Ήρθε
λοιπόν η στιγμή να βγάλουμε τη ζωή μας δημόσια σε παζάρι. Να δούμε πόσο πιάνουμε
ρε αδερφέ! Στο σχολείο μας λέγαν να κινούμαστε να δείχνουμε ενδιαφέρον, μετά μας
ζήταγαν στο πανεπιστήμιο να παρουσιάζουμε εργασία, όχι απλά να κάνουμε εργασία.
Μας έμαθαν ειδικές «εταιρείες» να γράφουμε βιογραφικά να «πουλάμε» τον εαυτό
μας. Έτσι πολύ φυσιολογικά όταν ήρθαν τα σόσιαλ μίντια δεν μας ξένισε το ότι
έπρεπε να ξαναεπινοήσουμε τον εαυτό μας μέσω των άλλων. Βλέπεις είχαμε
εξοικειωθεί και με τους «υπηρέτες» των θεσμών, τους υποψήφιους πολιτικούς, πόσο
αθλητικοί έπρεπε να είναι, πόσο πετυχημένοι επιχειρηματίες και στοργικοί
οικογενειάρχες, και προ πάντων αψεγάδιαστοι.
Αυτό το αβάστακτο βάρος
τελειότητας έπρεπε να διαλέγεται από εμάς για να μας επιβάλλει μετά την εξουσία
του με κυριότερο όπλο όχι βέβαια το πρόγραμμά τους αλλά την ακαταμάχητη εικόνα
τους. Όλοι και όλες εμείς που μεγαλώσαμε σε μια ταξική κοινωνία που πάσχιζε να
πολτοποιήσει τις τάξεις και να μας πείσει ότι ήταν κοινωνία δικαίου ακόμα και
ισότητας ανθρώπων, άσχετα από το τι πιστεύαμε και άσχετα από το σε ποια τάξη
ανήκαμε, φάγαμε όλοι/ες εξίσου τη δόση της «ανάγκης του ευ-φαίνεσθαι». Αυτό η
βιτρίνα και η επιμέλειά της είναι μια από τις κορωνίδες της αστικής υποκρισίας
που για έναν περίεργο λόγο υιοθετείται και εφαρμόζεται από τα λαϊκά στρώματα την
ώρα που κηρύττεται αλλά καταστρατηγείται κάθε μέρα από τα αστικά.
Έτσι
φτάνουμε στις φετινές εκλογές που πλέον οι υποψήφιοι έχουν αφήσει τα ψέμματα και
πετάν τις μάσκες της διακριτικότητας και σεμνότητας που παλιότερα είχανε κυρίως
λόγω μικρής ανάπτυξης των δυνατοτήτων μαζικής προβολής από ποικιλία μέσων
ενημέρωσης και απουσίας κοινωνικών δικτύων εκτός της προσωπικής επαφής. Τον
υποψήφιο που κουραζόταν να ναι χαμογελαστός και να κερνά καφέδες και να συζητά
με προσποιητό ενδιαφέρον τα συλλογικά αλλά πολλές φορές και τα καθαρά ατομικά
θέματα του κάθε ψηφοφόρου τον αντικατέστησε η λιγότερο κουραστική, πιο απόμακρη
και απείρως πιο ψεύτικη «εικόνα» του χαμογελαστού γαμάουα οικογενειάρχη που για
κάποιο περίεργο λόγο μέσα στη κρίση είναι και πετυχημένος επιχειρηματίας η
μάνατζερ και έχει και στη διάθεσή μας σε διατεταγμένη υπηρεσία τα «αποκτήματά»
του....τη γυναίκα -τρόπαιο και παϊδάκι καθώς και τα «παιδιά» τους σαν ρομπότ και
σαν αντικείμενα με ένα πελώριο χαμόγελο που ο μπαμπάς είναι υποψήφιος και
επιτέλους αν εκλεγεί θα λείπει από το σπίτι πιο πολύ.
Αντίστοιχης
αθλιότητας και τα βιογραφικά και φωτογραφίες των γυναικών υποψηφίων. Εξαίρεση
και για τα δυο φύλλα σε αυτό το θέατρο αποτελούν άτομα σε μερικά αριστερά
ψηφοδέλτια, και λόγω ιδεολογίας αλλά και λόγω γνώσης του πιο απαιτητικού
επιπέδου των ψηφοφόρων τους. Βέβαια και κει δεν λείπουν γραφικότητες του στυλ
«σύζυγος γνωστού αντιστασιακού» η «παιδί ανταρτών γονιών» αλλά ούτε και αναφορές
στον γελοίο αστικό κώδικα επιτυχίας «μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά»,
σίγουρα όμως λείπουν καφρίλες του στυλ «επιτυχημένος επιχειρηματίας εμπορίας
χρυσού που αποφάσισε να πολιτευτεί για να επιστρέψει πίσω στη κοινωνία αυτά που
του χάρισε» όπως διαβάζουμε σε βιογραφικό υποψήφιου δημοτικού συμβούλου του
Καμίνη.
Στη φασιστική παράταξη αλλά και στους
φασίστες υποψήφιους των δεξιών και κεντρώων κομμάτων αφθονούν οι αναφορές στο
αυτοδημιούργητο που υποκρύπτουν και το αυτοικανοποιούμενο του υποψηφίου και
αντιδιαστέλλονται στο στερεότυπο του υποψηφίου δημόσιου υπαλλήλου που θεωρούν τα
ναζιστικά σκουπίδια αλλά και οι νεοφιλελέ οτι αποτελεί τον μέσο υποψήφιο ενός
αριστερού κόμματος. Αν δεν έχουν να προσάψουν δημοσιουπαλληλική ή έστω
κρατικοδίαιτη ιδιότητα σε έναν αριστερό υποψήφιο αρκούνται στο
«θολοκουλτουριάρης» ενώ τονίζουν στους φασίστες και φασίστριες υποψήφιες
οποιαδήποτε πτυχή έχει να κάνει με αθλητικά επιτεύγματα, μπόντι μπίλντινγκ,
πολεμικές τέχνες και τα συναφή. Όλες αυτές οι ιδιότητες δηλαδή που είναι
απαραίτητες για ένα πολιτικό στη σημερινή παγκόσμια κατάντια του
καπιταλισμού.
Η οικογένεια σαν τρόπαιο που ψυχαναγκάζεται να παρελάσει
από τα χαρτιά η τις εικόνες των υποψηφίων είναι αρκετά διαδεδομένη και στην
σαλονάτη «αριστερά» τύπου ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο. Αν υπάρχει μάλιστα και καμία
φωτογραφία με εκκλησιασμό των μελών της μπορεί να διαφύγει σε κανένα πιο ακριβό
και πιο σύνθετο φυλλάδιο που θα έχει πάνω από μια φωτογραφίες του εμπορεύματος
για πώληση. Αλλά δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες, είναι και η καθημερινότητα,
υποψήφιοι πληρώνουν αδρά με χρήμα η με πληροφορίες δημοσιογράφους να ασχολούνται
μαζί τους τη προεκλογική περίοδο με τρόπο τόσο απροσχημάτιστο και γελοίο που
αναρωτιέσαι αν έχουν διαβάσει τόσο καλά τη κατρακύλα του ψηφοφόρου η απλά αν
επιδιώκουν την επιδείνωσή της. Έτσι βλέπεις βαριεστημένους υποψήφιους να ακούν
τα δώδεκα ευαγγέλια τη Μ.Πέμπτη η να μυρίζουν όλα τα ψάρια στη Βαρβάκειο η να
λασπώνουν τα λουστρίνια τους στους μπαξέδες αγροτών αν είναι υποψήφιοι στην
επαρχία ενώ δεν παραλείπουν να αναφέρουν τη συμμετοχή τους σε διάφορες ΜΚΟ η
διοικήσεις οργανισμών -φαντασμάτων που το μόνο προσόν που απαιτείται είναι η
κομματική ταυτότητα και η μόνη εργασία μια δυο υπογραφές ισολογισμών η πρακτικών
το χρόνο.
Σε λίγο κάποιοι και κάποιες θα ψηφίσουν, σε λίγο θα μετρηθεί
όχι η αξία και πρακτική μιας πολιτικής γραμμής αλλά το πόσο καλά επικοινωνήθηκε
στους ψηφοφόρους. Εμείς δεν μετείχαμε ως τώρα στη λήψη καμιάς από τις αποφάσεις
που άλλους μας κατέστρεψαν και λίγους από εμάς ωφέλησαν. Όχι από επιλογή αλλά
από κατασκευή της απάτης που λέγεται «διακυβέρνηση με εκπροσώπηση» . Η μόνη
επιλογή που έχουμε είναι να μετέχουμε στην απάτη διαλέγοντας κάποιον να
υποκαταστήσει τη συμμετοχή μας στη λήψη αποφάσεων αλλά και πολλές φορές
-δεδομένης της μικρής συμμετοχής του κόσμου και κυρίως της τάξης μας που
καταπιέζεται στις μαζικές εκδηλώσεις απεργιών και διαμαρτυριών- τη συμμετοχή μας
στη καθημερινή κοινωνική πάλη. Η άλλη επιλογή που έχουμε είναι να μην μετέχουμε
στις εκλογές αλλά να οργανωθούμε με τους όμοιους και όμοιες μας στη βάση της
οικονομικής φύσης της καταπίεσης και να προσπαθήσουμε να μετέχουμε πιο έντονα σε
καθημερινή βάση στη πάλη για απελευθέρωσή μας και αν βλέπουμε ότι οι υπάρχουσες
μορφές πάλης δεν φέρνουν αποτέλεσμα να μη διστάζουμε να σκεφτόμαστε και να
προτείνουμε μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές και ταξικές διαδικασίες νέους
τρόπους ανατροπής του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός και του οργάνου που
έχει για να εφαρμόζει τη καταπίεση που λέγεται Κράτος.
Ας αφήσουμε το
θέατρο και τη πασαρέλα στους γελοίους που το ασκούν και στους ακόμα πιο γελοίους
στους οποίους απευθύνεται. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις τίμιων αγωνιστών και
αξιόλογων ανθρώπων απλά νομιμοποιούν αυτή την αλητεία δεν την αναιρούν, οι δε
ψηφοφόροι πρέπει να καταβάλλουν ατομική και συλλογική προσπάθεια για να φύγουν
από το αυτό τον μη-ρόλο του ψηφοφόρου. Κάποτε η άδεια τσέπη τους ίσως ξεπεράσει
το χαμηλό επίπεδο ταξικής τους συνείδησης και προσωπικής αισθητικής.
Πόσο
πάει μια ψήφος;
Πόσο πάει η ψήφος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου