Το μίσος για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Διαβάζουμε στο "έγκριτο" ΒΗΜΑ από τον δημοσιογράφο Γ. Μαλούχο και σε ένα άρθρο με τίτλο "Γιώργος ο Μοιραίος":

"Το πόσο μοιραίος υπήρξε ο Γιώργος Παπανδρέου για την Ελλάδα το κατανοούν πια οι πάντες: έχει πλέον και με διεθνείς άμεσες μαρτυρίες πιστοποιηθεί ο τρόπος με τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός του "λεφτά υπάρχουνε" έθεσε ο ίδιος ζήτημα πτώχευσης της χώρας στα διεθνή όργανα, την ώρα μάλιστα που η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να δανείζεται από τις αγορές.

Ο Γιώργος Παπανδρέου με τον συνεργάτη του Γιώργο Παπακωνσταντίνου ήταν οι δύο άνθρωποι που μας οδήγησαν στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, την ώρα που γύριζαν τον κόσμο και δυσφημούσαν την Ελλάδα ως "τιτανικό" και ως διεφθαρμένη χώρα, προσκαλώντας τα σύννεφα της καταστροφής σε αυτό τον τόπο"...

Πόσα ψέμματα, πόση υποκρισία, πόση μυθοπλασία, πόση εσκεμμένη διαστρέβλωση γεγονότων, πόση προσπάθεια απόκρυψης πραγματικών περιστατικών που δεν βολεύουν σε αυτή την αφήγηση χωράνε σε δύο φράσεις;

Και τελικά πόσο διαφέρουν αυτές οι φράσεις στο Βήμα από όσα θα διαβάζαμε στην ακροδεξιά εfημερίδα Δημοκρατία, ή θα ακούγαμε από τον ψεκασμένο κ. Καμμένο ή από τον Τράγκα, το πιο λούμπεν δηλαδή κομμάτι της Ελληνικής πολιτικής και δημοσιογραφίας;

Διαβάζουμε για τον Παπανδρέου στα εξίσου "έγκριτα" ΝΕΑ από την γνωστό και μη εξαιρετέο κ. Πρετεντέρη:

Προσέξτε: το "κακομαθημένο παιδί" που "διαμαρτύρεται επειδή δεν του αναγνωρίζουν μέρισμα στην επιτυχία των άλλων"....

Διότι ως γνωστό, ο Παπανδρέου (και ο Παπακωνσταντίνου, για να μην ξεχνιόμαστε) απλώς χαντάκωσαν τη χώρα.

Το γεγονός ότι ο Σαμαράς σήμερα συνεχίζει την πολιτική που αυτοί άρχισαν (σε κακέκτυπο δυστυχώς...) και επαίρεται για ένα πρωτογενές πλεόνασμα που άλλοι δημιούργησαν όταν αυτός έκανε τον αντιμνημονιακό του αγώνα και έσερνε τη χώρα σε διπλές εκλογές με κίνδυνο να εκδιωχθεί από το Ευρώ είναι απλώς άνευ σημασίας.

Από αυτά τα δύο άρθρα - και από πολλά παρόμοιά τους - γεννάται μία απορία: Γιατί τόσο μίσος για τον Γιώργο;

Δεν θυμάμαι - ειλικρινά - παρόμοια χολή για άλλο σύγχρονο Έλληνα πολιτικό ηγέτη. Για κανέναν.

Καραμανλής; Το χειρότερο που έχουμε ακούσει είναι μία ελαφρά απαξίωση (αλλά μαζί με κάποια δόση συμπάθειας - 'εντάξει ρε παιδί μου, τι να κάνει κι αυτός...' )

Προσοχή: μακριά από εμάς η αγιοποίηση. Ναι, όλοι οι πολιτικοί έχουν αδυναμίες, και ο Παπανδρέου τις δικές του.

Αλλά αυτές οι αδυναμίες δεν εξηγούν τη διαμονοποίηση. Το μίσος.

Είναι προφανές ότι ο Γιώργος ενοχλεί. Πολύ. Πως αλλιώς ο "ξεγραμμένος πολιτικός" ξαφνικά έγινε η παρα λίγο αιτία για τριπλές εκλογές?!

Γιατί όμως; Έχω δύο εξηγήσεις.

Εξήγηση πρώτη: ο Γιώργος ενοχλεί γιατι εκπροσωπεί το ακριβώς αντίθετο από αυτά που όλα μαζί συμβολίζουν την πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης.

Την πολιτική τάξη που τάισε όλα αυτά τα καλά παιδιά που βγάζουν τη χολή τους σήμερα εναντίον του.

Και δεν διστάζει να δείξει αυτή τη διαφορά του σε κάθε ευκαιρία...

Εξήγηση δεύτερη: ο Γιώργος ενοχλεί γιατί επιμένει να μην αποδέχεται την κυρίαρχη - και κοινή - αφήγηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ:

ότι όλα στη χώρα ήταν καλά μέχρις ότου "μας βάλει ο Παπανδρέου στο μνημόνιο." Και ότι "προφανώς υπήρχαν άλλες λύσεις".

Μην  σας κάνει εντύπωση: είναι πράγματι κοινή η αφήγηση - τα ίδια λένε Τσίπρας και Σαμαράς.

(Σε αυτή την αφήγηση το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κάτι προσπαθεί να ψελλίσει αλλά κυρίως για να διαφυλάξει την εικόνα του σημερινού αρχηγού του, όχι την ιστορία της παράταξης και της κυβέρνησης Παπανδρέου)

 Γι αυτούς τους λόγους λοιπόν ο Παπανδρέου ενοχλεί. Και τον μισούν. Θέλουν να τον απαξιώσουν. Να τον εξοντώσουν.

Βέβαια ακόμα και αυτοί οι λόγοι δεν δικαιολογούν την ένταση. Στο κάτω-κάτω, αντί για μίσος θα μπορούσε απλώς να υπάρχει απαξίωση. Να τον αγνοούν.

Άρα πρέπει να προσθέσουμε και μία τρίτη εξήγηση: μισείς κάποιον που φοβάσαι. Κάποιον που υπολογίζεις.

Ας το κρατήσουμε αυτό καθώς πηγαίνουμε προς τις κάλπες και σκεφτόμαστε την επόμενη ημέρα.

Πρετεντέρης: Ο Παπανδρέου είναι ένα κακομαθημένο παιδί!

Στο screenshot μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα Νέα και αφορά -σε ποιον άλλο;- στον αγαπημένο του Γιώργο Παπανδρέου. Ο Γιάννης Πρετεντέρης ξεκαθαρίζει μέσα του αλλά και στους αναγνώστες του ότι ο Παπανδρέου αποκλείεται να επιστρέψει στα πράγματα. Μάλιστα, κάτι τέτοιο, πέρα από απίθανο, το χαρακτηρίζει και θαύμα...

Έλα όμως που ο ίδιος πιστεύει στα θαύματα διότι στο δεύτερο απόσπασμα του άρθρου κάνει το ακατόρθωτο ''δύσκολο'' και αναλύει το πολιτικό κόστος από αυτή την επιλογή. Στην επιχειρηματολογία του εξηγεί ότι ο ΓΑΠ βρίσκεται σε αδιέξοδο καθότι αν πάρει το κόμμα θα είναι καταχρεωμένο και αν ιδρύσει νέο κόμμα δε θα ενδιαφέρει κανέναν.  

Στο τρίτο και τελευταίο απόσπασμα της συνέντευξης, αρχίζει κανείς να απορεί αν το άρθρο έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος καθώς ο Πρετεντέρης περνά από το ακατόρθωτο και το δύσκολο στο γεγονός ότι η επιστροφή Παπανδρέου είναι πιθανή να συμβεί και επικαλείται το φρόνημα Παπανδρέου το οποίο είναι αναντίστοιχο μίας τέτοιας επιλογής. Θα μπορούσε, βέβαια, να κλείσει το άρθρο με ένα ''Γιώργο, μη, σε εκλιπαρώ'' αλλά νικά ξανά το θυμικό του και αποκαλεί τον πρώην πρωθυπουργό ως ένα κακομαθημένο παιδί που συμπεριφέρεται λες και του χρωστάνε όλοι.

Είναι πια ξεκάθαρο ότι το μίσος που τρέφει ο Γιάννης Πρετεντέρης για τον Παπανδρέου δεν αντιμετωπίζεται ούτε αποσυμφορείται με άρθρα-λίβελους ανά τρεις ημέρες στον τύπο που περισσότερο φέρουν σε ψυχιατρική συνεδρία παρά σε πολιτική άποψη. Ο Πρετεντέρης χρειάζεται επειγόντως μία θεραπευτική αγωγή, ένα φαρμακευτικό σχήμα που θα μπορούσε να τον ξαναμετατρέψει σε δημοσιογράφο που ασκεί λειτούργημα και όχι κακούργημα.

Τέλος, δε γνωρίζω αν ο Παπανδρέου επιθυμεί την επιστροφή του στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει σαφείς τις προθέσεις του διότι κινδυνεύει να αποτρελάνει τον Γιάννη. Και είναι κρίμα να τον δούμε με ζουρλομανδύα και τη γλώσσα λοξά έξω να επαναλαμβάνει το ανέκδοτο με τον γρύλο και όπου γρύλος να βάζει τ' όνομα του Παπανδρέου.

www.epikairo.gr