Η παιδεία ως λύση στα προβλήματα που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση

Άρθρο της Ηπειρώτισσας εκπαιδευτικού και συγγραφεα Βασιλικής Πιτούλη, υποψήφιας Δημοτικής Συμβούλου στον Δήμο Κηφισιάς, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης με το ψηφοδέλτιο του Γιώργου Θωμάκου ''Δύναμη Ελπίδας, Συμμαχία Πολιτών Κηφησιάς, Νέας Ερυθραίας, Εκάλης''.

Το να επικεντρωθούμε για μια ακόμη φορά στη σημασία που έχει η Παιδεία για την αυτογνωσία ενός λαού, μιας κοινωνίας, ενός έθνους, θα είναι ίσως κοινός τόπος. Κοινός τόπος επαναλαμβανόμενος που ωστόσο, παρά την αέναη επανάληψη, δε χάνει ποτέ την αξία του. Και δεν πρόκειται ποτέ να τη χάσει, εφ' όσον ως αντικείμενο έχει τον άνθρωπο. 

Το νέο, ελπιδοφόρο, καινούργιο άνθρωπο, που σε όποιο γήινο μήκος και πλάτος κι αν γεννηθεί, μέσα σε οποιοδήποτε κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, δικαιούται να αποτελέσει αντικείμενο αγωγής και μόρφωσης. Διακαιούται, μαζί με την τροφή για το σώμα του, να βρει και πνευματική τροφή που θα αποτελέσει το μοχλό για την ολοκλήρωσή του. Δικαιούται να συναντήσει τη θετική επίδραση που θα αποβλέπει στο να υποβοηθήσει να αναπτυχθεί κάθε σωματική, συναισθηματική, κοινωνική, ηθική, θρησκευτική, και πολιτική πτυχή της προσωπικότητάς του. Δικαιούται να συναντήσει την παιδευτική επίδραση που γενναιόδωρα θα συμβάλλει στο να μετατραπεί το «εν δυνάμει» σε «εν ενεργεία». Δηλαδή, κάθε καλό στοιχείο που ενυπάρχει σε υποβόσκουσα κατάσταση μέσα στο νέο άνθρωπο, να ενεργοποιηθεί με τη θετική επίδραση, νε εκδηλωθεί και να δράσει. 

Γνωρίζουμε όλοι ότι, δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει. Υπάρχει συσσωρευμένη στον πλανήτη πολλή φτώχια που, μαζί με το αχώριστο αδερφάκι της, την αμάθεια, αποτελούν το φυτώριο μέσα στο οποίο φύονται όλα τα άνθη του κακού. Εγκληματικότητα, βία, φανατισμός, ρατσισμός, κοινωνικός αποκλεισμός, κοινωνική παθογένεια, τρομοκρατία. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Τα εκατομμύρια παιδιά του τρίτου κόσμου που πεθαίνουν από ασιτία, από αρρώστιες, τα αθώα θύματα των πολέμων, εκατόμβες ατελείωτες στο βωμό του μίσους, της τρέλας, της σύγκρουσης συμφερόντων, της παράνοιας; Τις γυναίκες που είναι θύματα της άγνοιας, της αμορφωσιάς, της υπανάπτυξης, και υφίστανται κυριολεκτικά στο πετσί τους τις πιο κατάφωρες αδικίες; Όλα αυτά τα ανθρώπινα όντα, όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπινων ψυχών, βιώνουν μια ζοφερή, ανατριχιαστική πργματικότητα. 

Το περιβάλλον καταστρέφεται ανεπανόρθωτα. Αντί να επικρατήσει μια λελογισμένη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, βασισμένη στην αειφόρα ανάπτυξη, μια εκμετάλλευση που θα αφήνει ανέπαφο το φυσικό κεφάλαιο που χρειάζεται για την αναπαραγωγή, τα πάντα θυσιάζονται στη λογική του μέγιστου κέρδους. Ο άνθρωπος βιάζει τη φύση, τη λεηλατεί, ασελγεί επάνω της. Το έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο. 

Όλα τα παραπάνω δε μπορούν παρά να αποτελούν γροθιά στο στομάχι της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας. Υπάρχει μια αμφισβήτηση όλων όσων οι ισχυροί του κόσμου προσπαθούν να πλασάρουν ως δεδομένα, υπάρχει ένας τεράστιος προβληματισμός. Που όσο πιο πολύ γενικεύεται, τόσο πιο γόνιμος και δυνατός γίνεται. Εκεί όπου πραγματοποιείται η σύνοδος κορυφής της «Ομάδας των Επτά», εκεί βλέπουμε και τους διαδηλωτές που είναι πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους, που από ανώνυμα παιδιά γίνονται ήρωες, σύμβολα του ανθρώπου που αντιστέκεται. Το Σηάτλ, η Γένοβα, μας έδωσαν μαθήματα. Άνοιξαν δρόμους. 

Η βαρβαρότητα, η θηριωδία που συντελείται, δε μπορεί και δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο κανένα σύγχρονο και ευαίσθητο άνθρωπο. Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναλγησία δεν πρέπει να μας αφήνει ασυγκίνητους. 

Τι μπορούμε να αντιτάξουμε σε όλα αυτά; Τίποτε άλλο παρά παιδεία, που στο πλήρες, στο βαθύτερο νόημά της περιλαμβάνει τα πάντα.