Μέρος της κρίσης είναι όλοι αυτοί που λένε πως
από αύριο τα πράγματα θα μπούνε σε μια σειρά και πως αυτό που έπρεπε να γίνει -
έγινε, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Όλοι αυτοί που τώρα
σπεύδουν να υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους στις εκλογές του Μάιου, λες και οι
πολίτες δεν έχουν μνήμη αλλά πάνω απ΄όλα συνείδηση.
Τις εποχές της
συγκαλυμμένης υποκρισίας που μετρά την δύναμή της από τις ψήφους και τις
εκάστοτε πολιτικές επιλογές της κάλπης, τις ημέρες της ανάλγητης υποσχεσιολογίας
για ένα κράτος - προστάτη των κοινωνικών τάξεων, τα κόμματα μπαίνουν στην σειρά
για να εξαγγείλουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προγράμματά τους. Σε αυτούς
που γυρνούν την πλάτη, επιχειρηματολογούν πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως σε
καμία περίπτωση ο πολίτης δεν θα πρέπει να τα βάζει όλα στο ίδιο τσουβάλι. Σε
αυτούς που έχουν πληγεί, σπεύδουν να τους διαβεβαιώσουν πως μέχρι εδώ ήταν, πως
είτε θα καταργήσουν τα μνημόνια, είτε θα τα διατηρήσουν με άλλο τρόπο.
Απολογητικοί καθώς είναι μετά τις κοκορομαχίες του ούτως ή άλλως
υποβαθμισμένου κοινοβουλίου, επικαλούνται «οικονομικά θαύματα» άλλων εποχών,
όταν οι άνθρωποι είδαν ελπίδα στις στάχτες των παγκοσμίων πολέμων. Και είναι
αλήθεια: Στα ερείπια των πόλεων, στις βομβαρδισμένες περιοχές με τα εκατομμύρια
θύματα των εθνικιστικών παραληρημάτων, κάποιοι επιζώντες εμπιστεύτηκαν την τύχη
τους στα ίδια αφεντικά που σχεδίασαν τους πολέμους και την μαζική εξόντωση. Και
έγινε ακολούθως η Κοινωνία των Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και το σιδηρούν
παραπέτασμα, έτσι απλά για να θυμίζει στον κόσμο ότι πραγματικά οι πολίτες
διαφέρουν μεταξύ τους.
Μετά την κατάρρευση της γραφειοκρατίας, ήρθε η
περεστρόικα και ο θρίαμβος του δυτικού μοντέλου, που δεν άργησε όμως και αυτό με
τα χρόνια να καταρρεύσει. Για να φτάσουμε στο σήμερα μετά από πολλές δεκαετίες,
να υφίσταται ένας αρχέγονος ημι-διαλυμένος καπιταλισμός, που δεν γνωρίζει από
φτώχεια και στέρηση γιατί πολύ απλά αυτός τις δημιουργεί, ένα σύστημα που
τράφηκε από τις αλχημείες της πάλαι ποτέ «δοξασμένης» σύρραξης μεταξύ Ανατολής
και Δύσης, στην βάση της κοροϊδίας περί παγκόσμιας ισορροπίας λόγω των
πυρηνικών.
Το παραμύθι αυτό που χώνεψαν για δεκαετίες τα εκατομμύρια των
πολιτών, έρχεται τώρα να επαναληφθεί με την ανασύσταση της σοβιετικής
αυτοκρατορίας με δικτάτορες τύπου Πούτιν ή χαρακτηριστικούς πλανητάρχες τύπου
Ομπάμα, σύμφωνα με το αμερικάνικο έθιμο της εξαγωγής των εσωτερικών αμερικανικών
προβλημάτων. Από κοντά και η καταϊδρωμένη ΕΕ που δεν σταματά να κηρύττει σε
όλους τους τόνους ότι οι ευρωπαίοι μπορούν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουν, με επιχειρήματα περί δοκιμής εξεύρεσης λύσεων στον ευρωπαϊκό
Νότο μέσω τρόικα και περικοπών.
Αυτή είναι η εικόνα, φίλες και φίλοι. Αυτοί
ακριβώς είναι όσοι θα σας ζητήσουν εναγωνίως την ψήφο για την συνέχιση των
ευρωπαϊκών πολιτικών ή για την έξοδο από αυτές χωρίς το παραμικρό σχέδιο για την
επόμενη μέρα. Με λίγα λόγια, μεγάλη εξακολουθεί να είναι η αμνησία από τις
προηγούμενες δεκαετίες, όταν δεν το είχαν σε τίποτα Ανατολή και Δύση να πατήσουν
το κόκκινο κουμπί καταστρέφοντας τα πάντα. Και αν κάποιοι αναμιμνήσκονται την
περίφημη «ισορροπία του τρόμου» ως άλλοθι, καλό θα είναι να θυμούνται πως κάποτε
η Σοβιετική Αυτοκρατορία ήταν μια μεγάλη Βόρεια Κορέα που όλοι σήμερα
καταδικάζουν ή μια Κίνα όπου οι αντιφρονούντες κλείνονται στις φυλακές με
συνοπτικές διαδικασίες και η εξαθλιωμένη εργασία αποφέρει τεράστια κέρδη στους
κινέζους νέο-καπιταλιστές με άρωμα σταλινισμού.
Για τους δε θαυμαστές της
Δύσης, αρκεί να θυμηθούμε τις ναπάλμ του Βιετνάμ και την τραγωδία στο Ιράκ για
να καταλάβουμε περί ποιας ειρήνης μιλούν. Η Ευρώπη, όμως, θα πουν οι θαυμαστές
της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, απέχει παρασάγγας απ΄όλα αυτά. Σωστά. Ο ευρωπαϊκός
Νότος και η τεράστια φτώχεια δεν αξίζουν της ελάχιστης αναφοράς από τα χείλη του
κάθε Μπαρόζο ή Μέρκελ.
Οι Ευρωπαίοι καλοθελητές έχουν τη λύση: Περικοπές
και φορολόγηση των πάντων εις το διηνεκές. Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες,
όλοι αυτοί που δεν είναι μόνο μέρος του προβλήματος, όπως είπα στην αρχή, αλλά
το ίδιο το πρόβλημα, θα έρθουν να σας ζητήσουν την ψήφο. Αν κάποιος τους γυρίσει
την πλάτη, θα τον κατηγορήσουν για ισοπέδωση. Αν κάποιος τους φωνάξει, θα τον
επιπλήξουν για λαϊκισμό.
Στο τέλος, αυτό που θα γίνει θα είναι να πετύχουν
για άλλη και φορά την προσέλευση αρκετών, γιατί υποτίθεται πως κάποιοι πρέπει να
γίνουν ευρωβουλευτές με παχυλούς μισθούς και κάποιοι περιφερειάρχες. Εν ολίγοις,
το πρόβλημα παραμένει και η λύση του ξεφεύγει από τις επιλογές των πολιτών.
Γιατί πολύ απλά είναι γνωστή η τακτική των κομμάτων μετά τα πρώτα αποτελέσματα ή
τις δημοσκοπήσεις. Όσο γνωστή είναι και η αμνησία αρκετών όταν επιλέγουν το
κόμμα της αρέσκειάς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου