Τα επεισόδια στο ποδόσφαιρο και η υποκρυπτόμενη αιτία τους.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ακραίες συμπεριφορές στα γήπεδα, όπως αυτές που παρακολουθήσαμε προχθές στην Τούμπα, είναι καταδικαστέες.

Αποτελεί, όμως, ακραία υποκρισία, να παραμένει κανείς στα επιφαινόμενα και να μην αναζητά τις κύριες αιτίες ανάλογων φαινομένων.

Και οι αιτίες αυτές είναι, κατ επίφασιν αθλητικές. Στην ουσία, στη συνείδηση, ή καλύτερα στο υποσυνείδητο του οπαδού, έχει καταγραφεί το αίσθημα κάθε είδους αδικίας που έχει βιώσει η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της αλλά, και η ελληνική κοινωνία της περιφέρειας, ειδικότερα. 

Από της δημιουργίας του, το ελληνικό κράτος λειτούργησε ακραία συγκεντρωτικά. Η άρχουσα τάξη του, αυτή που κάθε φορά διαμορφωνόταν και κρατούσε τα ηνία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ως τοποτηρητής των προστατών της, διότι εθνική άρχουσα τάξη ουδέποτε συνεκροτήθη στη χώρα, αντιμετώπισε την ελληνική περιφέρεια ως αποικία. 

Η αντίληψη αυτή θεωρείται ως κάτι δεδομένο στο Κέντρο. Αυτή είναι η ιδεολογική τους παραδοχή για τη λειτουργία ενός κράτους. Το τραγικό είναι ότι και σημαίνοντες πνευματικοί εκπρόσωποι θεωρούν τον συγκεντρωτισμό ως κυρίαρχο τρόπο λειτουργίας των εθνικών κρατών. 

Η αντίληψη αυτή παρήγαγε πληθώρα αδικιών. Αδικιών που δεν στέκουν ούτε στον απλοϊκότερο ορθολογισμό. 

Η βίαιη εκδήλωση των καταπιεσμένων αισθημάτων είναι η εκτόνωση μιας αδικίας που πνίγει στην κυριολεξία τους ανθρώπους της ελληνικής περιφέρειας. 

Με αφήνουν παντελώς αδιάφορο τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών και γενικότερα των αθλητικών αγώνων. Δεν παρακολουθώ ούτε και τους πλέον σημαντικούς. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την αμυντική μου στάση απέναντι σε Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους κατά Αλτουσέρ. Αλλά, με την υποκρισία του φαινομένου. Άλλο θέλουν να υποδηλώσουν και με έμμεσο τρόπο το υποδηλώνουν. 

Αν το ποδόσφαιρο, και γενικότερα ο αθλητισμός, ήθελαν να είναι αυτό που δηλώνουν δεν θα περιείρχοντο στη διαχείριση ανθρώπων που συνιστούν-τις περισσότερες φορές- τον ορισμό της ελληνικής υποκουλτούρας, ίσως και του ελληνικού υποκόσμου. 

Σε άλλες χώρες, όπως στην Ισπανία, ή ακόμη και στην Ιταλία, τα υπονοούμενα είναι σαφέστερα. Οι Καταλανοί, επι παραδείγματι, θέτουν αμέσως το εθνικό τους ζητούμενο. 

Ευτυχώς, στην Ελλάδα, τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Το ζητούμενο δεν έχει να κάνει με το καταλανικό φαινόμενο αλλά, αποτελεί εκδήλωση μιας δυσαρέσκειας απέναντι σε έναν ακραίο συγκεντρωτισμό που θεωρεί την άδικη και αποικιακή συμπεριφορά ως δεδομένο. Θα έλεγα πως το αίτημα της εθνικής ενότητας είναι περισσότερο αναπτυγμένο στην ελληνική περιφέρεια από ό,τι στο Κέντρο. 

Ας πληροφορηθούν, λοιπόν, όσοι πρέπει να το μάθουν, πως αυτή η συμπεριφορά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ακόμη και αν το ελληνικό κράτος, που έκρυψε κάτω από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή λεοντή τις μεταπολεμικές μεθόδους του, νομίζει πως η ανορθολογική και εκτός κάθε έννοιας δικαίου, τακτική του, νομίζει πως μπορεί να επιβληθεί και συμπεριφέρεται σαν να έχει να κάνει με ιθαγενείς. 

Οι πολίτες της ελληνικής περιφέρειας είναι αποφασισμένοι να ξεπεράσουν και το σπιθαμιαίο μέγεθος της πολιτικής εκπροσώπησής τους. Είναι απίστευτο πόσο ελάχιστοι απεδείχθησαν οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. 

Η σπίθα είναι έτοιμη να ανάψει και ένας περιφερειακός φορέας με άξονες την εθνική ενότητα και την ανάπτυξη της περιφέρειας δεν πρέπει να αποκλείεται. Ίσως είναι και η μόνη διέξοδος για να σωθεί η Ελλάδα στο σύνολό της. 

Η αποδόμηση της έννοιας της εθνικής ενότητας και η ακραία συγκεντρωτική συμπεριφορά ήταν τα κυρίαρχα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που εκπήγαζαν από το Κέντρο και μας οδήγησαν στην κρίση. 

Ένα άλλο μοντέλο λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας και οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης είναι επιβεβλημένο. 

Για να σωθεί και η ελληνική περιφέρεια και η ελληνική πολιτεία.

του Παντελή Σαββίδη.

www.anixneuseis.gr