έχει 17 βουλευτές, αλλά και επειδή θέλει να διευρύνει την εκλογική του βάση. Προφανώς κι αν ο χώρος μας, που έλαχε να έχει το όνομα «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών», επιδοθεί σ' ένα παιχνίδι εξουσίας, ο ψηφοφόρος προφανώς και θα προτιμήσει τις δύο παραπάνω επιλογές.

Άρα σε μας η λέξη που πρέπει να διέπει τον χώρο μας είναι η «αλήθεια». Προφανώς και τα όσα τάζει ο Τσίπρας και οι υπουργοί του είναι ανεδαφικά. Και προφανώς πρέπει να τους «ρίξεις στο ψαχνό» και να αναδείξεις στον έλληνα ψηφοφόρο μια σειρά από παλινωδίες και κωλοτούμπες. Όμως δεν πρέπει να είναι ΜΟΝΟ αυτό. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να ταυτιστείς με την Δεξιά, που αυτός ήταν και ο λόγος της πρωτοβουλίας Παπανδρέου, να μην είσαι πλέον συνιστώσα της Δεξιάς.

Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι ο χώρος, που επαναλαμβάνουμε είναι στο 2,5%, πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί και όχι να ετεροπροσδιοριστεί. Με άλλα λόγια, όσοι πιστεύουν ότι θα φουσκώσει ξαφνικά ο χώρος από ψηφοφόρους που θα βλέπουν το «φως το αληθινό» πλανώνται πλάνην οικτράν. Η άσκηση του να πάρουμε όλοι ένα χαρτί και ένα μολύβι και να σημειώνουμε τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι καθαρά εργαλειακή, επιβοηθητική της αλήθειας που υποστηρίζεις.

Όπως επίσης παρατηρείται ιδίως στον χώρο των social media, υπάρχει ένας πανηγυρισμός όταν οι ευρωπαίοι βγαίνουν και ακυρώνουν τις πρωτοβουλίες Τσίπρα, που προφανώς είναι εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου και λογικής. Αλλά οι ίδιοι ευρωπαίοι δεν πολέμησαν τον Παπανδρέου, οι ίδιοι ευρωπαίοι δεν χειρίστηκαν λάθος την κρίση της ευρωζώνης, μερίδα των ευρωπαίων δεν «σκότωσαν» το δημοψήφισμα το 2011;

Επειδή ακριβώς ο χώρος μας έχει ξεκάθαρη ευρωπαϊκή κατεύθυνση, πασχίζει για την αλλαγή της Ευρώπης. Είναι λάθος να νιώθεις ότι παίρνεις το αίμα σου πίσω, όταν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ ή ο Σούλτς θα κατσαδιάζουν (και δικαίως πολλές φορές) την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεσαι έτσι ένα με τον συριζαίο ή τον δεξιό που σε έβριζε από την πλατεία εν χορώ 2 χρόνια κι αυτό δεν είναι καλή μαγιά για το κόμμα και τον χώρο που θέλεις να οικοδομήσεις.

Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το καθήκον αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΕΛ, που θα σου δώσει άφθονες, ήδη το κάνει ,αφορμές και προφανώς όλα τα αντιμνημονιακά γραμμάτια θα σκάνε ένα ένα. Η υπεροχή όμως του χώρου θα βασιστεί εκεί με όρους αλήθειας, ότι δεν εξαπάτησε, δεν κοροϊδεψε τον έλληνα πολίτη, αλλά πάσχισε να κάνει το καλύτερο δυνατό. Η λογική του «σας τα λεγα» είναι καθαρά δεξιά. Δεν είναι λύση να φορέσουμε, μιας και πλησιάζουν οι απόκριες», την μουτσούνα του Άδωνι και να επιχαίρουμε με τα χάλια που θα έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Καταληκτικά, αυτός ο χώρος, που εκφράστηκε και εκφράζεται από τον Γιώργο Παπανδρέου, έχει στο DNA του αρχές και αξίες, όπως εκφράστηκαν όχι μόνο τη διετία 2009-2011, αλλά και διαχρονικά. Αυτές οι αρχές και οι αξίες υπερβαίνουν την επίτευξη ενός εκλογικού ορίου, πόσο μάλλον απαγορεύεται να της βάλεις στο ντουλάπι με τις αναμνήσεις, κυνηγώντας με το δίκανο τους παραπλανημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η θετικότητα της ψήφου στον Παπανδρέου, που έσπασε το μονοπώλιο του «για να μην το τάδε ή το δείνα ο ΣΥΡΙΖΑ» για να συνεχίσει να έχει νόημα και τώρα, στα δύσκολα, πρέπει να διαποτιστεί από την θετική πρόταση για το αύριο, με βάση σαφή ιστορικά πεπραγμένα. Δηλαδή να έχει ως κέντρο βάρους την επιτυχία του δικού μας εγχειρήματος και όχι την αποτυχία του άλλου..

Υ.Γ.Δεν είμαστε μνημονιακοί ούτε μερκελιστές, είμαστε δημοκράτες σοσιαλιστές!

Ας ξεκινήσουμε με μια θεμελιώδη παραδοχή: Ως χώρος δεν είμαστε «μερκελιστές» ή μνημονιακοί, αλλά είμαστε δημοκράτες-σοσιαλιστές!

Ιδεολογικά θα πρόκειται για ολέθριο σφάλμα να συμπορευτούμε με μια «μνημονιακή» αντιπολίτευση που σκοπεύουν να επενδύσουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι.

Είναι εξίσου ολέθριο να αναπαράγουμε με όρους ρεβανσισμού τον διχσσμό που επέφερε το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που το φόρεσαν στις πλατείες ο Σαμαράς και ο Τσίπρας και τους έφερε εναλλάξ στην εξουσία.

Δεν πρέπει ο δικός μας χώρος να ποντάρει και να αναπαράγει την αγανάκτηση, να επωφεληθεί από το «κύμα» των παραπλανηθέντων, περιμένοντας να φουσκώσει από την απογοήτευση, όπως έκανε ειδικά ο Τσίπρας.

Και ο χώρος δεν συστήθηκε μόνο γιατί ο Βενιζέλος ανέτρεψε τον Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011, αλλά επειδή το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει παρακολούθημα της Δεξιάς καθ' όλη τη διάρκεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Θα είναι κρίμα να γίνουμε συνιστώσα της Δεξιάς από τα έδρανα τηε αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί από τη μια να κατακρίνουμε την ιδεολογικά ετερόκλιτη, αλλά ομοιογενώς αντιμνημονιακή συγυβέρνηση ΣΥΡΙΖΕΛ, και από την άλλη να γινόμαστε παρακολούθημα της μνημονιακής αντιμεταρρυθμιστικής πτέρυγας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού.

Ας έχουμε κάτι υπόψη: Το μνημόνιο δεν ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη για τον τόπο, αλλά το αποτέλεσμα ενός πελατειακού κράτους που γιγαντώθηκε και χρεοκόπησε το 2010, χάρις στους ολέθριους χειρισμούς της κυβέρνησης Καραμανλή.

Το μνημόνιο αποτελούσε μια προϋπόθεση αποφυγής της χρεοκοπίας, δηλαδή ο δανεισμός μας εξαρτιόταν από την τήρηση δεσμεύσεων, εντός του οποίου ήταν και πάμπολλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν στην χώρα εδώ και πολλά χρόνια.

Αλοίμονο αν ταυτιστούμε με τις φωνές εκείνες που λένε ότι το μνημόνιο ήταν ευλογία, ή το μνημόνιο είναι το μόνο πρόγραμμα πολιτικής που μπορεί να εφαρμοστεί σ' αυτή την ρημάδα την χώρα. Το μνημόνιο ήταν η ομολογία αποτυχίας της εγχώριας πολιτικής τάξης να θεσπίσει ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Από την άλλη αλοίμονο αν ως σοσιαλδημοκράτες ταυτιστούμε με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής συντήρησης. Ναι μεν η Μέρκελ είναι ευρωπαίος εταίρος, αλλά δεν ανήκουμε στην ίδια πολιτική οικογένεια. Πόσο μάλλον ένας σοσιαλιστής δεν μπορεί να αποδέχεται μονόπλευρα ότι η Ευρώπη λειτουργεί ορθά ή ότι δεν μπορεί να λειτουργεί αλλιώς.

Προφανώς όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η εναντίωση στην πολιτική της Μέρκελ μπορεί να σε κατατάξει στο στρατόπεδο του Τσίπρα, που ας υπενθυμίσουμε ότι καμία σχέση έχει με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο Τσίπρας δεν εκφράζει τον Μίλιμπαντ, τον Ολάντ, τον Ρέντσι ή τον Πέπε Σάντσεζ στην Ισπανία.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ρίχνει νερό στο μύλο των φωνών που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη, αλλά εκείνων που θέλουν να την διαλύσουν. Γι αυτό και η νίκη Τσίπρα δίνει αέρα στα πανιά των Podemos στην Ισπανία, του Φάρατζ στην Αγγλία, του Σιν Φέιν στην Ιρλανδία, του Γκρίλο στην Ιταλία και της Λεπέν στην Γαλλία.

Δεν μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να ταυτίζεται με τον ευρωσκεπτικισμό, ή να φροντίζει στην αλλοίωση του ενωσιακού συμφέροντος, κοιτώντας σε άλλες, πέρα της Ε.Ε. εξαρτήσεις. Αντίπαλος της σοσιαλδημοκρατίας είναι η πάσης φύσεως συντήρηση, η διατύπωση ακραίων και λαϊκίστικων θέσεων, η τοποθέτηση στον νταβατζή που πρέπει να έχει μια χώρα.

Και αυτή ήταν η διαχρονική διαφορά της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν εξαρτιόταν από καμιά υπερδύναμη, σ' αντίθεση με την Δεξιά και Αριστερά που αποτελούσαν μεταπολεμικά δορυφόρους των δύο μεγάλων υπερδυνάμεων, Η.Π.Α. και Σοβιετικής Ένωσης.

Θυμάται κανείς τον Μιτεράν ή τον Ανδρέα Παπανδρέου να είναι «τσιράκι» καμιάς υπερδύναμης; Όχι βέβαια. Ως πολιτικές προσωπικότητες μόχθησαν στην οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού οράματος, αυτόνομου σε κάθε μορφής υποτέλειας σε μια υπερισχύουσα δύναμη.

Γι αυτό και στην «Γερμανική Ευρώπη», η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί ζητά απαντήσεις στον Πούτιν ή στην διάλυσή της, δεν μπορεί να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με δυνάμεις που αναζητούν τις ως άνω λύσεις.

Γι αυτό και δεν μπορεί να είναι ούτε απολογητής της Μέρκελ, πόσο μάλλον του Πούτιν. Πρέπει να είναι απολογητής της ευρωπαϊκής ιδέας και σκαπανέας μεγάλων αλλαγών που εκείνη χρειάζεται, για το μεγάλο άλμα στον εκδημοκρατισμό της και στην καταπολέμηση του ευρωσκεπτικισμού, εντός του οποίου συχνωτίζονται η άκρα αριστερά με την άκρα δεξιά.
Και στα καθ' ημάς, δεν μπορεί η εν Ελλάδι σοσιαλδημοκρατία να είναι απολογητής της Μέρκελ ή να κλείνει το μάτι στην αντιευρωπαϊκή στάση του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ.

Η εν Ελλάδι σοσιαλδημοκρατία οφείλει να χαράξει τον δρόμο και όχι να παρκάρει στην πλατεία...